Έξω η ζωή που ανασαίνει όπως και πρώτα
πρώτα δεν είχε μες στο αίμα τη φυγή
μα η φυγή χαράσσει μόνη της τη ρότα
σαν μουσική που όλο φαλτσάρει για μια νότα
με πείσμα ψάχνοντας το λόγο στην πηγή
και παρακείμενο χωρίς τον ενεστώτα.

Προς το παρόν, οι σκέψεις με δαμάζουν
ο αυτοέλεγχος παράταση ζητά
να ανακτήσει τα χαμένα που θηλάζουν
κάθε μου ήττα. Μες στο κεφάλι μου φωλιάζουν
οι Ερινύες με βαριά αναφιλητά
χύνουνε δάκρυα – για δάκρυ προστάζουν.

Προσωρινότητα. Αυτό είναι που επιστρέφει
κάθε προσπάθεια ξανά μες στην πηγή
το κάθε κύτταρο ο χρόνος καταστρέφει
με μια πληγή που όσο κι αν φρόντισες δεν θρέφει.
Σε κάποια θάλασσα γαλάζια θα πνιγεί
αυτό που επέπλευσε. Η μοίρα τάδε έφη.