Υ Μ Ν Ο Σ Σ Τ Η Ν Α Ν Ο Ι Ξ Η
του Κώστα Ουράνη
Πρωί. – Και καθώς άνοιξα διάπλατα στην ημέρα
άξαφνα το παράθυρο και στάθηκα ορθός,
Άνοιξη, μπήκες μέσα μου μαζί με τον αγέρα,
τις μυρωδιές, τα χρώματα και το ιλαρό το φως.
Άνοιξη, μπήκες μέσα μου και φούσκωσε σα δέντρο
από χυμό υποσχετικό και πλούσιο το κορμί μου,
– άκουσα μέσα μου λαό πουλιά να τραγουδάνε
κι είναι πλατάνι που θροεί στην αύραν η ψυχή μου.
Σε είδα να μου χαμογελάς μέσα από τα λουλούδια,
να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά με την τρελή την αύρα
– και η χαρά απ’ τα στήθια μου ανάβλυσε και εχύθη
ως απ’ τοὺς άμμους μιας πηγής κρύων νερών ανάβρα.
Πως να την πω τέτοια χαρά, πως να την τραγουδήσω,
τέτοια χαρά που μέσα μου σαν το πουλί σκιρτάει,
που απλώνεται ως το ρόδινο το φως σε μια κοιλάδα,
όταν απάνου στην κορφή βουνού ο ήλιος σκάει…
ΙΙ
Είμαι σαν πάρκο δροσερό, που ζεύγη ερωτεμένα
περνάνε αργά και χαρωπά, κρατούμενα απ’ τα χέρια,
είμαι σα μια δεξαμενή γεμάτη πυκνούς ίσκιους,
που στα νερά της έρχουνται να πιούνε περιστέρια.
