Μ Ο Ρ Μ Ο Λ Υ Κ Η
του Νίκου Καρούζου
Φαινόμαστε άναυδοι κι ας φλυαρούμε
χρωματιστά∙ βυσσινί κυρίως∙
κι ας αναδίνουμε χνώτο πορτοκαλένιο.
Μήπως ο άνεμος; μήπως η άσπονδη καταιγίδα;
Μη χειροτερεύεις!
Έχουμε όνειρα και ανταλλαχτικά οπτασίας
ερχόμαστε άναυδοι.
Κι όταν λέμε το σκότος επουλώνει, τότενες
Χωρατεύουμε
δίχως πλήγιασμα∙ οι πληγές αγνοούν
εμείς υποφέρουμε
γάζες επίδεσμοι στο αίμα ποτισμένα
μα οι λέξεις ακούνε;
Μαντεύω εξολόθρευση στο στήθος μου
κι ό,τι παρωδήσεις
αναγυρίζει και πυρσοκροτεί εκτός οράσεως.
Χεστέα η κατάσταση.
