Τα φαντάσματα ταλαιπωρούν το Δόκτωρ Ύπνος όχι μόνο στην πλοκή (με τον Γιούαν Μακ Γκρέγκορ που υποδύεται τον ενήλικο Ντάνι Τόρανς της Λάμψης να δυσκολεύεται να ξεπεράσει τις τραυματικές εμπειρίες της παιδικής του ηλικίας), αλλά και με ένα meta τρόπο, αφού το σίκουελ του Μάικ Φλάναγκαν έχει να αντιμετωπίσει το ασήκωτο βάρος της κληρονομιάς του εμβληματικού θρίλερ του Στάνλεϊ Κιούμπρικ που επηρέασε όσο καμία άλλη ταινία το μοντέρνο σινεμά τρόμου. Είχε πάντα ενδιαφέρον το λυσσαλέο μίσος του Στίβεν Κινγκ για την άστοχη, κατά τη γνώμη του, κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του από τον Κιούμπρικ. Ο διάσημος συγγραφέας πέρασε την υπόλοιπη ζωή του προσπαθώντας να «διορθώσει» την αφήγηση και το αφήγημα εκείνης της Λάμψης, γράφοντας μια τηλεοπτική σειρά και μια λογοτεχνική συνέχεια που μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ο δημιουργός του περσινής επιτυχίας του Netflix, Οι Δαίμονες του Χιλ Χάουζ, μιας πραγματικά αποτελεσματικής σειράς τρόμου. Εδώ καλείται να βρει μια ισορροπία ανάμεσα σε έναν κινηματογραφικό ογκόλιθο, τις συναισθηματικές επιταγές του υλικού του Κινγκ και την ευκαιρία να αφήσει το στίγμα του φτιάχνοντας κάτι μοναδικό και πρωτότυπο, παρά τους έμφυτους περιορισμούς. Τα καταφέρνει μόνο κατά το ήμισυ, κάνοντας μια ταινία τρόμου που παραδόξως δεν είναι τρομακτική στις στιγμές που πρέπει, λειτουργώντας πολύ καλύτερα ως νηφάλιο δράμα για το ψυχολογικό τραύμα και τους συνεχείς κινδύνους της παιδικής ηλικίας.
Ο πρώην αλκοολικός Ντάνι μοιράζεται το χάρισμά του με ένα 13χρονο κορίτσι (Κάιλι Κάραν) που βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακριά και μαζί προσπαθούν να νικήσουν μια ομάδα αιρετικών, με επικεφαλής την Ρόουζ το Καπέλο (Ρεμπέκα Φέργκιουσον σε τρελό hippie chic mood), που κάνει vaping παιδιών με αντίστοιχες δυνάμεις για να παραμείνει αθάνατη. Δεν είναι πλήρης καταστροφή, αλλά έχοντας αναμετρηθεί άξια στο παρελθόν με ένα άλλο έργο του Κινγκ, το Gerald’s Game, ο Φλάναγκαν αναγνωρίζει ότι δεν υπάρχει διέξοδος από την κιουμπρικική σκιά και, παρά κάποιες δυνατές επιλογές του στο πρώτο μισό, καταλήγει να γέρνει οπτικά κι αισθητικά προς την πρώτη ταινία (ειδικά στην τελευταία πράξη που εκτυλίσσεται στο ξενοδοχείο Overlook, που στους υπότιτλους μεταφράζεται αχρείαστα ως «το Θέα»). Είναι ένα χαμένο παιχνίδι, όμως – θα χρειαζόταν ένας πραγματικά τολμηρός οραματιστής σκηνοθέτης ώστε να μην μοιάζει η επιστροφή σε αυτά τα ορόσημα (τα δίδυμα κοριτσάκια, το REDRUM, τον μπάρμαν, το δωμάτιο 237) με φτηνή απομίμηση. Πάντως ο Στίβεν Κινγκ είναι πλήρως ευχαριστημένος – και τελικά ίσως αυτό μετράει και στην περίπτωση του Φλάναγκαν και στο ταξίδι του Ντάνι: να ικανοποιούμε τους ζωντανούς γιατί αν υπάρχει μια πιθανότητα να ζήσουμε κάτι που να αξίζει, θα την κερδίσουμε μαζί τους και όχι με όσους δεν υπάρχουν πια.
Αυτή η φιλοσοφία μπορεί να εφαρμοστεί ακόμα και στο πολύ πιο απλοϊκό, πολύ πιο διασκεδαστικό Ζοmbieland: Διπλή Βολή, σίκουελ μιας μικρότερου βεληνεκούς καλτ ταινίας του 2009, που βλακωδώς δεν κυκλοφόρησε καν στις ελληνικές αίθουσες. Ένα χρόνο πριν ο Τζέσι Άιζενμπεργκ γίνει ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ και ένα χρόνο μετά το breakthrough της Έμμα Στόουν στο Superbad, το πρώτο Zombieland, μια cool ζόμπι κωμωδία επιβίωσης, έγινε επιτυχία-έκπληξη, της οποίας η δυναμική μεγάλωνε αργά και σταθερά στα χρόνια που ακολούθησαν, παρά τον κορεσμό του zombie-κάτι είδους, χάρη σε ένα κλασικό gag με τον Μπιλ Μάρεϊ και την υστεροφημία της ταινίας στο Ίντερνετ. Δέκα χρόνια μετά, δεν θα ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να κλείσεις τη βραβευμένη με Όσκαρ πλέον Έμμα Στόουν για την πρώτη της μετά-Ευνοούμενη εμφάνιση, αλλά φαίνεται ότι καμιά φορά ακόμα και το σούπερσταρ καστ, που συμπληρώνουν ο Γούντι Χάρελσον και η όχι-και-τόσο-Little Miss Sunshine Άμπιγκεϊλ Μπρέσλιν, just wants to have fun.
Η πιο σοφή απόφαση του νέου Zombieland είναι ότι, σε αντίθεση με το 99% σημαντικών κι ασήμαντων σίκουελ, πραγματικά δεν έχουν αλλάξει πολλά από την τελευταία φορά που πετύχαμε την τετράδα, εκτός του ότι τώρα αλωνίζει στο Λευκό Οίκο. Και τα ζόμπι είναι πιο εξελιγμένα και σκοτώνονται λίγο δυσκολότερα. Το Ζοmbieland: Διπλή Βολή δεν αγχώνεται να φανεί “bigger” και πιο φιλόδοξο τη δεύτερη φορά, κι ας περιλαμβάνει μια A-lister και τη σχετική σιγουριά μιας ενθουσιώδους υποδοχής από το ήδη χτισμένο κοινό του. Ό,τι έκανε την πρώτη ταινία ένα αναπάντεχο hit, συνεχίζει να υπάρχει ανόθευτο κι εδώ.
Σε μια επιλογή που θα μπορούσε να γίνει θεαματικά μπούμπερανγκ, προσθέτει μια νέα sidekick στην παρέα. Πρόκειται για ένα κινούμενο στερεότυπο της Χαζής Ξανθιάς που όμως υποδύεται με αψεγάδιαστο κωμικό timing η απαστράπτουσα Ζόι Ντόιτς (Set It Up, The Politician) – είναι ευπρόσδεκτη και μελλοντική σταρ, και με χαρά επιβεβαιώνουμε ότι δεν πρόκειται για περίπτωση Ντάνι Ντε Βίτο στο It’s Always Sunny In Philadelphia: η προσθήκη της δεν πλήττει την ισορροπία της αρχικής παρέας. Γλιτώνοντας στο τσακ τη ρετσινιά του one-hit wonder σκηνοθέτη, ο Ρούμπεν Φλάισερ διατηρεί το χιούμορ και τους κανόνες της πρώτης του εξόρμησης σε αυτό τον κόσμο χωρίς στραβοπατήματα, κυρίως γιατί ξέρει ότι το ατού είναι οι 4 πρωταγωνιστές του και ξέρει τη σωστή δοσολογία για την άφιξη οποιασδήποτε νέας παρουσίας (εκτός από την Ντόιτς, υπάρχουν η Ροζάριο Ντόσον, ο Λουκ Γουίλσον και ο Τόμας Μίντλντιτς του Silicon Valley). Ίσως η καλή θέληση απέναντι στο Zombieland να προέρχεται και από την εξαφάνιση της mid-budget ταινίας, εκείνου του αξιόπιστου είδους κινηματογραφικής διασκέδασης που πέθανε με την κυριαρχία των τεράστιων, σίγουρων μπλοκμπάστερ – πάντως αν θέλουν κάθε 10 χρόνια να γυρίζουν άλλο ένα, όπως πρότεινε η Στόουν, δεν θα παραπονιόταν κανείς.
