—
Ο Α Μ Λ Ε Τ Τ Η Σ Σ Ε Λ Η Ν Η Σ
του Μάνου Ελευθερίου
—
Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια –μαύρη φλόγα–
πως η ζωή χαρίζεται χωρίς να ανατραπεί.
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή.
Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
γιατί με τους αθάνατους είχες λογαρισμούς.
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος,
μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς.
Τι ζήλεψες, τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια;
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές.
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές.
