![[Λάφυρο Λήθης], του Γιώργου Αλισάνογλου](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2018/01/alisanoglou-300x200.jpg)
Έχουν κάτι το περίεργα γοητευτικό όλες οι ταγμένες γκαραζόμπαντες, που δεν έχουν την παραμικρή σκοτούρα “εκσυγχρονισμού” του ήχου της, που μοιάζουν φύσει και θέσει εκτός τόπου και κυρίως χρόνου. Νομίζω ότι τελικά περνάνε καλύτερα από όλους και υπό αυτή ακριβώς την έννοια, έχουν βρει το απόλυτο “νόημα του ροκ”, που ως γνωστόν είναι το φαν και όχι η όποια επαναστατικότητα, κι αφήστε κάποιους να διατείνονται για το αντίθετο. Οι Dustbowl είναι ακριβώς μια τέτοια περίπτωση μπάντας. Ακούς τα τραγούδια τους και αν δεν ήξερες ότι έχουν γραφτεί από το 2006 και μετά στην Αθήνα, δε θα σου έκανε καμία εντύπωση αν είχαν γραφτεί στα μέσα των 80s, στην Αυστραλία (εκεί που άνθησε η καλύτερη μετά-τα-60s γκαράζ σκηνή του μάταιου τούτου κόσμου). Σε λίγες ημέρες θα αποτίσουν τον δικό τους φόρο τιμής στον Τζόνι Κας. Ήταν η κατάλληλη αφορμή για να μιλήσουμε με τον κιθαρίστα τους, τον T-Nick. Οι φίλοι του, φαντάζομαι, ότι θα τον φωνάζουν απλώς Νίκο.
Ποιος είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασες; Πότε; Πού βρήκες τα λεφτά; Το ντεμπούτο των The Clash. Το αγόρασα μαζί με τον αδελφό μου, με λεφτά της μητέρας μου φυσικά!
Ποιος είναι ο τελευταίος; Το Deadwood των Penny Dreadful. Δισκάρα. Σπάνια αγοράζω ή ακούω δίσκους πλέον. Για την ακρίβεια σχεδόν ποτέ! Επίσης ποτέ δεν έχω αγοράσει cd! Παρ’ όλα αυτά κατεβάζω mp3s και τα ακούω στο αυτοκίνητο. Είμαι φανατικά υπέρ του free downloading και γενικά του να μη πληρώνει κάποιος για μουσική, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση!
Ποιοι είναι οι 3 δίσκοι που έχεις στη δισκοθήκη σου αλλά ντρέπεσαι γι’αυτό; Αρκετοί…για να είμαι λίγο αιρετικός και για να αποκτήσει ενδιαφέρον η ερώτηση θα αναφέρω κάποιους που δεν είναι και τόσο χάλια αλλά δεν τους γουστάρω καθόλου παρ’ όλο που είναι alltime classics για άλλους: Red Hot Chili Peppers – Blood Sugar Sex Magik (δεν τους πάω καθόλου, δεν ξέρω γιατί. Μου σπάνε τα νεύρα). Joy Division – Closer (η πιο μέτρια και υπερτιμημένη μπάντα όλων των εποχών. Το χειρότερο όμως είναι πως «εμπνέει» ακόμα). Οτιδήποτε stoner εκτός του Welcome to sky valley των Kyuss. Ευτυχώς δεν είναι πολλά! Κανά-δύο που δεν θυμάμαι και δεν θέλω να θυμηθώ!
Και ποιοι οι 3 που δεν έχεις και ντρέπεσαι ακόμη περισσότερο γι’ αυτό; Townes Van Zandt – Our Mother the Mountain, Kris Kristofferson – Border Lord και ένα οποιοδήποτε του Buck Owens & The Buckaroos, ίσως το I Don’t Care. Εδώ η λίστα είναι ατελείωτη!
Ποιους δίσκους έχεις δανειστεί από φίλους σου και δεν τους επέστρεψες ποτέ; Κανένα, συνήθως δάνειζα εγώ δίσκους…
Ποια είναι η καλύτερη συναυλία που έχεις δει στη ζωή σου μέχρι σήμερα; Πολύ μικρός είδα τους Clash στο Brixton! Λίγο μετά το Combat Rock. Με τον Chimes στα τύμπανα, ο Topper είχε ήδη φύγει.
Ποιο είναι το πρώτο τραγούδι που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι sex, drugs και rock ‘n’ roll (το καθένα από αυτά ξεχωριστά); Ας αρχίσουμε με το δεύτερο. Drugs: Οτιδήποτε από Velvet Undeground, αν και μάλλον το “Heroin”. Rock ‘n’ roll: το “Janie Jones” των Clash. Όσον αφορά το πιο σοβαρό, το sex, this is the real drug thing και για αυτό είναι πιο δύσκολο και περίπλοκο να «συνδέσεις» κάτι. Διαλέγω ο “I’m Comin’ Home” του Johnny Horton. Γρίφος το γιατί!
Είναι πρωί Κυριακής. Το κεφάλι σου κοντεύει να σπάσει από τον πονοκέφαλο και το στομάχι σου είναι σαν πλυντήριο στη λειτουργία του στυψίματος. Δυσκολεύεσαι να θυμηθείς όλα όσα συνέβησαν το προηγούμενο βράδυ. Τι μουσική θα βάλεις να παίζει για να έρθεις στα ίσια σου; Το Lost Highway του Hank Williams!
Είσαι backstage, έτοιμος να ανέβεις στη σκηνή για μία συναυλία. Ξαφνικά σε ενημερώνουν ότι στο venue έχει έρθει ο David Bowie. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό σου; Θα το έλεγα στους άλλους, ειδικά στον θρυλικό Shoeshine Boy και θα κάναμε κάποια πλάκα μεταξύ μας. Για παράδειγμα ο Big George δεν τον ξέρει τον τύπο ή στην καλύτερη περίπτωση να τον έχει ακουστά μόνο σαν όνομα. Μετά θα έπρεπε να παίζαμε έτσι δεν είναι;
Πόσες φορές στη ζωή σου μέχρι σήμερα έχεις μετανιώσει που παίζεις μουσική και δεν ζεις μία «κανονική» ζωή; Καμία και ξέρεις γιατί; Γιατί ζω μια κανονική ζωή!
Βάλε τον εαυτό σου στη θέση του Rob Gordon στο High Fidelity. Το έτερόν σου ήμισυ σε έχει μόλις αφήσει σύξυλο, της σέρνεις τον εξάψαλμο από το παράθυρο και όταν το κλείνεις, βάζεις τέρμα τη μουσική. Ποιο τραγούδι ακούγεται; Το “Tonight The Bottle Let Me Down” του Merle Haggard φυσικά!
Τι μουσική άκουγες την τελευταία φορά που σου έκαναν παρατήρηση οι γείτονες για να χαμηλώσεις την ένταση; Το Born To Fight των Green On Red.
Κρατάς στα χέρια σου το τιμόνι ενός Delorean. Ποιες τρεις από τις παρακάτω χωροχρονικές περιόδους θα ήθελες να επισκεφτείς και γιατί; 1) To 1962 στην Ύδρα, με τον Leonard Cohen. 2) Το 1968 στην Καλιφόρνια, με τον Neil Young. 3) To 1960 στην Ινδία με τους Beatles. 4) Το 1973 στη Νέα Υόρκη με τους New York Dolls. 5) Το 1977 στο Λονδίνο με τον Joe Strummer. 5) Το 1979 στο Μάντσεστερ με τους Joy Division. 6) Το 1987 στη Θεσσαλονίκη με τον Γιάννη Αγγελάκα. 7) Το 1990 στο Σιάτλ με τον Kurt Cobain. 8) Το 1993 στο Περιστέρι με τους Στέρεο Νόβα. Στα τέλη των sixties με τους Beatles στην Ινδία σίγουρα! Μετά με τον Neil Young στην California το ’68. Αυτή η περίοδος είναι ονειρική ή τουλάχιστον φαντάζει έτσι σε εμάς. Τελευταία και πιο σκληρή επιλογή, με τον Joe Strummer στο Λονδίνο το ’77. Η πιο rock ‘n’ roll και wasted περίοδος!
Ποια μπάντα θα ήθελες να παίξει live στην κηδεία σου; Όποια να’ναι. Ή καλύτερα καμία. Αν γίνει κηδεία βέβαια (είμαι ένας άθεος υλιστής!)
Με ποιον από τη «μεγάλη μπάντα του ουρανού» θα έκανες κολλητή παρέα; Με τον Woody Guthrie!
Είναι τέλικα ο Morrissey ο Μεγαλοδύναμος; Όχι. Απλά είναι συμπαθητικό άτομο. Καλό παιδί που λένε!
