Υπάρχει αυτό το φοβερό, all time classic ανέκδοτο για μουσικούς και μουσικόφιλους που είναι ότι πρέπει για να ανοίξετε την εβδομάδα σας. Πάει κάπως έτσι: Δύο φίλοι συναντιούνται μετά απο 20 χρόνια στην Αμερική. Ο ένας πλέον μένει εκεί και ο άλλος Ελλάδα.
«Ρε συ Γιώργο, πω πω πόσα χρόνια έχουμε να τα πούμε!»
«Άσε ρε Νικόλα, από το σχολείο. Θυμάσαι που είχαμε έκεινη την μπάντα και τα σπάγαμε σε κάθε χοροσπερίδα;»
«Πως δεν θυμάμαι ρε διάολε, φοβερές εποχές. Ακόμα ακούω τις κασσέτες που είχαμε ηχογραφήσει!»
«Άσ’ τα αυτά να σου πω τα δικά μου εδώ στο Αμέρικα ρε Νίκο».
«Λέγε ρε τρελαμένε. Πως κατέληξες εδώ;»
«Άλλαξα χώρα λόγω μιας γκόμενας που έπαιζε μπάσο αλλά τελικά χωρίσαμε και έμεινα εδώ. Τι να σου πω ρε φίλε έχω φτιάξει μπαντάρα και περιοδεύω σε όλον τον κόσμο!»
«Λέγε ρε τρελαμένε!»
«Ποιόν έχω στην κιθάρα ρε;»
«Ποιόν;»
«Τον Κλάπτον!»
«Ποιόν; Τον Έρικ Κλάπτον;»
«Όχι, τον Τζον Κλάπτον, μακρινός εξάδελφος του Έρικ αλλά πολύ καλός. Ποιόν εχω στα τύμπανα;»
«Ποιόν ρε Νίκο;»
«Τον Καβαλέρα!»
«Τον Ιγκόρ Καβαλέρα; Τι λες τώρα!»
«Όχι όχι τον Νικ Καβαλέρα. Απλή συνωνυμία. Έχουμε και σαξόφωνο στην μπάντα! Τον Κατσαρό».
«Τον Γιώργο κατσαρό;»
«Ναι…» (κουνώντας το κεφάλι μπρος τα κάτω με απογοήτευση).
Ξέρω, είναι αλλιώς στα προφορικά και αλλιώς γραπτά, άλλο είναι όμως το ζητούμενο στην παρούσα φάση. Τι συμβαίνει όταν ο μουσικός που έχει το διαφορετικό μικρό όνομα είναι πιο ενδιαφέρων από αυτόν με το καθιερωμένο; Οι περιπτώσεις είναι πάρα πολλές, εμείς σήμερα θα σταθούμε σε αυτή του γιου του άκρως (βεβαίως, βεβαίως) σημαντικού Μίκη Θεοδωράκη, Γιώργου. Τέσσερις δίσκοι απο το 1981 εώς το 1989 που δείχνουν την ανησυχία του Γιώργου Θεοδωράκη στους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς. Μουσική βασισμένη στα σύγχρονα για την εποχή synths και electronic drums μαζί με φυσικό μπάσο και κάποια vocals από τον ίδιο. Η μουσική του στην εποχή της να ήταν «δύσκολη» στο αυτί ομολογουμένως, γι’ αυτό και δεν έγινε ποτέ γνωστός στο ευρύ κοινό, κι ας ήταν γιος του Μίκη. Φανταστείτε πόσο δύσκολες θα ήταν οι άκρως φουτουριστικές συνθέσεις τότε και συγκρίνετε το με το τώρα και το πόσο πιο εύκολα κάποιος θα τις αφομοίωνε. Αυτό ονομάζεται πρωτοπορία. Το καλύτερο του LP, Μαργκώ κυκλοφόρησε στο label ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ το 1981 και σίγουρα θα σας κάνει εντύπωση άπαξ και πατήσετε play.
Την μουσική του Γιώργου Θεοδωράκη κυκλοφόρησε πρόσφατα η Into The Light παρουσιάζοντας συνθέσεις απο όλη του την πορεία αλλά και κάποια ακυκλοφόρητα.
