—
Κ Α Τ Α Λ Ο Γ Ο Ι 1 – 14
του Δημήτρη Δημητριάδη
—
Τελευταίες αναμνήσεις απ’ τον έρωτα.
Ράχες καρφιών από κρύο ατσάλι. Ράχες
καρφιών από λείο ατσάλι. Ποιό είν’ αυτό
που μέσα στ’ όνειρο κι έξω απ’ τ’ όνειρο
έχει την ίδια ιστορία. Η σιδερένια σφήνα
εφαρμόζεται στην συμβολή των ευσυγκίνητων
μυώνων το σφυρί πέφτει μ’ ακαριαία δύναμη
ακαριαία ευστοχία μελανιάζουν οι μυώνες
απ’ τον πόνο. Φυτρώνουν άκαμπτα πολύποδα
αγκάθια στις κλειδώσεις. Ρόδες από πυρόλιθο
σε κατηφορική πορεία βαθιά μέσα στο στήθος.
Ρόδες από πυρόλιθο σε ανηφορική πορεία
βαθιά μέσα στο στήθος. Όλο και πιο βαθιά
μέσα στο στήθος. Στόμα ανοιγμένο με τανάλιες
στραμμένο προς τα πάνω με οξεία έλξη
το γεμίζει φλεγόμενη άμμος. Τροχοί από ακονισμένο
μέταλλο όρθιοι πλαγιασμένοι περιστρέφονται
ανάμεσα στα κόκαλα. Κύκνοι με κρυστάλλινα
ράμφη τοξεύουν τα μάτια στο κέντρο ραμφίζουν
τρων το κέντρο του βλέμματος.
Από την πρόσφατη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Δημήτρη Δημητριάδη Κατάλογοι 1-14, Το Ροδακιό 2018.
