Αθωότητα, του Φώτη Θαλασσινού

— 

Α Θ Ω Ο Τ Η Τ Α

του Φώτη Θαλασσινού

—

*Να κοιμόμασταν μαζί. Να γινόταν ο ένας για τον άλλο πατέρας και μητέρα μαζί. Όλοι μόνοι μας είμαστε, μου γράφεις. Όταν γυρίσεις, να κοπούμε στα χέρια και να γίνουμε σταυραδέρφια.

*Μερικές φορές ακόμη και η διάταξη στον χώρο γύρω μας των αντικειμένων που χρησιμοποιούμε πιο συχνά υποδηλώνει την αθωότητα. Δίπλα μου έχω το κινητό μου. Μπροστά μου ακριβώς το λάπτοπ μου. Δέκα μέτρα πιο πέρα , στο τραπέζι της κουζίνας, κείτονται τα τσιγάρα μου , το πορτοφόλι και τα κλειδιά μου. Περιμένουν ν’ αναστηθούν τ’ απόγευμα που θα πάω για καφέ. Θα αράξω στο μπαρ. Θα παραγγείλω ένα φρέντο καπουτσίνο γλυκό και θα εναποθέσω ευλαβικά κοντά στα χέρια μου την συσκευή μου κινητής τηλεφωνίας ,  την θανατηφόρα μου έξη, και τον φύλακα των ευρώ μου. Με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις θα εμφυσώ ζωή ποτέ στην μια κατάσταση και πότε στην άλλη.

*Τι άλλο είναι η αθωότητα…Να αφήνεις τα πράγματα που γράφεις αδιόρθωτα. Έτσι όπως πρωτοβγήκαν οι λέξεις απ’ τις σκέψεις σου. Κανένα φτιασίδωμα ρε παιδί μου. Κατακλυσμός συναισθημάτων και αμεσότητα τύπου θεατρικού λόγου. Σας αγαπώ. Άνθρωποι, σας αγαπώ. Μην με αφήσετε ποτέ.

*Άκουσα κάποιον να λέει ότι ο σκύλος του πέθανε από μελαγχολία. Πεθαίνουν και οι άνθρωποι από μελαγχολία. Εγώ έχω κατάθλιψη και όταν κάθομαι σ’ εκείνη την καρέκλα σε μια γωνιά του σπιτιού μου σκέφτομαι ανακοπές, εμφράγματα , εγκεφαλικά. Δεν ξέρω από τι θα φύγω. Αλλά ξέρω πολύ καλά πως κλείνει ο κύκλος της ζωής μου στη Γη. Το κατάλαβα όταν προχθές κοιτώντας την πιο ανεξερεύνητη γωνιά του υπνοδωματίου μου είδα τον πατέρα μου να μου γνέφει να πάω πάνω…

*Καθόμουν με την κολλητή μου την Άντζελα στο στέκι μας και συζητούσαμε. Μου έδινε συμβουλές για τη ζωή μου. Είναι τόσο αγνές αυτές οι συναντήσεις αλληλοβοήθειας με τους φίλους μας και τόσο γοητευτικά ατελέσφορες. Γιατί ό,τι και να γίνει, όσα και να γνωρίζει κανένας, δεν ξέρει ποτέ τη μεριά του άλλου.  Και όταν δεν μιλούσαμε με τη φίλη μου,  απ’ το  διπλανό τραπεζάκι,  δυο άλλοι πελάτες είχαν του ίδιου τύπου κουβέντα με τη δική μας. Να κάνεις αυτό , εκείνο… το άλλο…καρδιές που σπαράσσονται μερικές φορές και θέλουν τον ήχο της ανθρώπινης φωνής για να επανέλθουν. Οι λέξεις δεν έχουν σημασία σ’ αυτές τις περιστάσεις.

*Περπατούσαμε με τ’ αυτοκίνητο μας στο νησί. Στο νησί των ανθρώπων. Ένα νησί είναι πάντοτε για όλους. Μια μέλισσα πετούσε στο ύψος του παραθύρου του συνοδηγού. Εκεί καθόμουν εγώ. Καθόμουν και τη χάζευα στους εναέριους ελιγμούς της. Ίσως να ήταν τα ιπτάμενα βήματα του γνωστού χορού των μελισσών. Μας είχε περάσει για δικούς της. Οι καρδιές στο φως της Άνοιξης ήταν γυμνές και εκχεόταν στους αιθέρες το μέλι το δικό μας. Πιο μετά μέσα στη βόλτα με τ’ αμάξι είδα  μια παρέα μεταναστών. Αγόρια δεκαοχτάρικα. Κάθονταν σε μια παραλία και λιάζονταν. Ποιος ξέρει τί δυστυχίες άφησαν πίσω τους και απολάμβαναν σαν το μεγαλύτερο αγαθό του κόσμου τη ραστώνη υπό τον ήλιο του νησιού μας. Όταν βγαίνεις από την δυστυχία είναι όλα όμορφα. Και ξέρω πως είναι πολλοί οι παγιδευμένοι στα δίχτυα της. Ό,τι δεν νικιέται το παρακάμπτεις. Αυτά ήθελα να πω. Και όσο κράτησε το ψιθύρισμά τους ήταν χαρά Θεού.

*Βλέπω βίντεο στο You tube. Κάποια είναι με τραγούδια και κάποια άλλα είναι με  αστεία εμπνευσμένα απ’ όλο το φάσμα της ζωής. Το διαδίκτυο βρίθει στοιχείων για την αναστήλωση της θλιμμένης μας διάθεσης. Δεν συγκρίνεται με την αληθινή ζωή και ούτε και φτιάχτηκε για να διεκδικήσει την πρωτιά της στη μαγεία. Το διαδίκτυο είναι ένας θησαυρός πληροφοριών και ερεθισμάτων. Αλλά η ζωή εκεί έξω απ’ την οθόνη του υπολογιστή είναι τα πάντα. Το διαδίκτυο πρωτεύει σαν συντροφιά στον μοναχικό και τον απελπισμένο. Σε όλους τους ανθρώπους που πέφτουν σπασμένοι, άλλοι για πιο μικρά κι άλλοι για μεγαλύτερα διαστήματα. Το διαδίκτυο είναι ένα πρόσθετο νηπενθές.