Όσοι έχουν ζήσει στα 90s, έστω και σαν παιδιά, θα έχουν στο μυαλό τους εικόνες από τα φαντασμαγορικά τηλεοπτικά σόου, ιταλικής προέλευσης, που κατέκλυσαν τη νεοσύστατη, τότε, ιδιωτική τηλεόραση. Για πρώτη φορά, οι πίστες εισέβαλαν στα σαλόνια των πιστών μέσα από τα πάλκα με τα σχεδόν ημίγυμνα μπαλέτα που στήθηκαν στα πλατό γεμίζοντας τα παγιέτα, φτερά και μπουζούκια.
Τα μπουζούκια βέβαια είχαν ήδη εμφανιστεί στη δεκαετία του ’80 μέσα από την κρατική τηλεόραση, αλλά εκεί οι παρουσιάσεις ήταν σαφώς πιο σεμνές, μετρημένες, στιβαρές. Η ιδιωτική τηλεόραση ανέδειξε ένα πιο ελαφρό λαϊκό τραγούδι με πολλές ποπ αναφορές, ήταν άλλωστε η στιγμή που αυτό κατακτούσε ολοένα πιο σταθερά τις νυχτερινά κέντρα.
https://www.youtube.com/watch?v=Onv4Fk2bW2E
Στη νέα ταινία του Αλέξη Καρδαρά με τίτλο Φαντασία, όνομα που παραπέμπει στο ομώνυμο κέντρο που άνθισε στα 90ς κι ακόμη στέκεται στιβαρά στη νυχτερινή Αθήνα, η ιδιωτική τηλεόραση παρουσιάζεται μέσω των δημοσιογράφων που κυνηγούν με τα μικρόφωνα έξω από τις δισκογραφικές, τα μπουζουξίδικα, αλλά και τις αίθουσες δικαστηρίων, τους σταρ της νέας εποχής για μια δήλωση για τα νέα τους τραγούδια, αλλά κυρίως για τα συναισθηματικά τους, τις ερωτικές ιστορίες τους, την ιδιωτική τους ζωή.
Στη Φαντασία, η Φωτεινή, ένα κορίτσι που κάνει τα πρώτα της βήματα στο επαρχιακό νυχτερινό κέντρο του πατέρα της, έρχεται στην Αθήνα για να κυνηγήσει το όνειρο της μεγάλης καριέρας. Στην αρχή δεσπόζει σε πιο παραδοσιακές πίστες που ακόμη δεν έχουν αποτινάξει την κληρονομιά των 80ς υπό την προστασία του συνθέτη παλιάς κοπής Βλάση Χρηστάκη (Στέλιος Μάινας). Όταν όμως ερωτεύεται τον λαϊκό ποπ τραγουδιστή Νίκο Φωτεινό (Γιάννης Στάνκογλου) περνά στην επόμενη πίστα: εκεί που τα φώτα των 90ς δημιουργούν τα «νέα μπουζούκια».
Η Ρένα Μόρφη, που υποδύεται τη Φωτεινή, ξεκλειδώνει στη συζήτησή μας συνοπτικά αλλά και με ουσία τη Φαντασία τόσο ως ταινία όσο και ως εποχή…
«Το λαϊκό τραγούδι απευθύνεται σε ένα τεράστιο φάσμα ανθρώπων ανεξαρτήτως τάξεων και καταγωγής».
Η Φαντασία είναι ένα λαϊκό μελόδραμα συνεπώς έρχεται σε απόλυτη εναρμόνιση με τον ίδιο τον χαρακτήρα της Φωτεινής, με τα γεγονότα της ζωής της, με την μουσική που αγαπά. Έτσι όλα εξηγούνται, όλα τα μοιραία πράγματα που της συμβαίνουν.
Η μεγαλύτερη αντίφαση ανάμεσα σε μένα και στον χαρακτήρα που υποδύομαι είναι ότι εκεί πρόκειται για ένα έντονα εσωστρεφές κορίτσι που δε μιλάει πολύ ενώ εγώ είμαι πολύ εξωστρεφής και… μιλάω πάρα πολύ. Η Φωτεινή είναι ένα πολύ ευαίσθητο κορίτσι. Μου αρέσει πολύ να έρχομαι σε επαφή με κόσμο όμως όταν κατεβαίνω από τη σκηνή δεν έχω τόσες συναισθηματικές ανάγκες όσο εκείνη.
Οι δύο εποχές των μπουζουκιών, η πιο στιβαρή και η λαϊκό-ποπ, εκφράζονται με τους δύο άνδρες που πρωταγωνιστούν στη ζωή της Φωτεινής και είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες. Ο ένας είναι ο Βλάσης Χρηστάκης, που τον υποδύεται ο Στέλιος Μάινας, ένας βετεράνος μπουζουκτσής παλιάς κοπής που προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα εποχή. Ο άλλος είναι ο Νίκος Κόκκινος, δηλαδή ο Γιάννης Στάνκογλου, που αντιπροσωπεύει το νέο στιλ του λαϊκοπόπ με τις πολλές ξενόφερτες επιρροές. Η ταινία δεν εστιάζει στα «σκοτεινά» μπουζούκια αλλά στη μετάβαση μεταξύ δύο εποχών στη μουσική.
Μαζί με τον Στέλιο Μάινα σε σκηνή από την ταινία,.
Η Φωτεινή έχει αφετηρία το κλασικό λαϊκό τραγούδι. Κι εγώ ως Ρένα Μόρφη βασίζομαι πολύ σε αυτό γιατί πιστεύω ότι έχει μια δύναμη καθολική. Το λαϊκό τραγούδι απευθύνεται σε ένα τεράστιο φάσμα ανθρώπων ανεξαρτήτως τάξεων και καταγωγής. Το λαϊκό τραγούδι ενώνει τους ανθρώπους και γι’ αυτό πολλές φορές είναι αυτό που μένει διαχρονικά.
Ο κινηματογράφος και το πάλκο είναι δύο τελείως διαφορετικοί τομείς παρότι και τα δύο ανήκουν στον καλλιτεχνικό χώρο. Είναι πολύ διαφορετικός ο τρόπος που δουλεύεις για τον κινηματογράφο και πολύ διαφορετικός όταν δουλεύεις για τη μουσική, τις ηχογραφήσεις και τις συναυλίες. Αυτό που αποκομίζω εγώ με τη δική μου εμπειρία είναι το πόσο πειθαρχία απαιτείται. Περνάς από αντιξοότητες για να φτάσεις σε ένα αποτέλεσμα που συνήθως φαντάζει λαμπερό είτε χάρη στα φώτα μιας συναυλίας είτε σε ένα εντυπωσιακό φόρεμα που θα φορέσω στην πρεμιέρα της ταινίας. Για να γίνει αυτό πρέπει να έχουν δουλέψει σκληρά πολλοί άνθρωποι.
«Περνάς από αντιξοότητες για να φτάσεις σε ένα αποτέλεσμα που συνήθως φαντάζει λαμπερό είτε χάρη στα φώτα μιας συναυλίας είτε σε ένα εντυπωσιακό φόρεμα που θα φορέσω στην πρεμιέρα της ταινίας».
Από την εμπειρία μου στα γυρίσματα και στην όλη δουλειά που έκανα για την ταινία αυτό που κέρδισα ήταν μια περαιτέρω ενηλικίωση σε επαγγελματικό επίπεδο. Έβαλα λοιπόν ένα στόχο και έφτασα σε ένα επίπεδο που εμένα με ικανοποιεί. Αυτός είναι ένας στόχος που έχω βάλει στη ζωή από πολύ μικρή ηλικία. Ήξερα ότι δε θα γίνω ιστορικός αλλά πήρα το πτυχίο από το Ιστορικό και Αρχαιολογικό του Καποδιστριακού, είχα υπομονή για να κάνω το δικό μου προσωπικό βήμα από την εποχή που δούλευα με τους Ιμάμ Μπαϊλντί. Γενικά προσπαθώ να κάνω σταθερά, προσεκτικά βήματα και να μεγαλώνω και δυναμώνω μέσα από την πορεία μου.
