Μεγάλα οσκαρικά χαρτιά, σοβαρά χειμερινά δράματα, καθηλωτικές ιστορίες ουμανισμού… σχεδόν τίποτα από αυτά δεν περιλαμβάνεται στην παρακάτω λίστα, καθώς το τελευταίο τετράμηνο του 2024 συνεχίζει την παρανοϊκή πορεία της υπόλοιπης χρονιάς, με τα στούντιο να κυκλοφορούν ό,τι καλύτερο τους έχει μείνει ή τους ξέφυγε από την απεργία των ηθοποιών και σεναριογράφων.
Τα Φεστιβάλ Καννών, Βενετίας και Τορόντο εξακολούθησαν να δίνουν ένα κάποιο ποιοτικό στίγμα (από το Anora του Σον Μπέικερ μέχρι το The Room Next Door του Πέδρο Αλμοδόβαρ), όμως στην πραγματικότητα όλοι περιμένουν το Smile 2 (και καλά κάνουν).
10. Ο Πόρκι και ο Ντάφι Σώζουν τη Γη
Η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων Looney Tunes που είναι αποκλειστικά φτιαγμένη για σινεμά πουλιέται από μόνη της, χωρίς καν να προλάβει κάποιος να διαβάσει ολόκληρο τον τίτλο: Πόρκι και Ντάφι. Δεν θα δεχτούμε τίποτα λιγότερο από ένα συνταρακτικό αριστούργημα.
9. Μονομάχος 2
Πλέον κάθε χρόνο μια ταινία βγάζει από τη σπηλιά τους διάφορους “φανατικούς με την Ιστορία” (μακάρι να υπήρχε μια λέξη που να τους περιγράφει στην αληθινή τους διάσταση) και η φετινή είναι το αχρείαστο-αλλά-Πολ-Μέσκαλ-και-Πέδρο-Πασκάλ-οπότε-χαλάλι σίκουελ της βραβευμένης με Όσκαρ ταινίας του 2000, που από το τρέιλερ και μόνο έχει προκαλέσει οργή στους λάτρεις της αυθεντικότητας (μακάρι να υπήρχε μια λέξη…) για την αναχρονιστική χρήση ραπ κομματιού στην αρχαία Ρώμη (ωστόσο πρόκειται μόνο για ένα τρέιλερ, όχι την ίδια την ταινία) και το κάστινγκ του Ντένζελ Γουάσινγκτον που ενοχλεί λόγω της ομιλίας του ηθοποιού με “νεοϋρκέζικη προφορά”. Οι πιο μετριοπαθείς ελπίζουμε απλώς να μην υποφέρει από Ναπολεωνίτιδα η νέα ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ.
8. Κονκλάβιο
Δεν περίμενε ποτέ κανείς ότι οι λέξεις “παπικό θρίλερ με τον Ρέιφ Φάινς” θα προκαλούσαν τόσο ενθουσιασμό, αλλά σε τέτοιο κόσμο ζούμε πλέον.
7. The Substance
Η Ντέμι Μουρ και η Μάργκαρετ Κουάλεϊ θυσιάζονται στο βωμό της αιώνιας νεότητας σε μια σάτιρα που βουτάει με κλειστά μάτια στο αναπολογητικό gore στο τρίτο μέρος της για να βιδώσει καλά στο κεφάλι όλων το θέμα της. Έκανε αίσθηση στο τελευταίο Φεστιβάλ Καννών και ευθύνεται για το άξιο comeback της Μουρ σε μια ατρόμητη, διαπεραστική ερμηνεία.
6. Emilia Perez
Από το Βίκτωρ/Βικτώρια ως το The Rocky Horror Picture Show και το Hedwig and the Angry Inch, είναι γνωστό ότι οι καλύτερες trans ιστορίες λέγονται μετά μουσικής. Προσθέστε λίγο αλμοδοβαρικό μητρικό δράμα, πιστολίδι με καρτέλ και την Σελένα Γκόμεζ σε ερμηνεία-αποκάλυψη και… πάλι δεν θα σας προετοιμάσει τίποτα για την τελευταία ταινία του Ζακ Οντιάρ. Τετραπλό βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών, έτοιμη να ριχτεί στη βορά των social media στις ΗΠΑ λόγω εξαγοράς από το Netflix και υπενθύμιση να δοκιμάσετε επιτέλους το υγρό ρουζ του Rare Beauty – αυτή η ταινία τα καταφέρνει και είναι αμφίβολο αν θα συζητηθεί περισσότερο κάτι άλλο τους ερχόμενους μήνες.
5. Πόλη υπό Κατοχή
4ωρο ντοκιμαντέρ που δείχνει κυρίως ανώνυμες προσόψεις σπιτιών; Ό,τι θέλει ο Στιβ Μακουίν. Ο σπουδαίος σκηνοθέτης του 12 Χρόνια Σκλάβος και του Χήρες βρίσκει τρόπο να πει κάτι καινούργιο για τη γερμανική κατοχή, αυτή τη φορά στο Άμστερνταμ από το 1940 ως το 1945, μέσα από σημερινές εικόνες της πόλης και αφήγηση της (συνήθως φρικιαστικής) ιστορίας της κάθε διεύθυνσης την οποία επισκέπτεται η κάμερα του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη.
4. Babygirl
Η Νικόλ Κίντμαν βάζει στο repeat το “S&M” της Rihanna, εντοπίζει τον ομορφότερο παρτενέρ που θα μπορούσε να έχει στις kinky περιπέτειές της (Χάρις Ντίκινσον του Τριγώνου της Θλίψης), κερδίζει κι ένα βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας και κάπως έτσι επιστρέφει στα τολμηρά projects που την καθιέρωσαν ως την πιο ενδιαφέρουσα A-lister του Χόλιγουντ.
3. Wicked
Το έδαφος τρέμει, τα ζώα το αφουγκράζονται και τρέχουν να βρουν καταφύγιο, το μέντιουμ της γειτονιάς βγάζει την περούκα και κατεβάζει ρολά: οι κραυγές και τα ποδοπατήματα εκατομμυρίων ανά τον κόσμο κοριτσιών (το πιο δυνατό demographic, πάντα), που κάποτε επιφυλάσσονταν για boybands, πλησιάζουν μαζί με την επικείμενη πρεμιέρα του πρώτου μέρους του μιούζικαλ Wicked. Η κινηματογραφική μεταφορά της θεατρικής μεταφοράς της λογοτεχνικής μεταφοράς του βιβλίου του Γκρέγκορι Μαγκουάιρ για το origin story της καλής και της κακιάς μάγισσας από τον Μάγο του Οζ έχει την επιτυχία στο DNA της (είναι μια ασταμάτητη ατραξιόν για κοριτσάκια και στις δύο όχθες του Ατλαντικού), εδώ με την Αριάνα Γκράντε και την Σίνθια Ερίβο στους ρόλους της Γκλίντα και της Έλφαμπα, αντίστοιχα, ένα νέο “Let It Go” για κόλλημα (βασικά το “Popular” ήταν το original “Let It Go”, εφόσον το θεατρικό έκανε πρεμιέρα το 2004) και αρκετά φλωρινιώτικα visuals για τραβήξει και τους normies.
2. Megalopolis
Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα ρισκάρει τα πάντα για να δούμε να πετάνε ένα καπέλο Make America Great Again στη μούρη του Σάια Λα Μπαφ, τον Άνταμ Ντράιβερ να απαγγέλλει ολόκληρο το μονολόγο “να ζει κανείς ή να μη ζει” από τον Άμλετ και έναν ηθοποιό που βγαίνει στην κινηματογραφική αίθουσα και κάνει διάλογο με τον Ντράιβερ στην οθόνη και θα του γυρίσουμε την πλάτη; Όχι σε αυτό το σπιτικό.
1. Better Man
Biopic για τον Ρόμπι Γουίλιαμς (καλά μέχρι εδώ, γιατί όχι;), εμπλουτισμένο με τα μεγαλύτερα χιτ του (αδιαπραγμάτευτα, αειθαλή, αγαπημένα) και με κεντρικό πρωταγωνιστή μια μαϊμού από CGI. Δεν υπάρχει πιο galaxy brain πρόταση για το 2024, όπως και δεν υπάρχει άλλη ταινία. We will be watching.
