—
Ε Υ Δ Ι Α
του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου
—
Ήρθε ένας ήλιος μέσ’ στο σπίτι
κ’ είχαμε απολησμονηθεί.
Ήρθε ένας ήλιος μέσ’ στο σπίτι
από το διάπλατο φεγγίτη –
μεσ’ στη στενή μας φυλακή.
Αιθρία γαλάζια. Αύρα δροσάτη
σαν από φλάουτο ή βιολί.
Αιθρία γαλάζια. Αύρα δροσάτη,
ερωτική μανία γεμάτη,
προς νέα ταξίδια μας καλεί.
Αχ! ένα ρόδο ας ήμουν -Θε μου!-
σε μια ανοιξιάτικη φραγή.
Αχ! ένα ρόδο ας ήμουν -Θε μου!-
να γέρνω στην πνοή του ανέμου,
να πέφτω στη νεροσυρμή.
Ή κάλλιο ας ήμουν ένα αηδόνι
στης λεύκας το ισκιερό κλαδί
ή κάλλιο ας ήμουν ένα αηδόνι,
μια δίψα οδύνης να με λειώνει
και να με καίει μια προσμονή.
Ήρθε ένας ήλιος μέσ’ στο σπίτι
κ’ είχαμε απολησμονηθεί.
Ήρθε ένας ήλιος μέσ’ στο σπίτι
από το διάπλατο φεγγίτη –
μεσ’ στη στενή μας φυλακή.
Σαν βέλος χτύπησε η αχτίνα,
που όλο στ’ αυτιά μας αντηχεί.
Σαν βέλος χτύπησε η αχτίνα
κι άνθισαν άσπρα, εράσμια κρίνα,
μεσ’ στη στενή μας φυλακή.
