Πολύ θα ήθελα να τρυπώσω στον εγκέφαλο μουσικών σαν τον Kieran hebden aka Four Tet. Κάποια στιγμή που θα είναι σε…μικρά ποσοστά λειτουργίας, την ώρα που θα κοιμάται, να μπω και να αρχίσω να καταγράφω ό,τι συμβαίνει εκεί μέσα. Ασφαλώς και δεν είναι λίγο ένας μουσικός παραγωγός να έχει καταφέρει να αλλάξει την ηλεκτρονική σκηνή παγκοσμίως δύο και τρείς φορές τα τελευταία χρόνια. Πολλοί απο εσάς σίγουρα θα τον γνωρίζετε για το τεράστιο Rounds του 2003 στην Domino αλλά ο Hebden υπήρχε πολύ πριν σαν Four Tet, από το 1999 με το Dialogue, για να ακολουθήσει το Pause, το 2001. Δεν θα ήταν λοιπόν υπέροχο, ένας παραγωγός να κάνει βήματα μόνο μπρος τα μπροστά; Κάθε φορά να μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο, καταφέρνοντας όμως πάντα να κρατάει την χαρακτηριστική του αισθητική στον ήχο και την τεχνική; Ε λοιπόν υπάρχει μία τέτοια περίπτωση.
Από τα beats των 90s και τα πειραγμένα ηλεκτρονικά των 00s μέχρι το Four to the floor της δεκαετίας που διανύουμε ο Four Tet κρατάει ψηλά τη σημαία του κατακτητή. Από τα χωράφια των lo-fi τζόκεϊς ως αυτά των clubs. Γυρίζοντας πίσω όμως τον χρόνο στα περίπου 15 χρόνια και ξανατοποθετόντας το ντεμπούτο του unknown τότε Four Tet στο πικ απ, τα συναισθήματα γίνονται πυροτεχνήματα, σαν σε πανυγηρισμό καινούργιας χιλιετίας. Από την πρώτη κιόλας βελονιά ο ακροατής νιώθει τα μελαγχολικά beats να του πλημμυρίζουν το μυαλό. Η τεχνική είναι η ίδια, ο Hebden έχει δηλώσει επανηλλειμένως πως χρησιμοποιεί τα ίδια software και hardware τα τελευταία 10 περίπου χρόνια. Οι ιδέες όμως φέρουν την ασύγκριτη υπογραφή του. Φυσικά όργανα, ακουστικές κιθάρες, τύμπανα κλπ μπλέκονται άψογα με τα rough πνευστά που έχει σαμπλάρει μαζί με πολλά άλλα εκεί μέσα. Ο ήχος καθαρός και η παραγωγή ειλικρινής. Τα κομμάτια του τις πιο πολλές φορές δεν τα μαστεράρει γιατί έτσι κουβαλάνε μαζί τους τα πάντα από το μυαλό του και έτσι πρέπει εδώ που τα λέμε.
Σε εποχές μουσικής πλημμύρας απο φρέσκιες κυκλοφορίες οι μουσικοί που κατάφεραν να επιβιώσουν είναι αυτοί που δημιούργησαν δικιά τους σχολή και ο Kieran Hebden δεν θα φύγει ποτέ απο το πόστο της «Μάνας». Αν ξεκινήσω να μετράω πόσους έχει επηρεάσει (συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό μου) δεν θα φτάσει ούτε μια εβδομάδα. Συνοψίζοντας, το παλιακό Dialogue του 1999 παίρνει 10 με τόνο και ακούγεται πιο φρέσκο από ποτέ. Σε μία ολοκάθαρη, αν και βροχερή Δευτέρα, δοκιμάστε το.
