Οι περισσότεροι πρωτοείδαν την Ιωάννα Παππά και την πρόσεξαν στο «Κλείσε τα μάτια» του Παπακαλιάτη (2003). Ήταν ένα φρέσκο πρόσωπο, όμορφο, που έπαιζε και ωραία – όσο μπορεί να φανεί η ποιότητα ενός ηθοποιού στη μικρή οθόνη. Η δουλειά αυτή, που την έβαλε σε χιλιάδες σπίτια πριν από περίπου δέκα χρόνια, πέραν όλων των άλλων σηματοδότησε κι ένα τέλος εποχής για το πόσο θα επηρέαζαν τα ελληνικά σήριαλ την καθημερινότητα μας. Λίγο μετά, τη σκυτάλη πήραν ο Θέμος, τα τούρκικα, οι διασκευές από ξένα , οι κριτικές επιτροπές, ο Λάζόπουλος, οι εκπομπές μαγειρικής.
Σήμερα λίγοι ανοίγουν τηλεόραση (ακόμα και οι μανάδες μας βρίσκουν ό,τι θέλουν όποτε το θέλουν στο διαδίκτυο), τα σήριαλ μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και η Ιωάννα δεν ανυπομονεί και τόσο να ξαναμπεί «σε χιλιάδες σπίτια». Απέχει όμως σε μεγάλο βαθμό και από το σινεμά. Συναντώντας την στην ίδια τσαγερία και στο ίδιο τραπέζι πριν από τρία χρόνια (πάλι για συνέντευξη), τη θυμάμαι να μου λέει off the record πως «τα πράγματα στο σινεμά είναι λίγο περίεργα – μου κάνουν προτάσεις για ταινίες του τύπου “I love Karditsa”. Δε σνομπάρω, απλά δε με εκφράζει να κάνω κάτι τέτοιο». Συνομιλώντας με ηθοποιούς που έγιναν γνωστοί από την τηλεόραση ή ακόμα και με έμπειρους θεατρικούς σκηνοθέτες, παρατηρεί κανείς πως το σινεμά είναι ένα κοινό απωθημένο. Εδώ είμαστε λοιπόν, τρία χρόνια μετά, να συζητάμε για το ίδιο θέμα:
Σινεμά ενδιαφέρεσαι να κάνεις; Φυσικά. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να γίνεται πολύ καλή δουλειά. Το βασικό πρόβλημα βέβαια είναι το οικονομικό. Και δεν είναι μια δικαιολογία. Είναι μια πραγματικότητα. Αλλά αυτό έχει εκπαιδεύσει πια όλους τους εμπλεκόμενους, γίνονται ομαδικές δουλειές και τελευταία βλέπουμε πια ανθρώπους πιο ευρηματικούς.
Και γιατί απέχεις από αυτό το ρεύμα; Στην περίπτωσή μου έχει διαγραφεί μια έντονη θεατρική πορεία. Είναι δύσκολο να συνδυάσεις τρεις και τέσσερεις θεατρικές μέσα σε μια σεζόν με ταινία. Γιατί τόσες κάνω, άντε δύο το λιγότερο – μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Μια ταινία, θέλει να έχεις χρόνο, να μπορείς να φύγεις εκτός Αθηνών… Δεν είναι πάντα εύκολο να συνδυάζεις τα πράγματα. Αλλά φυσικά είναι μέσα στους άμεσους στόχους μου, εννοείται, πάντα.
εμπορική δουλειά στον κινηματογράφο εγώ δεν μπορώ να κάνω, γιατί δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου. Ούτε και στο θέατρο. Έχω κάνει μόνο στην τηλεόραση – κι αυτό γιατί μια δουλειά στην τηλεόραση δεν μπορεί παρά να είναι εμπορική. Στην τηλεόραση δεν κάνεις ποτέ κάτι για λίγους.
Ακούγεται η άποψη ότι υπάρχει ένα τεράστιο κενό μεταξύ του Λανθιμικού weird wave και των εύπεπτων αμιγώς εμπορικών ταινιών. Μήπως μια σοβαρή ηθοποιός όπως εσύ, που έγινε όμως διάσημη μέσα από μια mainstream τηλεοπτική σειρά, δεν μπορεί να ενταχθεί εύκολα ούτε στη μία ούτε στην άλλη πλευρά; Κοίτα, εμπορική δουλειά στον κινηματογράφο εγώ δεν μπορώ να κάνω, γιατί δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου. Ούτε και στο θέατρο. Έχω κάνει μόνο στην τηλεόραση – κι αυτό γιατί μια δουλειά στην τηλεόραση δεν μπορεί παρά να είναι εμπορική. Στην τηλεόραση δεν κάνεις ποτέ κάτι για λίγους. Όσον αφορά το σινεμά, έχω δεχτεί και σοβαρές προτάσεις, λιγότερες βέβαια, αλλά δεν είχα το χρόνο τότε για να πω ναι. Αυτό που λες, ότι κάποιος μπορεί να αποθαρρυνθεί επειδή έχω κάνει εμπορική δουλειά στην τηλεόραση, δεν το ξέρω. Εγώ ξέρω ότι είμαι κυρίως θεατρικός ηθοποιός γιατί εκεί με αναγνωρίζω, εκεί νιώθω ταύτιση και εκεί νιώθω ελευθερία – απόλυτη ελευθερία.
Κάποιοι λένε πως οι φετινές τηλεοπτικές σειρές, λίγες έστω και διασκευασμένες ως επί το πλείστον, είναι καλοδουλεμένες… Η αλήθεια είναι πως δεν έχω κάτσει να παρακολουθήσω. Είμαι πάντα ανοιχτή, αλλά όσο περνάει και ο καιρός, οποιαδήποτε επόμενη δουλειά πρέπει να είναι λίγο καλύτερη από την προηγούμενη, έχεις την ανάγκη να μην επαναλαμβάνεσαι, να νιώθεις ότι σε αντιπροσωπεύει κάτι. Εμένα δεν καθορίζει η αμοιβή μου τις επιλογές που κάνω… Οπότε τηλεόραση θα έκανα στην περίπτωση που έβρισκα ένα σενάριο που με αφορούσε και που θα είχα να προτείνω κι εγώ κάτι υποκριτικά και σε σχέση με την ιστορία.
Από τα Εξάρχεια γιατί έφυγες; Είμαι λίγο πιο πάνω. Αυτή είναι η περιοχή μου – εκεί κινούμαι, απλά λίγους δρόμους πιο πάνω, στο Λυκαβηττό.
Τι άνθρωπος θα έλεγες ότι είσαι; Ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σου; Είμαι πολύ επίμονη – δηλαδή δεν παραιτούμαι εύκολα. Είμαι άνθρωπος που του αρέσει να νιώθει ότι είναι ελεύθερος και ταυτόχρονα θέλει να νιώθει ότι και οι άνθρωποι γύρω του είναι ελεύθεροι… (παύση)
Άλλο; Είμαι άνθρωπος που δεν του αρέσει να μιλάει πολύ για τον εαυτό του! (γελάει)
Ελαττώματα έχεις; Κοίτα, οποιοδήποτε χαρακτηριστικό μας μπορεί να γίνει το ίδιο απωθητικό όσο είναι και γοητευτικό, είτε για τους άλλους, είτε για εμάς. Να, η επιμονή μου ας πούμε: Μπορεί να είναι κάτι αξιοθαύμαστο, αλλά μπορεί και να γίνει πρόβλημα. Τo ίδιο και η ελευθερία. Είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος…
Κάπου εδώ πληρώνουμε και φεύγουμε. Η Ιωάννα βιάζεται και βγαίνει έξω στο δρόμο γρήγορα, πριν καλά-καλά μαζέψω τα πράγματά μου. Όχι, δεν ανυπομονούσε να ξεμπερδέψει (θέλω να πιστεύω), απλώς η αδερφή της την έχει ενημερώσει μόλις απ’ το τηλέφωνο πως κατέβασε κάτι επεισόδια Game of Thrones. «To βλέπεις;» με ρωτάει, ενώ περπατάμε πια έξω στο δρόμο. «Μ’ αρέσει γιατί έχει τόσο πολλή και παράλογη βία, που σε αναγκάζει να το παρακολουθήσεις, λες “δε γίνεται αυτό”…». Ύστερα με ρωτάει πόσο μεγάλη πρέπει να βγει η συνέντευξη όταν θα τη γράψω. «Όσο θέλω» απαντάω, «έχω ελευθερία, γενικά». «A, καλό αυτό» μου κάνει. Εξαρτάται από ποια πλευρά θα το δεις. Είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος…
H «Οδός Πολυδούρη» θα παίζεται από τις 16 Απριλίου μέχρι τις 17 Μαίου, Πέμπτη μέχρι και Κυριακή, για 20 μόνον παραστάσεις στο Θέατρο Θησείον ,Τουρναβίτου 7
Κριτικές για την παράσταση μπορείτε να διαβάσετε εδώ και εδώ
Η συνέντευξη πρωτοδημοσιεύθηκε στην Popaganda στις 20 Μαίου 2014
