Μ Η Μ Ε Π Ε Ι Σ Α Λ Λ Ο Π Ο Ι Η Τ Η
του Αλέξη Τραϊνού
Πρόσωπο δεν υπάρχεις
Τέλειωσες άσκημα κάθε νύχτα
Ένα ταξίδι ινκόγκνιτο ήτανε όλα
Ένας χρόνος αγνώριστος σε μιαν άγνωστη χώρα
Μα τώρα η λογική μου γιατί έχει γίνει παράλογη
Σ’ αυτό το παράθυρο απ’ όπου υποθέτω δεν πρόκειται
Ούτε να ’βγει ούτε να ’μπει καμιά ζωή
Κι απλώνεται πάλι αυτός ο κίτρινος ορίζοντας
Μέσα σ’ ένα παγωμένο μνημείο μεσημέρι
Αλλ’ αυτό το χαλασμένο αίμα μπορεί να τι πίνει κανείς
Το πικρό του σώμα κατεβαίνει ολοένα τον ουρανό
Από μόρια χρονοΰλης τρύπιο νεφέλωμα
Από μόνο πως θα πεθάνω σ’ ένα χτες ἀπό μένα και τίποτα
Δίχως να ’χω πολλά λόγια να πω
Κουράστηκα με την άβυσσο Αυτήν τη φωνή μου
Μιλώ με τον Μάλερ
Έναν αμφίβιο τρόμο Έναν υπόγειο κρότο
Έναν πυροβολισμό πάνω στο πρόσωπό μου
Σπέρματα της πολιτείας κεραίες χοάνες μαύρα αγκάθια
Ένας που πέρασε απόψε σαν πάλι
Κι οι λέξεις μου έρχονται και τεντώνουν την ίδια πάντα μουσική
Όμως η τελευταία ποίηση γράφτηκε πριν από χρόνια
Φτάνει πια Μη με πεις άλλο ποιητή
Πίνω το κίτρινο πρόσωπό μου
