Mr. Robot, season 2: «Kαλύτερα να αντιμετωπίζεις τον διάβολο που ξέρεις, παρά εκείνον που είναι άγνωστος».

Ο καπιταλισμός, σε αυτήν την σκληρή μάχη επιβίωσης που δίνει στο πλαίσιο της σαρωτικής οικονομικής κρίσης των τελευταίων χρόνων, έχει ένα μεγάλο όπλο. Μπορεί να ενσωματώνει οτιδήποτε τον κριτικάρει, τον μέμφεται, επιχειρεί να τον αποσταθεροποιήσει. Το συνηθέστερο, και πιθανότατα πιο αποδοτικό, μέσο του είναι η βιομηχανία του θεάματος.

Ακριβώς σε αυτή τη συνθήκη βασίζεται η επιτυχία του Mr. Robot που ήταν η μεγάλη έκπληξη της περασμένης φθινοπωρινής τηλεοπτικής σεζόν. Αλλά δε θα έπρεπε να θεωρείται τέτοια, παρότι δε συζητάμε για ένα πρότζεκτ που κουβαλούσε μεγάλο μπάτζετ, διογκωμένο hype, διάσημους συντελεστές ή την σφραγίδα ενός τηλεοπτικού δικτύου με εγνωσμένο κύρος. Το Mr. Robot, του οποίου ο δεύτερος κύκλος μόλις ξεκίνησε στο USA Network και η πρειμέρα του προβάλλεται σήμερα 15/7 αποκλειστικά στον OTE TV, μπορεί να λανσαρίστηκε με σχετικά χαμηλό προφίλ αλλά, κι εκ του αποτελέσματος, αποδείχθηκε ότι ήταν η κατάλληλη σειρά στον κατάλληλο χρόνο για την αμερικάνικη (και την παγκόσμια) τηλεόραση. Μια σειρά που θα σέρβιρε με τον καλύτερο τρόπο το ποπ κορν της γενιάς της Παγκόσμιας Οικονομικής Κρίσης.

Τα υλικά του Mr. Robot είναι με τέτοιον χειρουργικό τρόπο διαλεγμένα που μπορεί να πει κανείς ότι αποτελούν ταυτόχρονα το μεγάλου ατού και την αφετηρία οποιασδήποτε κριτικής του.

Υπάρχει αυτός ο ήρωας, ο Έλιοτ Άντερσον που ενσαρκώνει το brain drain της ψηφιακής εποχής: άνθρωποι αληθινά χαρισματικοί που χαραμίζουν τις δυνατότητές τους στην corpo κρεατομηχανή και όχι στο να κάνουν τον κόσμο έναν καλύτερο μέρος (μέχρι φυσικά να το αποφασίσουν). Είναι όμορφος, εύθραυστος, ντροπαλός, ένα ιδανικό avatar μιας εποχής ψηφιακής απομόνωσης.

Υπάρχει επίσης κι αυτό το κοινό: η ολοένα και πιο κρίσιμη μάζα του κινήματος του Occupy Wall Street (και των κάθε λογής παγκόσμιων αγανακτισμένων) που μπορεί στις ΗΠΑ να μην έβγαλε τον Μπέρνι Σάντερς, αλλά τουλάχιστον δημιούργησε αυτό το τηλεοπτικό blockbuster θα παρατηρούσε κανείς ειρωνικά. Και οι σεναριογράφοι της σειράς, το θρέφουν με δηλητηριώδεις ατάκες αμφισβήτησης π.χ. brands όπως η Apple ως μοχλών μιας σύγχρονης οργουελικής παρακολούθησης.

Υπάρχουν φυσικά οι «σωστές» αναφορές στο πρόσφατο παρελθόν της ποπ κουλτούρας. O δημιουργός της σειράς, Σαμ Ίσμαιλ (αιγυπτικής καταγωγής όπως και ο πρωταγωνιστής Ράμι Μαλέκ – Αραβική Άνοιξη, τσεκ) δε διστάζει να μιλήσει στις συνεντεύξεις του για τις τέσσερις αφίσες που κοσμούσαν το φοιτητικό του δωμάτιο. Fight Club, Κουρδιστό Πορτοκάλι, Ο Ταξιτζής, American Psycho – το Mr. Robot δανείζεται ασύστολα κι από τις 4. H Νταρλίν αδερφή του Έλιοτ θυμίζει τόσα μα τόσο την Έλενα Μπόναμ Κάρτερ στην ταινία του Φίντσερ, ο χαρακτήρας-κλειδί του Ταϊρέλ Γουέλικ είναι μια κόπια του Πάτρικ Μπέιτμαν, η «συμμορία» της Fsociety πότε παραπεμπει στους απροσάρμοστους του Κιούμπρικ, συνεχώς φλερτάρει με ξεσπάσματα α λα Τράβις Μπικλ από το φιλμ του Σκορσέζε και, μάλλον – υπό αδιευκρίνιστες ακόμα – σύνθήκες καταφέρνει ένα πιο ουσιαστικό χτύπημα από εκείνο που άφησε διφορούμενο το τέλος του Fight Club.

https://youtu.be/pS6X6kO17Tw

Η δεύτερη σεζόν ξεκινά. H Evil Corp πέφτει, τα στοιχεία του χρέους χιλιάδων ανθρώπων σβήνονται, στους δρόμους επικρατεί αναβρασμός ανάλογος με τις σελίδες (ή τις σκηνές) του V for Vendetta. Ακόμα κι ο πρόεδρος Ομπάμα, στην πιο ευφυή ίσως σύλληψη του πρώτου επεισοδίου του δεύτερου κύκλου, καλείται να καθησυχάσει τον κόσμο ενώ αποκαλεί τους χάκερς τρομοκράτες. Ο Έλιοτ βρίσκεται σε προστατευμένο περιβάλλον, το τέλος του πρώτου κύκλου επικύρωσε την εσωτερική συζήτηση που όλοι λίγο πολύ φανταστήκαμε κατά τη διάρκεια της σεζόν, αλλά οι δαίμονες δεν τον εγκαταλείπουν. Μοιάζει να έχει νικήσει τις εξαρτήσεις, αλλά βασανίζεται επειδή δεν έχει τις απαντήσεις. Τι συνέβη στο τριήμερο black out; Τι γίνεται από δω και πέρα; Ποιος και πώς θα διαχειριστεί το χάος που δημιούργησε; Τελικά «έσωσε τον κόσμο»; Σε τελική ανάλυση, αντέχει να είναι ο Mr. Robot; Γράφει ασταμάτητα στο σημειωματάριο του σχεδόν σαν να ιχνηλατεί το μονοπάτι που θα τον απαλλάξει από τα παραπάνω ερωτήματα, «ο έλεγχος είναι κι αυτός μια αυταπάτη» – μια φράση που απομονωμένη μπορεί να ιδωθεί ως κλειδί. Νωρίτερα, σε μια συνεδρία με την ψυχολόγο του έχει διαπιστώσει «καλύτερα να αντιμετωπίζεις τον διάβολο που ξέρεις, παρά εκείνον που είναι άγνωστος».

Περιμένει κι αυτός (;) να εμφανιστεί ο Τάιλερ Γουέλικ, η αμφίσημη παρουσία του χαρακτήρισε την πρώτη σεζόν και κρατά τη λύση του μυστηρίου του φινάλε της. Ή τουλάχιστον μέρος της. Και να εξαφανιστεί (;) ο Mr. Robot – Κρίστιαν Σλέιτερ μπας και γίνει η ζωή του λίγο πιο εύκολη. Στη δεύτερη σεζόν, άλλωστε, θα βουτηξουμε – φαίνεται από το πρώτο επεισόδιο με κάποια χαρακτηριστικα flashbacks – στο οικογενειακό παρελθόν του Έλιοτ αναζητώντας κάποια άκρη του κουβαριού.

“The Revolution Will Not Be Televised”, το θέμα είναι λυμένο από τότε που το σφράγισε με την ιστορική του φράση ο Gil Scott Heron. Πάντα, όμως, μια οθόνη θα αποτελεί το πεδίο που θα ενσαρκώνονται οι ονειρώξεις ρεβάνς για τις δομικές ανισότητες της πραγματικής ζωής. Ίσως αυτή τελικά να είναι η μεγαλύτερο πρόκληση (της δεύτερης σεζόν) του Mr. Robot: θα νανουρίσει ή θα προσγειώσει το 99% για το οποίο μαεστρικά φτιάχτηκε. Έτσι κι αλλιώς όλοι ξέρουμε ότι στο τέλος κερδίζει το 1%.