Επειδή λίγος στρατηγικός προγραμματισμός δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, ξεδιαλέξαμε τις ντουζίνες των νέων ταινιών που θα βγουν στις αίθουσες τον Μάρτιο, κι επιλέξαμε τις πέντε που αξίζουν τον κόπο να τραβηχτείτε μέχρι το σινεμά.
T2: Trainspotting, του Danny Boyle (από 2 Μαρτίου)
https://www.youtube.com/watch?v=EsozpEE543w&feature=youtu.be
Το πόσο επιδραστικό ήταν το Trainspotting για τον κινηματογράφο της δεκαετίας του ’90 και την pop (αντι)κουλτούρα της εποχής γενικότερα, είναι μάλλον περιττό να τρώει κανείς χρόνο να το αναλύει πλέον, ιδίως αφού πια όλη εκείνη η μανία, η ζέση και το πάθος μπορούν να συνοψισθούν στο εξής απλό: το Trainspotting, εκείνο το μικρό, ανεξάρτητο διαμαντάκι που έσκασε στις οθόνες σχεδόν απ’ το πουθενά, εδραιώνοντας κατ’ αρχήν τον Danny Boyle ως έναν απ’ τους πιο δυναμικούς, αντισυστημικούς σκηνοθέτες της γενιάς του, κι ύστερα τον Ewan McGregor ως έναν απ’ τους πιο πολλά υποσχόμενους νέους κινηματογραφικούς αστέρες της Μεγ. Βρετανίας, υπήρξε ίσως η μόνη ταινία στην σύγχρονη κινηματογραφική ιστορία, που κατάφερε να προκαλέσει τόσο έντονη και τόσο μακροχρόνια προσμονή για το sequel της, χωρίς να είναι μεγάλο κινηματογραφικό franchise, κι ακόμη περισσότερο χωρίς να έχει καν πουσαριστεί από μεγάλο στούντιο την πρώτη της φορά. Ποιος Harry Potter θα το έκανε αυτό; Και μάλιστα για *είκοσι* χρόνια; Διαβάστε την ανταπόκριση της Popaganda απ’ την πρεμιέρα της ταινίας στο Βερολίνο κι ετοιμαστείτε να επιστρέψετε στα νιάτα σας.
Logan, του James Mangold (από 2 Μαρτίου)
https://www.youtube.com/watch?v=r2HTCjx0Z_I&feature=youtu.be
Οι πρώτες ανταποκρίσεις απ’ την νέα (και τελευταία) επιστροφή του Hugh Jackman στο ρόλο που τον έκανε υπεραστέρα μεγατόνων είναι κατηγορηματικές: δεκαεπτά χρόνια μετά το πρώτο X-Men, το Logan έρχεται να πάρει το κινηματογραφικό σύμπαν των μεταλλαγμένων υπερηρώων, και να το πάει ένα βήμα παραπέρα από εκεί που το είχε φτάσει ο Bryan Singer, εισάγοντας για πρώτη φορά στα ‘00s την έννοια του γειωμένου ρεαλισμού στις φιλμικές αφηγήσεις της Marvel. Περισσότερο ένα βαθύ και στιβαρό δράμα χαρακτήρων, παρά μια περιπέτεια με εκρήξεις, υπερδυνάμεις, και φαντεζί κοστούμια κολλητά, το αποχαιρετιστήριο φιλμ του Hugh Jackman σε έναν χαρακτήρα με τον οποίο συνδέθηκε ανεξίτηλα, έχει περιγραφεί ως μια μεγαλειώδης στιγμή κινηματογραφικής καθαρότητας από πλευράς του James Mangold, και αν όλα αυτά που βλέπουμε στα διάφορα trailer της ταινίας, είναι ένα κλάσμα μονάχα των όσων μας περιμένουν στην αίθουσα, εδώ πέρα ίσως και να μιλάμε για μια απ’ τις πιο ελεγειακές ερωτικές επιστολές που θα μπορούσαμε να στείλουμε στην κινηματογραφική μας εφηβεία.
Kong: Skull Island, του Jordan Vogt-Roberts (από 9 Μαρτίου)
https://www.youtube.com/watch?v=YD1k1DHaJXA&feature=youtu.be
Είναι εύκολο να νομίσει κανείς ότι ετούτη η νέα επαναφορά του υπερμεγέθη γορίλα στις μεγάλες οθόνες, έρχεται να πιάσει την ιστορία από εκεί που την είχε αφήσει το γλυκύτατο και παραφουσκωμένο remake του King Kong απ’ τον Peter Jackson μερικά χρόνια πριν, όμως η ευκαιρία του Jordan Vogt-Roberts να περάσει απ’ τον indie θρίαμβο του The Kings of Summer στον προβολέα του ισοπεδωτικού mainstream, έρχεται μέσα απ’ την επιτυχία του προπέρσινου Godzilla: Το τεράστιο σουξέ της ανθρωποκεντρικής προσέγγισης του Gareth Evans (βλ. Rogue One πιο πάνω) σ’ έναν χρόνια εν υπνώσει κινηματογραφικό θρύλο, έστρωσε το δρόμο και για το φρεσκάρισμα του θρυλικού τριχωτού διπόδου, καθ’ οδόν προς την ολοκλήρωση του τερατο-franchise που στήνεται σιωπηρά και μεθοδικά, κι αν όλα πάνε καλά, θα κορυφωθεί με την απόλυτη μονομαχία του Kong vs Godzilla το 2020. Μέχρι τότε όμως, ελάτε μια βόλτα στο Skull Island, παρέα με μια ομάδα επιστημόνων κι εξερευνητών, να δούμε τα υπέροχα τοπία, αλλά και τα τρομερά θηρία…
Get Out, του Jordan Peele (από 16 Μαρτίου)
https://www.youtube.com/watch?v=sRfnevzM9kQ&feature=youtu.be
Η κόλαση της αμερικανικής suburbia σπάνια έχει δείξει τόσο απειλητική όσο στα προωθητικά αυτού εδώ του sleeper hit της σαιζόν, που υπογράφει ο πρωτάρης Jordan Peele έχοντας αποσπάσει διθυράμβους από κριτικούς και θεατές εξίσου. Ο λόγος; Δεν είναι μόνο το πηχτό σασπένς που κυλάει απ’ τα κάδρα και ξεχύνεται απ’ την ηχητική μπάντα της ταινίας, αλλά κι ο δαιμόνιος τρόπος με τον οποίο παντρεύει τον αγνό φόβο και τις ανόθευτες τρομάρες, με τον τσουχτερό καυτηριασμό της κοινωνικής πραγματικότητας μιας Αμερικής που, μπορεί στο λαμπερό κι εξωτικό Los Angeles να επιχαίρει που βραβεύει το diversity της, στη σιωπηλή και απομονωμένη ενδοχώρα της όμως, κρύβει πολλούς σκελετούς στις ντουλάπες των φυλλετικών της διακρίσεων. Σκελετούς οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, δεν είναι απαραίτητα νεκροί.
Ghost in the Shell, του Rupert Sanders (από 30 Μαρτίου)
https://www.youtube.com/watch?v=sEDctELIm3I&feature=youtu.be
Ένα από τα εμβληματικότερα manga της σύγχρονης εποχής, τις φιλοσοφικές στροφές του οποίου θα θαύμαζαν ακόμη και cyberpunk συγγραφείς σαν τον William Gibson και την Pat Cadigan που εν μέρει το ενέπνευσαν, αφού πέρασε σχεδόν μια δεκαετία στο στάδιο της συναρμολόγησης, το κινηματογραφικό κέλυφος του Ghost in the Shell είναι έτοιμο να μας μεταφέρει σε ένα μέλλον όπου το κυβερνοέγκλημα απλώνει τα πλοκάμια του σε εικονικές πραγματικότητες που θα ζήλευε ακόμη και το Matrix. Εκεί, η επικεφαλής μιας επίλεκτης ομάδας cyborg αστυνομικών θα μπλέξει στην πιο δύσκολη υπόθεση της καριέρας της, οι προεκτάσεις της οποίας θα την παρασύρουν σε έναν κυκεώνα ερωτημάτων, που για να τα απαντήσει θα χρειαστεί να ψάξει μέχρι τον κώδικα που συνθέτει την ίδια της την ψυχή. Ίσως το πιο φιλόδοξο και πιο βαριά φορτωμένο με προσδοκίες φιλμ της χρονιάς, αν ετούτο εδώ το κινηματογραφικό πείραμα πετύχει, μπορεί να μας ανοίξει τις πύλες για ένα franchise που όχι απλώς θα ανεβάσει την καριέρα της Scarlett Johansson σε πρωτοφανή επίπεδα, αλλά θα φέρει και στην έννοια του χειμωνιάτικου blockbuster ένα αφηγηματικό βάθος τέτοιου, που όμοιό του δεν έχουμε δει εδώ και δεκαετίες.
