Maurice Attia,
Το μαύρο Αλγέρι σε μετάφραση Μαρία Μηλολιδάκη,
εκδ. Πόλις, 2008
Το βιβλίο που μου δόθηκε στα χέρια χρησιμοποιημένο. Είναι από αυτά τα πράγματα που θες να ‘χεις δικά σου και να σκοντάφτεις πάνω τους. Ξέρεις ότι πρώτα άνηκαν αλλού αλλά τώρα και μέχρι τέλους, θα είσαι εσύ ο ιδιοκτήτης τους. 1962 σε μια παραλία του Αλγερίου η αστυνομία ανακαλύπτει τα πτώματα της Γαλλίδας Εστέλ και του Αλγερινού Μουλούντ. Έτσι αρχίζει η ιστορία με το δίλημμα εάν πρόκειται για ένα ρατσιστικό έγκλημα ή για μια τρομοκρατική επίθεση της ακροδεξιάς. Τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται και σε κάνουν γι’ άλλη μια φορά να κοιταχθείς στον καθρέφτη και να πεις. Πού φθάνεις την κρίσιμη στιγμή όταν προσπαθείς να επιβιώσεις μέσα σε έναν κόσμο που έχει τρελαθεί και αδιαφορεί για την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Επίσης ιδανικά για το καλοκαίρι είναι:
Κωστής Παπαγιώργης, Ζώντες και τεθνεώτες, εκδ. Καστανιώτη, 1995
Είναι το βιβλίο της εφηβείας μου, των φόβων μου και της αμφισβήτησής μου.
Serres Michel, Η κοντορεβυθούλα σε μετάφραση Δημήτρη Ποταμιάνου, εκδ. Ποταμός, 2013
Για τον «πόλεμο» των γενιών, των θεσμών, των διχασμών αλλά της συνδεδεμένης συλλογικότητας.
Πέτρος Μάρκαρης, Βασικός Μέτοχος, εκδ. Γαβριηλίδης, 2006
Η αλήθεια – χαστούκι στο πρόσωπο από τον «καθοδηγητή» ιδεών και στάσης πολιτικής.
Κώστας Ταχτσής, Το τρίτο στεφάνι, εκδ. Γαβριηλίδης, 2009
Βιβλίο της μάνας μου που τ’ άφηνε ανοιχτό μπρούμυτα και το έκλεβα από το μπαμπού τραπέζι της βεράντας.
Η Λίνα Παπαδάκη είναι δημοσιογράφος.
