Αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε εύκολα να πει κανείς για την πρώτη σαιζόν του Wayward Pines , είναι πως είχε αρκετά περιθώρια βελτίωσης προφανώς, αυτό που είναι λίγο πιο δύσκολο όμως, είναι να βρει κανείς πολλές σειρές που να πήραν αυτό το δυναμικό και να το μετέτρεψαν σε κάτι το υπέρ τους: στο φετινό comeback της, η σειρά που ξεπήδησε απ’ το μυαλό του M Night Shyamalan και μετέφερε στην οθόνη την τριλογία μυθιστορημάτων Pines του Blake Grouch, φαίνεται να κάνει ακριβώς αυτό, ξανασυστήνοντας μας την εθιστική, Οργουελική δυστοπία της, όχι πια απ’ τη σκοπιά του sci-fi, αλλά απ’ τη μεριά του μυστηρίου φαντασίας με σαφείς πολιτικοκοινωνικές προεκτάσεις. Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα απ’ την αρχή, κάπως.
«Κάνε backup θα ρίξω format» είχε πει ο Θεός στον Νώε, κι ένα τέτοιο μήνυμα είχε πιάσει κι ο David Pilcher (Toby Jones) στην πρώτη σαιζόν του Wayward Pines, ένας επιστήμονας που όλοι χαρακτήριζαν τρελό στις μέρες του, μέχρι που άρχισε να γίνεται πραγματικότητα το εφιαλτικό του όραμα για την τρομερή μετάλλαξη που θα κατάστρεφε την ανθρωπότητα. Πλασαρισμένο ως event series του «μια κι έξω», το Wayward Pines είχε σκάσει στις τηλεοπτικές οθόνες πέρσι τέτοια εποχή για να παρουσιάσει την ιστορία της τελευταίας κοινότητας κανονικών ανθρώπων, η οποία πέρασε περί τα δυο χιλιάδες χρόνια σε τεχνητή νάρκη, μέχρι να ξυπνήσει σε μια εποχή που η υπόλοιπη ανθρωπότητα είχε μεταλλαχθεί σε ένα αγριεμένο και γενετικά εξελιγμένο, εφιαλτικό μελλοντολογικό αντίστοιχο των αδηφάγων νεκροζώντανων.
Βασισμένο σε όραμα του M Night Shyamalan, το Wayward Pines ήταν υπερπλήρες ατμοσφαιρικότητας και γεμάτο υποσχέσεις για σεναριακές ανατροπές, τις οποίες χρησιμοποιούσε (πετυχημένα περίπου μέχρι τα μισά της σαιζόν) εναλλάξ ως καύσιμο για την πλοκή κι ως καμουφλάζ για τις ανεπάρκειές της, μέχρι να αρχίσει να κλυδωνίζεται στην επαναληπτικότητά του, και να απογοητεύει με την προβλεψιμότητα και την επιφανειακή δραματουργία του.
Στην μάλλον πιο απρόβλεπτη απ’ τις ανατροπές της πρώτης χρονιάς, η σειρά από event series της μίας και μοναδικής σαιζόν μετατράπηκε σε κανονικό τηλεοπτικό saga, όπου πιθανά κάθε χρόνο ένας καινούριος παρεξηγημένος αστέρας των κινηματογραφικών ‘80s θα βρίσκεται ανεξήγητα στη μυστήρια κωμόπολη του Wayward Pines, θα προσπαθεί να καταλάβει τι δουλειά έχει ανάμεσα σε μια ομάδα αλλόκοτων κι ανατριχιαστικούτσικων κατοίκων, θα αποφασίζει να αντισταθεί σθεναρά στους ολοκληρωτικούτσικους κανόνες της νέας μικρής παράξενης κοινωνίας του, και θα βάζει σε θανάσιμο κίνδυνο την τελευταία ομάδα γενετικά φυσιολογικών ανθρώπων που έχει απομείνει στη Γη, περικυκλωμένη από έναν αδιαπέραστο, ηλεκτροφόρο φράκτη. Όπως είχε κάνει την πρώτη χρονιά o Ethan Burke, o χαρακτήρας του Matt Dillon δηλαδή, ένας πρώην μυστικός πράκτορας που ξύπνησε στο χωριό του τίτλου κι ανέλαβε το ρόλο του σερίφη, προσπαθώντας να κρατήσει την τάξη στο Wayward Pines, όσο παράλληλα έψαχνε να βρει τι κρύβεται πίσω απ’ την κουρτίνα του μάγου του Οζ.
Μια απ’ τις πιο επικίνδυνες αδυναμίες, όχι απαραίτητα η μεγαλύτερη, αλλά σίγουρα η πιο ενοχλητική του πρώτου κύκλου, ήταν σαφώς η σαφής ανεπάρκεια του πρωταγωνιστή της, η ολοκληρωτιακή του αδυναμία να αποδώσει στην οθόνη οποιοδήποτε είδος συναισθήματος δεν περιλάμβανε τον Matt Dillon να περιφέρεται με αυτήν την οργίλη έκφραση αποπροσανατολισμού του, με τα γουρλωμένα του μάτια και το σφιγμένο του σαγόνι. Τόσο, που ακόμη κι όταν υποτίθεται ότι ήξερε τι έπρεπε (ή, έστω, τι ήθελε) να κάνει, φαινόταν σα χαμένος τόσο, που σ’ έκανε να θες να σηκωθείς απ’ την πολυθρόνα να πας να σταθείς μπρος στην τιβί να του βαρέσεις δυο χασοτύκια να συνέλθει. Λογικό λοιπόν, η αντικατάσταση του Dillon απ’ τον Jason Patric στο ρόλο του ήρωα (και του βασικού αφηγηματικού οχήματος) της σειράς, να είναι μάλλον ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να έχει συμβεί στο Wayward Pines.
Στη φετινή επιστροφή μας στην εφιαλτική ειδυλιακή κωμόπολη, με ήρωά μας τον άρτι αποψυχθέντα γιατρό που υποδύεται ο Patric (τον μοναδικό γιατρό της πόλης), βρισκόμαστε στην επαύριο μιας εκρηκτικής ανταρσίας που κόστισε τη ζωή του εμπνευστή της πόλης, αλλά και την ολοκληρωτική ανατροπή του status quo: οι πρωτότοκοι του Wayward Pines, βρέφη που αποψύχθηκαν, μεγάλωσαν κι ανδρώθηκαν (ή ανδρώνονται) στην πόλη, έχουν αναλάβει την εξουσία και τη διαφύλαξή της εν ήδη χιτλερικής νεολαίας, με επί κεφαλής έναν εκλεκτό του Pilcher, που γκρουμαρίστηκε κι εκπαιδεύτηκε με αποκλειστικό προορισμό την ηγεσία. Το πρόβλημα είναι πως ο εκλεκτός της πόλης βγήκε λιγάκι πιο δικτατορίζων απ’ όσο τον προόριζαν, κι οι έμφυτες αδυναμίες ενός ηγέτη που προσπαθεί να εφαρμόσει παλιές αξίες και κανόνες ενός κόσμου που δεν γνώρισε, σ’ έναν λαό που έχει μάθει μόνο να ποδηγετείται, έρχονται στην επιφάνεια πιο συχνά κι απ’ ότι ο αφρός στην κόψη των κυμάτων.
Σ’ αυτή τη δυναμική ενός μικρομέγαλου ηγέτη σε απεγνωσμένη ανάγκη για καθοδήγηση, και το ηθικό μπαλατζάρισμα των δημοκρατικών του διδαχών με τα φασιστικά του αντανακλαστικά, στήνεται κι η κεντρική δραματουργική διελκυστίνδα της σειράς, που εντείνεται ακόμη περισσότερο απ’ την εμφάνιση ενός τύπου που τού αμφισβητεί την εξουσία. Ο Yedlin, ο γιατρός του Jason Patric, είναι προφανώς η πόρτα μας σ’ αυτήν την δυστοπία, η δίοδος του θεατή προς μια ευνουχισμένη κοινωνία από πρόβατα και συνωμότες, μια κοινωνία σε άμεση ανάγκη ενός καλού βοσκού, που ίσως μπορέσει να την εξυγιάνει.
Παρ’ ότι περιφερειακοί χαρακτήρες κάνουν βέβαια τα περάσματά τους, καθώς τοποθετούνται στην σκακιέρα της πλοκής για να προσφέρουν την ίντριγκα που θα χρειαστεί η σειρά στο άμεσό της μέλλον, η πρόθεση των σεναριογράφων να αντικαταστήσουν την περιπετειώδη επιστημονική φαντασία με την κοινωνιολογική δυστοπία έχει γίνει παραπάνω από εμφανής στα τρία πρώτα επεισόδια της σειράς. Μιας σειράς όπου τόνοι από διάφορες κινηματογραφικές και λογοτεχνικές αναφορές προσφέρουν πινελιές μιας οικείας νοσηρότητας στα τεκταινόμενα και τον κανβά που τα φιλοξενεί: απ’ το Χωριό των Καταραμένων και το Μπλε Βελούδο, μέχρι τον Άρχοντα των Μυγών, τον Μάγο του Οζ, και φυσικά το 1984 του George Orwell, το Wayward Pines έχει αφήσει πίσω του τη μυστηριακή ατμόσφαιρα των απειλητικών αποκαλύψεων, προς χάριν μιας πιο στιβαρής κοινωνιολογικής δομής, αυτής που παρακολουθεί την αποσύνθεση μιας απομονωμένης, φοβισμένης κοινωνίας, η οποία μεταλλάσσεται ταχέως σ’ έναν κανιβαλισμό ίσως λίγο πιο κόσμιο, απ’ αυτόν με τον οποίο την απειλούν οι μεταλλαγμένοι συγγενείς της έξω απ’ τον φράχτη τρόμου που την περιβάλει.
