Όχι πολλή ώρα αφότου ανοίγουν οι πόρτες, οι Afformance ξεκινάνε το post τριπάρισμά τους. Ένα περιεκτικό, μικρό σετ ορχηστρικού post rock, με τα απλωτά riffs, τις math αναφορές, τα θορυβώδη samples και το μαθηματικά ακριβές δέσιμο του συγκροτήματος να το απαρτίζουν. Μεγάλο ρόλο στο σύνολο, πλην του εξαιρετικού ήχου (σπάνιος στις support μπάντες ) παίζει και ο φωτισμός, ο οποίος θα αναδειχθεί και στον προεξάρχοντα της ατμόσφαιρας για την υπόλοιπη βραδιά. Όταν τα πάντα βυθίζονται πιο έντονα, το βαθύ μπλε πνίγει τη σκηνή. Όταν τα ξεσπάσματα τραβούν τη διάρκειά τους, ένα εκτυφλωτικό λευκό αναβοσβήνει στα όρια της επιληψίας. Εδώ να πω πως εύχομαι οι Afformance να μην γίνουν ποτέ ιδιαίτερα γνωστοί στο εξωτερικό. Όχι επειδή δεν έχουν τα τεράστια προσόντα (κάθε άλλο, μιλάμε για αξιοζήλευτες συνθετικές ικανότητες και ευφράδεια στη χρήση των φράσεών τους), αλλά επειδή δε θα μπορούμε να τους απολαμβάνουμε εδώ ως το ιδανικό εναρκτήριο λάκτισμα μιας συναυλιακής βραδιάς όσο τακτικά θα θέλαμε. Και 20 λεπτά παραπάνω να έπαιζαν, κανένα πρόβλημα δε θα υπήρχε. Ναι, για τέτοια μπάντα μιλάμε.
Με τους Ocean από την άλλη, παρότι ήταν ένα μεγάλο μπάλωμα στα συναυλιακά απωθημένα, είχα ένα άλλο ζήτημα: όταν αναφέρονταν στους Neurosis, φερ’ ειπείν είχαν την πλήρη και αδιάσπαστη προσοχή μου, έτσι σχεδόν τους έμαθα και έτσι τους αγάπησα. Όταν στρέφονταν στις πιο μελωδικές χροιές τους, με έχαναν. Δεν είναι ότι δεν παρέδωσαν σεμιναριακή εμφάνιση, δε φάνταζαν επιβλητικοί πίσω από το πυκνότατο –ηθελημένος υπερθετικός- στρώμα καπνού που ξεχυνόταν από σκηνής, απλώς δεν μπόρεσα να δεθώ με αυτήν τους τη πλευρά. Μπαίνοντας με την αλληλουχία Rhyacian/Siderian από το ακριβοθώρητο Precambrian, έδωσαν υποσχέσεις για μια έντονη εμφάνιση, την οποία και αδίστακτα παρέδωσαν στους παρευρισκόμενους. Αλλά είναι και κάτι ακόμα που εγείρει ενστάσεις από μέρους μου. Και αυτό δεν είναι άλλο από τη φωνή του Loic Rossetti. Αν και ως frontman ζει τις ερμηνείες του, έχει τη σκηνική παρουσία του ριζωμένη στη hardcore λογική και συχνά κατεβαίνει από τη σκηνή για να στηριχτεί στα χέρια και τους ώμους του κοινού, ως κομμάτι του, φωνητικά τον θεωρώ επίπεδο. Τα brutal του μπορεί να είναι αξιοπρεπή και να δένουν με τη συνολική αισθητική της μπάντας –χωρίς να είναι ιδιαίτερα- τα καθαρά του ή την αδυναμία του να τραγουδήσει κανονικά τα ποτίζει με τόνους αχρείαστου και αταίριαστου γρεζιού. Αλλά η απόδοση του κομματιού από το split με τους έταιρους headliners της βραδιάς, τους Mono, απεδείχθη τιτάνας. Μνεία, επίσης, οφείλει να γίνει και στην εντυπωσιακή βιολοντσελίστρια της μπάντας που κέρδιζε βλέμματα με την απόλυτα παθιασμένη παρουσία της. Όπως και να ‘χει, δεν παύει να αποτελεί μια δυναμική, ιδρωμένη και θορυβώδη εμφάνιση που κέρδισε αναίμακτα εντυπώσεις. Απλά προτιμούσα τις πιο «ογκώδεις» στιγμές τους από τις πιο πριμαριστές. Και θα ξαναβάλω το Pelagial στην playlist για να το ξεψαχνίσω κομματάκι παραπάνω.
Και φτάνουμε στον επίλογο της βραδιάς. Στη στιγμή που οι λέξεις αποδεικνύονται αχρείαστες και η μουσική προκύπτει από τα βάθη των συναισθημάτων. Συναισθήματα που μπορεί τα γλωσσικά σύνορα μεταξύ ενός ελληνόφωνου κοινού και μιας μπάντας που μιλά ελάχιστα αγγλικά, να μην μπορούν να τα εκφράσουν αλλά οι νότες μπορούν να τα μεταδώσουν διαυγέστατα και να ανοίξουν εκείνο το κομμάτι που κρατά τα δάκρυα έγκλειστα. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, οι Mono μπορούν να κάνουν και τον πιο κυνικό να λυγίσει με το λυρισμό τους. Τέσσερις άνθρωποι με τα απολύτως απαραίτητα σύνεργα επί σκηνής, δύο κιθαρίστες να κοπανιούνται στα σκαμπό τους, μια μικροκαμωμένη μπασίστρια να χορεύει στο ρυθμό με κλειστά τα μάτια και ένας ντράμερ πάντα δυναμικός, άλλοτε να χαιδεύει τα κύμβαλα και άλλοτε να ξεσπά στα δέρματα των ταμπούρων του. Δε θέλω να μιλήσω για σέτλιστ (εκτός από το γνωστό βούρκωμα που συμβαίνει ανεξαιρέτως μόλις ακούγεται η εισαγωγή του Ashes In The Snow και του αιματοβαμμένου κόκκινου που φώτισε τη σκηνή στο Requiem From Hell) γιατί είναι μάταιη η αναφορά σε συγκεκριμένα κομμάτια που ακούστηκαν. Γιατί δεν έχει σημασία το τι έπαιξαν, ό, τι και να παίξουν καταλήγει να ξεπερνά τα όρια του συγκεκριμένου και γίνεται μέρος μιας νέας ολότητας. Δεν είναι πλέον το Pure As Snow ή το Recoil, Ignite, το Kanata, είναι μέρη ενός αδιάσπαστου συνόλου που γίνεται κάτι το ενιαίο. Που κάθε νότα τους αποκτά τη δική της φωνή, γίνεται από μόνη της μια ξεχωριστή στιγμή. Και το πάθος των τεσσάρων μουσικών που παίζουν αυτά τα κομμάτια, με σύμμαχο τον άριστο ήχο και τη σεμνή έντασή του, μπόρεσαν να καθοδηγήσουν τη διάθεσή μας κατά βούληση. Και ο Takaakira Goto αποδεικνύεται ο απόλυτος μαέστρος αυτού του συνόλου, που όταν δεν παίζει σχηματίζει νοητές γραμμές με το δάχτυλό του, διευθύνοντας τις μελωδίες και ταξιδεύοντας με αυτές, που σηκώνεται όρθιος για να τραβήξει με όλη του την ψυχή τις συγχορδίες, που γονατίζει από την ένταση μπροστά από τα πετάλια του και επιδίδεται σε ένα ανηλεές κοπάνημα. Τα σπαστά του αγγλικά δια μικροφώνου εκφράζουν την ευγνωμοσύνη του στο ελληνικό κοινό για την παρουσία και τη στήριξη και μας υπόσχονται επόμενη επίσκεψη όταν κυκλοφορήσει ο δίσκος τους το φθινόπωρο του ερχόμενου έτους. Όποτε θέλετε, ευπρόσδεκτοι θα είστε πάντα. Γιατί κάνετε αυτές τις στιγμές, όσο ποιητικό και να ακουστεί, να παγώνουν αιώνια στο χρόνο.
Δεν ήμουν στους Goat προκειμένου να συμμεριστώ την άποψη όσων θέλουν εκείνη τη βραδιά στο Gagarin 205 να ήταν το συναυλιακό αποκορύφωμα του 2015. Ακόμα και να ήμουν, όμως, δεν επρόκειτο να την αντιλαμβανόμουν ως τη στιγμή που ξεχώρισα ως τέτοια. Όχι μόνο γιατί η μουσική τους απέχει πολύ από αυτό που απαιτώ για να βιώσω τον εξαγνισμό με βάση τα προσωπικά μου κριτήρια, ούτε επειδή έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στη μουσική που οι Ιάπωνες ηχογραφούν και αποδίδουν ζωντανά. Αντιθέτως, η εγκράτεια των Mono, αντιστρόφως ανάλογη με την ποικιλοχρωμία των συναισθημάτων που ηχητικά παρέδωσαν, σε συνδυασμό με το συναίσθημα του να φεύγεις από ένα live χωρίς υποψία γκρίνιας για τα κομμάτια που δεν παίχτηκαν ή για το φλύαρο κοινό (που για μια ακόμα φορά αποδεικνύει την άρνησή του στη σιωπή, ακόμα και αν αυτή απαιτείται), καθώς αισθάνεσαι καθαρός απ’ ότι σε βασανίζει, δεν είναι απλά απόδειξη συναυλιακού επιπέδου, αλλά εμπειρία ζωής. Και η γαλήνη είναι δυσεύρετη πλέον, αλλά οι Mono έχουν βρει την πηγή της και τη μοιράζονται χωρίς τουπέ με το κοινό τους. Οπότε, αναπόφευκτα και αναμενόμενα, το δηλώνω: συναυλία της χρονιάς.
