Μαζί με τα ombre μαλλιά, τις ευρωπαϊκές χρεώσεις περιαγωγής και τη λέξη “cougar”, οι ρομαντικές κωμωδίες άφησαν την τελευταία τους πνοή την προηγούμενη δεκαετία, ανήμπορες να επιβιώσουν σε ένα κινηματογραφικό τοπίο που ανακάλυπτε την εύκολη επιτυχία των υπερηρωικών franchises και που ταυτόχρονα στέρευε από νέους, γνήσιους σταρ. Πλέον το είδος συντηρείται κυρίως στα ράφια του Netflix, δεχόμενο ωστόσο απανωτά πλήγματα στη φήμη και ποιότητά του, με ελάχιστες εξαιρέσεις (θα υποστηρίζουμε πάντα ότι αν το Set It Up είχε βγει στο σινεμά, θα ήταν modern classic.) Σε αυτό το ζοφερό τοπίο για τους θαυμαστές των σπαρταριστών διαλόγων, της αβίαστης χημείας μεταξύ όμορφων ανθρώπων και των παρήγορων αφηγηματικών κλισέ, το Χόλιγουντ πετάει ένα κόκκαλο με το Εισιτήριο για τον Παράδεισο, μια όχι ακριβώς ρομαντική κωμωδία με την παραδοσιακή έννοια, αλλά μια κωμική προσπάθεια για ρομάντζο ανάμεσα σε δύο μεσήλικες.
Με τον τρόπο του, το Εισιτήριο για τον Παράδεισο είναι μια υπερηρωική ταινία: ο Τζορτζ Κλούνεϊ και η Τζούλια Ρόμπερτς, αειθαλείς αστέρες του σινεμά, καταφτάνουν για να σώσουν ένα κομμάτι μεταγενέστερης κινηματογραφικής ιστορίας που υποφέρει.
Ο Κλούνεϊ και η Ρόμπερτς υποδύονται δύο πρώην συζύγους που μισιούνται αλλά ενώνουν τις δυνάμεις τους για να σαμποτάρουν τον αυθόρμητο γάμο της κόρης τους (Κέιτλιν Ντίβερ) με έναν καλλιεργητή φυκιών (Μαξίμ Μπουτιέ) που γνώρισε στις διακοπές της στο Μπαλί αμέσως μετά την αποφοίτησή της από το κολέγιο. Πριν πέσουν καν οι τίτλοι αρχής, η ταινία έχει κατασταλάξει σε ένα πολύ συγκεκριμένο vibe, με τις ασταμάτητες λεκτικές κοκορομαχίες των δύο πρωταγωνιστών να ανεβάζουν τις προσδοκίες, πριν μπει στη μέση η πλοκή της ταινίας και τη “φρενάρει” κάπου στο δεύτερο μισό.
Πάντως τα punchlines στη συντριπτική πλειοψηφία τους πετυχαίνουν το στόχο, ενώ ο σκηνοθέτης Ολ Πάρκερ, ήρωας σε κάποιους online κινηματογραφικούς κύκλους για το Mamma Mia: Here We Go Again, διατηρεί τους σταρ του υπό ανάλαφρο έλεγχο. Και όπως και στο προαναφερθέν σίκουελ, ο άνθρωπος ξέρει πώς να στήσει μια σεκάνς ανόθευτης πλωτής χαράς (εκεί ήταν το “Dancing Queen”, εδώ το φινάλε).
Η μεγαλύτερη έκπληξη στο Εισιτήριο για τον Παράδεισο δεν είναι το ότι είναι καλό, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το καταφέρνει. Ενώ κινείται σε δοκιμασμένα μονοπάτια με ένα καστ δεύτερων χαρακτήρων που έχουν βγει από ένα romcom generator, όπως η Σεξομανής Κολλητή φίλη (Μπίλι Λουρντ, η μοναδική χαραμισμένη του καστ), ο Άχρωμος Αλλά Καλός Γαμπρός, τα Πεθερικά Από Άλλο Κόσμο, ο Κούκλος-Μπούφος Αντίζηλος (ο Λούκας Μπράβο από το Emily In Paris τα πάει απρόσμενα καλά απέναντι στην Ρόμπερτς), καταλαβαίνει εγκαίρως ότι δεν υπάρχει πολύ ψωμί στη νεανική ερωτική ιστορία και φροντίζει, πέρα από τις μηχανορραφίες και τις δηλητηριώδεις ατάκες, να αναδείξει με τρυφερότητα και κατανόηση την αντίστοιχη των γονιών, οι οποίοι κάνουν τον απολογισμό τους αντιμέτωποι με ανεξέλεγκτες αλλαγές και βλέποντας τα καβαφικά κεριά μπροστά τους να λιγοστεύουν.
