Η Α Ν Ε Μ Ω Ν Η
του Γεωργίου Βιζυηνού
Ένας βράχος στα βουνά
συλλογιέται μοναχός του.
Ένα ρυάκι που περνά
κάτι τραγουδάει εμπρός του.
Μια ανεμώνη, που ανθεί
εις τον βράχο στηριγμένη,
να νοήση προσπαθεί
το τραγούδι τι σημαίνει.
Κι όλο σκύφτει πιο πολύ,
και ξεχνά το στήριγμά της:
Τι τραγούδι να λαλή
ο τρεχάμενος διαβάτης;
Τραγουδεί για μια αγκαλιά,
που με πόθον ανοιγμένη,
στην χρυσήν ακρογιαλιά
μέρα νύχτα τον προσμένει.
– Αχ, κι ας ήμουν, λέγ’, εγώ
κείνη που θα τ’ αγκαλιάση!
Και το ρεύμα το γοργό
σκύβ’ η λουλουδιά να φθάση.
Μα, σαν έσκυβ΄έτσι δα,
το νερό με την ορμή του
τα φυλλάκια της μαδά,
τα κατρακυλά μαζί του!
Τώρα στέκει μαδητή,
στέκει στέλεχος μονάχο!
– Διατί, αχ! διατί
ξεστηρίχθηκ’ απ’ τον βράχο;
