Η Ελεάνα Γεωργούλη νοσταλγεί ένα άλλο ανθρώπινο μέγεθος

Η αληθινή ιστορία της αντιστασιακής Βάσως Στροφύλλα, σε ένα πρωτότυπο θεατρικό έργο από την εγγονή της και βραβευμένη ηθοποιό Ελεάνα Γεωργούλη. Η παράσταση ζωντανεύει την Οδύσσεια της νεαρής Βάσως από το 1940, τα χρόνια της στον αντιφασιστικό αγώνα, τη συνάντησή της με τον έρωτά της, τον Γιάννη, τη δολοφονία της αδελφής της, τη διαδρομή της στην παρανομία και τη φυλακή μέχρι την απελευθέρωσή της το 1953.

Τέσσερις ερμηνευτές ενεργοποιούν τη μηχανή της μνήμης και προσκαλούν τον θεατή να στοχαστεί μαζί τους πάνω στους σταθμούς αυτής της προσωπικής ιστορίας. Η Ελεάνα Γεωργούλη απαντά στις ερωτήσεις της Popaganda.

Γιατί επιλέξατε να παρουσιάσετε αυτό το έργο; Πρόκειται για πρωτότυπο θεατρικό έργο. Το συνέθεσα βασιζόμενη στα χειρόγραφα και τα ντοκουμέντα της γιαγιάς μου Βάσως Στροφύλλα και του παππού μου Γιάννη Γεωργούλη.

Το έργο ακολουθεί τη διαδρομή της Βάσως από το 1940, τα χρόνια της στον αντιφασιστικό αγώνα, τη δολοφονία της αδελφής της  από τα τάγματα ασφαλείας, το αντάμωμα της με τον παππού μου – ερωτικό και αγωνιστικό-  στο πλαίσιο του ΕΑΜ, τη διαδρομή των παππούδων μου στην παρανομία και τη φυλακή μέχρι την απελευθέρωσή τους το 1953. Έχω μεγαλώσει πάνω στα ίχνη αυτά της ιστορίας, με παραμύθια από τις φυλακές, με αντάρτικα τραγούδια. Είμαι, είμαστε η τρίτη γενιά του Β’ Παγκοσμίου και του Εμφυλίου. Ήταν βαθιά ανάγκη να αναμετρηθώ με αυτά τα υλικά, με αυτά τα ντοκουμέντα.

Ποια η σκηνοθετική προσέγγιση και πώς αναπτύχθηκε στις πρόβες; Η συλλογική αφήγηση της ιστορίας από τέσσερις ερμηνευτές που ενεργοποιούν τη μηχανή της μνήμης και προσκαλούν τον θεατή να στοχαστεί μαζί τους πάνω στους σταθμούς αυτής της ιστορίας: Αυτεξούσιο. Αυτοδικία. Ανάληψη Ευθύνης. Εξορία. Αγώνας.  Η παράσταση ακροβατεί από την αφήγηση στη δράση, μέσα από μια αλυσίδα ποιητικών εικόνων,  με έντονο το στοιχείο της μουσικής που είναι ζωντανή από τον μουσικό και ηθοποιό της παράστασης Γιάννη Φίλια.

Σκηνή από την παράσταση.

Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο της παράστασης για εσάς; Πως πρόκειται για αληθινή ιστορία. Οι ηθοποιοί το γνωρίζουν , ο θεατής το γνωρίζει, βασίζεται όλο σε ντοκουμέντα.  Όπως έλεγε και ο Χρόνης Μίσσιος:  «η ιστορία δεν γράφεται μόνο οριζόντια με λαούς και μάζες, αλλά γράφεται και κάθετα» από τη Βάσω, τον Γιάννη, τον Γιώργη, την Ουρανία. Είναι ένας φόρος τιμής σε όλους τους αγωνιστές της περιόδου εκείνης. Των ματαιώσεων τους, του ηρωισμού τους, των κακουχιών τους και τελικά της βαθειάς αγάπης για τη ζωή.

Ποιο είναι το μήνυμα της παράστασης; Με ποια αίσθηση θέλετε να φύγει ο θεατής; Με την αίσθηση της νοσταλγίας. Με τις κεραίες της μνήμης ανοιχτές. Νοσταλγός ενός άλλου ανθρώπινου μεγέθους. Νοσταλγός μιας εξεγερμένης νιότης που πιστεύει πως μπορεί να σπάσει τα τείχη. Νοσταλγός της ελληνικής ιστορίας που χάνεται και φεύγει και δεν πρέπει να την αφήσουμε να φύγει αστόχαστα.

Αν θέλατε σε πέντε γραμμές να πείσετε έναν θεατή να επιλέξει τη δική σας παράσταση -ανάμεσα στην πληθώρα έργων που ανεβαίνουν στις θεατρικές σκηνές- τι θα του λέγατε; Δεν είναι θέμα πειθούς η θεατρική εμπειρία. Συναντιέται καθείς με τα υλικά που τον αφορούν. Θαρρώ πως η παράσταση έχει αξία για όλους όσοι αναμοχλεύουν μέσα τους την ιστορία. Για ανθρώπους που χτυπάει ο παλμός τους στους κοινωνικούς αγώνες. Για παλιούς αγωνιστές, για τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Για ανθρώπους που είναι σ’ ανοιχτό διάλογο με την ιστορική μνήμη, και φυσικά για όλους τους ρομαντικούς που αγαπούν ιστορίες για την επανάσταση και τον έρωτα.

Είναι εύκολο για μια θεατρική ομάδα ή έναν σκηνοθέτη να βρει στέγη και να παρουσιάσει τη δουλειά της/του; Εσείς ποιες δυσκολίες τυχόν αντιμετωπίσατε στο παρελθόν; Το να βρει κανείς στέγη δεν είναι σύνθετο. Σύνθετο είναι να κατορθώσεις κόντρα στις μεγάλες αντιξοότητες που εκδηλώνονται ηθικά αλλά και οικονομικά στο θέατρο και συνολικά στην «αγορά», να παρουσιάσεις μια δουλειά με συνέπεια, βάθος και αξιοπρέπεια. Εκεί είναι το μεγάλο στοίχημα. Είμαι χαρούμενη που η δουλειά παρουσιάζεται στο Νέο Κόσμο. Η συνεργασία με το θέατρο και τους ανθρώπους του ήταν υποδειγματική.