Ο Γιώργος Βουβάκης ανήκει στην κατηγορία των νέων ηθοποιών που βγάζουν επιδεικτικά τη γλώσσα στο βαρετό στερεότυπο ότι η ομορφιά είναι αντιστρόφως ανάλογη του ταλέντου. Φτάνει να τον δεις φέτος στην παράσταση Συγγνώμη που σκηνοθέτησε ο Τάκης Τζαμαργιάς στο Θέατρο Σταθμός στο Μεταξουργείο, για να θαμπωθείς αρχικά από την σκηνική του λάμψη. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2010, ενώ ήδη από το 2007 ο Ακύλλας Καραζήσης τον είχε ξεχωρίσει δίνοντάς του ρόλο στην παράσταση Βρέχει του Φεστιβάλ Αθηνών. Ακολούθησαν οι παραστάσεις Respect στο Θέατρο Χώρα, Εγκλημα στα Παρασκήνια και Κροκόδειλος στο Από Μηχανής Θέατρο, Καθαροί Πια στο Σημείο, κινηματογραφικές και τηλεοπτικές δουλειές. Μέχρι να βρεθεί τη φετινή σεζόν να πρωταγωνιστεί σε ένα σύγχρονο καταλανικό έργο που έχει να κάνει με την τυφλή βία που επωάζουν οι νέοι στις σκοτεινές ψυχές τους.
Δαιμονικά αεικίνητος, με μια ενέργεια που νιώθεις ότι δεν θα εξαντληθεί ποτέ, υποδύεται τον 17χρονο Αρνάου, ο οποίος, μπλεγμένος σε μια παρέα 18άρηδων, καταλήγει να γίνει εγκληματικά βίαιος, λέγοντας όχι στη φωτεινή πλευρά του, η οποία εκπροσωπείται από το κορίτσι του, τη Λάλι (Αγγελική Πασπαλιάρη). Η ερωτική σκηνή μεταξύ τους, κόντρα στον εκβιασμό φθηνής σεξουαλικότητας που μαστίζει το ελληνικό θέατρο, είναι από τα πιο λυρικά πράγματα που μπορείς να δεις αυτήν την στιγμή στο αθηναϊκό θέατρο. Με άλλα λόγια, έχουμε να κάνουμε με ένα άλογο κούρσας που έχει να διανύσει πολλά χιλιόμετρα επί σκηνής και μας μιλάει για το πώς βλέπει την υποκριτική, τον εαυτό του και τον κόσμο…
Το έργο της καταλανής Μάρτα Μπουτσάκα έχει να κάνει με τη βία που γεννά στους νέους η εμμονή με το ίντερνετ. Οταν ήσουν μικρότερος είχες επηρεαστεί από βίαιες εικόνες που έβλεπες στην οθόνη; Οταν ήμουν στην ηλικία αυτών των ηρώων, ερχόμουν σε μεγάλη επαφή με τη βία μέσω των video games που έπαιζα. Τα περισσότερα από αυτά φλέρταραν με τον θάνατο. Εμπαινα κι εγώ στο τριπάκι να λέω: «Εγώ πόσους σκότωσα σήμερα; Μόνο 40; Εντάξει αύριο θα τα πάω καλύτερα-θα σκοτώσω 50!». Αυτό από τη μία ξυπνούσε την αδρεναλίνη μου, θυμάμαι όμως ότι με θύμωνε πολύ, συσσώρευα μεγάλη οργή μέσα μου, την οποία έπρεπε κάπως να εκτονώσω. Σε αυτό με βοήθησε πολύ ο αθλητισμός. Αργότερα, κατεβαίνοντας σε πορείες, όλη αυτή η βία που έβλεπα ολοζώντανη μπροστά μου, είχε επίσης παράξενη επιρροή πάνω μου. Δεν ήξερα αν έπρεπε να γίνω μέρος της αρχίζοντας να καταστρέφω ό,τι βλέπω μπροστά μου, ή να σηκωθώ και να φύγω. Ο Αρνάου που υποδύομαι δυστυχώς δεν σηκώνεται να φύγει.
Ο Αρνάου έρχεται λοιπόν αντιμέτωπος με τη σκοτεινή πλευρά του. Εσύ πώς τα πας με τη δική σου σκοτεινή πλευρά; Κάποια στιγμή το έργο μιλάει για τον «σκοτεινό συνεπιβάτη» που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Παλιότερα δεν μπορούσα καν να παραδεχτώ ότι έχω σκοτεινή πλευρά μέσα μου. Με τρόμαζε. Μεγαλώνοντας, κατάφερα να έρθω σε επαφή με αυτό το κομμάτι και να το αποδεχτώ. Οταν είδα τον λύκο που έχω μέσα μου τον παρατήρησα καλά, είδα τις κανονικές του διαστάσεις και αποφάσισα να σταματήσω να τον ταϊζω.
Ποιο είναι το αγαπημένο του φαγητό; Ο ίδιος μας ο εαυτός. Τρέφεται από τις σάρκες μας. Λειτουργεί σαν αυτοάνοσο.
Ποια είναι η βασική διαφορά που εντοπίζεις στους σημερινούς 18άρηδες σε σχέση με τη δική σου γενιά; Εμείς ήμασταν τα παιδιά της φούσκας, που σπουδάζαμε για να ικανοποιήσουμε τον ναρκισσισμό των γονιών μας. Η νέα γενιά, ενώ έχει πιο σαφείς και λιγότερο φαντεζί στόχους, ταυτόχρονα λειτουργεί πολύ τυχοδιωκτικά. Αναζητά δουλειά όχι σε σχέση με τα θέλω της, αλλά σε σχέση με τα λεφτά. Βιώνουμε λοιπόν το τέλος μιας ουτοπίας, αλλά και την αρχή ενός ωμού ρεαλισμού. Δεν ξέρω τί προτιμώ ανάμεσα στα δύο. Μάλλον ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Την παντοκρατορία του facebook πώς τη βλέπεις; Το facebook είναι μια ατέλειωτη πασαρέλα μοναξιάς. Δεν μας νοιάζει να περνάμε καλά. Βγαίνουμε έξω υποτίθεται για να διασκεδάσουμε και είμαστε ικανοί να ταγκάρουμε ακόμα και το τασάκι πάνω στο τραπέζι μας, για να εισπράξουμε likes κι απ’ τους δικούς του φίλους. Κάποτε μας έκανε χαρούμενους ένα παθιασμένο φιλί, ένας καλός λόγος, ένα χτύπημα στην πλάτη. Τώρα αρκεί ένας ιντερνετικός σηκωμένος αντίχειρας. Πόσο στενάχωρο είναι αυτό; Με έχω πιάσει να πέφτω κι εγώ σ’ αυτή την παγίδα. Ερχομαι συχνά αντιμέτωπος με τη ματαιοδοξία μου, αλλά στο τέλος της μέρας, ξαπλώνω στο κρεβάτι και σκέφτομαι «πήρα 200 likes, ε και;». Κλείνω τα μάτια μου και κοιμάμαι.
Ποιο είναι το πιο παράξενο πράγμα που σου έχουν ζητήσει σε οντισιόν; Να δω τη συμπαίκτριά μου σαν σιχαμένο χταπόδι που το έχουν χτυπήσει σαράντα φορές στον μώλο.
Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ηθοποιός σήμερα; Το δύσκολο δεν είναι να είσαι ηθοποιός σήμερα, αλλά να είσαι μόνο ηθοποιός σήμερα. Δυστυχώς είναι πλέον αδύνατον να βιοποριστείς από αυτή τη δουλειά. Το 95% των εκατοντάδων παραστάσεων που ανεβαίνουν αμείβουν τους συντελεστές τους με ποσοστά. Οι παραστάσεις είναι άπειρες, γιατί υπάρχει πολύς κόσμος που έχει ανάγκη να εκφραστεί, ο αριθμός τους όμως είναι δυσανάλογος σε σχέση με αυτόν των θεατών. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε θεατρόφιλο κοινό στην Ελλάδα, αλλά πως υπάρχει το αντικειμενικότατο πρόβλημα ότι ο κόσμος δεν έχει χρήματα.
Εχεις νιώσει να παγιδεύεσαι στην εικόνα του ζεν πρεμιέ λόγω της εξωτερικής σου εμφάνισης; Ποιοι είναι οι ρόλοι που σου αρέσουν πραγματικά; Θα ήθελα να βγάλω στη σκηνή κομμάτια της σκοτεινής μου πλευράς, την τρέλα που υπάρχει μέσα μου, το μάτι που γυαλίζει, να αποφύγω την τυποποίηση και την εικόνα του καλού παιδιού. Πάντα με γοήτευαν οι αντιήρωες, έχω δει άπειρες φορές τον
Σκοτεινό Ιππότη με τον Χιθ Λέτζερ, με ενδιαφέρουν οι ρωγμές στους ανθρώπους και όχι τα φτιασίδια που τους καλύπτουν όπως όπως. Θέλω λοιπόν να κάνω ρόλους που πάνε κόντρα στο αναμενόμενο.
Ποιο είναι το πιο παράξενο πράγμα που σου έχουν ζητήσει σε οντισιόν; Να δω τη συμπαίκτριά μου σαν σιχαμένο χταπόδι που το έχουν χτυπήσει σαράντα φορές στον μώλο.
Και τί έκανες; Επαθα την κλασική κόμπλα, ρώτησα τί ακριβώς ζητούσαν, μου έδωσαν την κλασική απάντηση «αυτό που κατάλαβες», οπότε κι εγώ έκανα αυτό που κατάλαβα, άρχισα δηλαδή να κάνω τα δικά μου. Σε τέτοιες περιπτώσεις ίσως ωφελεί να κάνεις ό,τι να ναι, μήπως και καταλάβουν κάποια στιγμή ότι η οδηγία που σου έδωσαν είναι τελείως κουκουρούκου.
Τι σε ενοχλεί στο συνάφι των ηθοποιών; Το ότι είμαστε ιδιαίτερα ανασφαλή όντα, το ότι λέμε ναι σε όλα και το ότι δεν μοιραζόμαστε, δεν μιλάμε ανοιχτά για τις αρνητικές μας εμπειρίες στον χώρο, από φόβο μην μπούμε στη μαύρη λίστα και βρεθούμε στα αζήτητα.
Και τί σε ενοχλεί στο κοινό; Ο προκλητικός τρόπος με τον οποίο κάποιοι θεατές όχι μόνο δεν βάζουν το κινητό τους στο αθόρυβο, αλλά το σηκώνουν και μιλάνε κανονικά ενώ εσύ πασχίζεις να μείνεις εντός ρόλου. Πολλοί έχουν την εντύπωση ότι είμαστε ρομποτάκια, ότι δεν ακούμε και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα επειδή είμαστε εκεί πάνω. Μάλλον νομίζουν ότι μαζί με το εισιτήριο που πλήρωσαν, έχουν αγοράσει και τους ίδιους τους ηθοποιούς, για όσο χρόνο μεσολαβεί από το τρίτο κουδούνι ως την υπόκλιση.
Τι σε έκανε να ανακαλύψεις για τον εαυτό σου η συνεργασία σου με τον Τάκη Τζαμαργιά; Μου λέει διαρκώς πόσο καλό και ευγενικό παιδί είμαι, αλλά και ότι έχω την τάση να αυτοπυρπολούμαι. Ισως τελικά αυτό να είδε σ’ εμένα και θέλησε να κάνει τόσο σύνθετο τον ρόλο μου. Ο Αρνάου δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό παιδί. Είναι και τα δύο μαζί. Ακροβατεί διαρκώς ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. Χρωστάω μεγάλη χάρη στον σκηνοθέτη μου, γιατί με βοήθησε να ανακαλύψω ποιότητες που είχα καλά κρυμμένες μέσα μου.
Ενα ελάττωμά σου στη ζωή που γίνεται προτέρημα στη σκηνή; Η τάση μου να μονοπωλώ το ενδιαφέρον σε μια παρέα και να θέλω να γίνομαι το επίκεντρο. Αυτό λειτουργεί καπελωτικά στη ζωή μου σε σχέση με τους άλλους, αλλά κατά τη γνώμη μου είναι βασικό συστατικό για να έχει ενδιαφέρον ένας ηθοποιός πάνω στη σκηνή.
«Συγγνώμη»: Παίζουν: Λεωνίδας Κακούρης, Αννα Αδριανού, Γιώργος Βουβάκης, Ρένος Ρώτας, Στέφανος Οικονόμου, Αγγελική Πασπαλιάρη, Φανή Γεωργακοπούλου/ Στο Θέατρο Σταθμός, Βίκτωρος Ουγκώ 55, δίπλα στο Μετρό Μεταξουργείο, τηλ.: 211 4036322
Παραστάσεις: Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή. Εξτρα παράσταση στις 6 /1
