Σε έναν βιομηχανικό χώρο στην οδό Ιθάκης στην Κυψέλη, 55 περίπου καρέκλες είχαν τοποθετηθεί για να μας φέρουν σε επαφή με το φινάλε της «Σεροτονίνης». Το ανατρεπτικό έργο του Μισέλ Ουελμπέκ – ενός από τους πιο δαιμόνιους κι επιδραστικούς σύγχρονους λογοτέχνες – ανέβηκε στο θέατρο Κάμιρος με μεγάλη επιτυχία στις 3 Ιανουαρίου, σε ελεύθερη μεταφορά, από τους Elephas tiliensis.
Οι ηθοποιοί Δημήτρης Αγαρτζίδης, Μαρία Γκιώνη, Μαρία Κωνσταντάκη, Άρης Λάσκος, Θεοδώρα Τζήμου και ο μουσικός επί σκηνής, Θωμάς Μπέλτσιος, μέσα σε ένα κλίμα αυθορμητισμού και ενίοτε αυτοσχεδιασμού, μας χάρισαν μια παράσταση πολλαπλών μέσων σε συν-σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστάσογλου. Ένα έργο βαθιά υπαρξιακό και στοχαστικό, που φλερτάρει με την κατάθλιψη, τις ψευδαισθήσεις και τα αδιέξοδα του σύγχρονου δυτικού τρόπου ζωής, καταφέρνει την ίδια στιγμή να μας λύνει στα γέλια με τον καυστικό του χαρακτήρα, αλλά και να υγραίνει τα μάτια μας με τον ωμό ρομαντισμό του.
Στην αυτοσχέδια σκηνή της Καμίρου, την οποία «περιέλουζε» σανός, μας καλωσόρισε με το αστείρευτο χιούμορ της η Μαρία Κωνσταντάκη – ως άλλη παρουσιάστρια τηλεοπτικής εκπομπής: «Απόψε θα περάσουμε πολύ καλά! Απόψε κανείς δεν πεθαίνει από λύπη. Απόψε κανείς δεν θα πηδήξει απ’ το παράθυρο. Πετάξτε τα αντικαταθλιπτικά σας. Σας επιφυλάσσουμε εκπλήξεις. Μια γιορτή. Όχι γενεθλίων. Μια γιορτή επικείμενου θανάτου. Ένα τεράστιο σόου, όπου όλα βγαίνουν στη φόρα. Προσφέρουμε λεμόνια από την Κίνα, κρασιά από την Καλιφόρνια, κρέατα από την Αργεντινή και κίτρινα γιλέκα. Χαμένες αγάπες, λάθη, διαψευσμένες καλοσύνες, τσαλαπατημένα όνειρα, απελπισμένοι έρωτες, προδομένες φιλίες, ενοχές και μεταμέλειες. Όλα απόψε τα ξεχνάμε και αναζητάμε αγνή Σεροτονίνη».
Ο πρωταγωνιστής του έργου, ο Φλοράν, ανώτερο στέλεχος στο γαλλικό Υπουργείο Γεωργίας, μαθημένος να διαπρέπει στη ζωή του και να κυριαρχεί με αρρενωπότητα στη φύση, παραδίνεται στην κατάθλιψη και τον συναισθηματικό ευνουχισμό. Στα 46 του μόλις χρόνια, μια σκέψη επιμένει να τριγυρνάει στο μυαλό του: «Έτσι είναι πλασμένοι να ζουν οι άνθρωποι;». Ο μαρασμός της νιότης του ευθυγραμμίζεται με τον τρόπο που η παγκοσμιοποίηση κατακρεουργεί τη γεωργία και την κτηνοτροφία της Ευρώπης.
Η Σεροτονίνη είναι ένα έργο κυνικό και σπιρτόζο. Έχοντας ως όπλο του το ακραίο χιούμορ, εκθέτει την πολιτική παρακμή του σύγχρονου κόσμου, η οποία εξασθενεί το σώμα και την ψυχή μας. Ματαιωμένοι άνθρωποι σε έναν ματαιωμένο κόσμο, σκληρό και ανελέητο για τους αδύναμους, που δεν τηρεί σχεδόν ποτέ τις υποσχέσεις του. Πατριαρχία, ρατσισμός, ένοπλη βία, διακρίσεις, φυλετικά στερεότυπα, έλλειψη ψυχολογικής υποστήριξης, body shaming. Πυρκαγιές, καταστροφές, πανδημίες.
Η φύση εκδικείται. Η κατάθλιψη γίνεται μία κοινωνική κατασκευή, που απορρέει από μια τοξική κοινωνία. Άρρωστα σώματα, άρρωστες ψυχές. Ξάφνου, ένα χάπι σεροτονίνης έρχεται να υποσχεθεί την ευτυχία που μας έχουν στερήσει. Υπάρχει όμως τελικά ευτυχία; Κι αν ναι, τι σημαίνει; Κι αν σε φοβίσει, τι κάνεις;
Αντλώντας υλικά από το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική και το stand up, οι Elephas tiliensis αναστοχάστηκαν για ένα ακόμη βράδυ, πάνω σε όλα εκείνα τα υπαρξιακά ερωτήματα που μας σιγοκαίνε τη ψυχή: «Ο θάνατος όμως πάντα επιβάλλεται, τα μόρια αποσυντίθενται και συνεχίζουν την προδιαγεγραμμένη τους πορεία. Είναι αναμφίβολα πιο γρήγορη για εκείνους που ποτέ δεν αντιμετώπισαν κατάματα τον κόσμο, για εκείνους που δεν αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν, για εκείνους που πάντα ήξεραν ότι δεν την παλεύουν τη ζωή. Εκείνοι και είναι πολλοί, δεν έχουν να μετανιώσουν για τίποτα. Εγώ δεν είμαι αυτή η περίπτωση».
