Σε μια γυάλινη βίλα με μίνιμαλ διακόσμηση και θέα τη θάλασσα, μια γυναίκα σηκώνεται από το κρεβάτι της μέσα στη νύχτα και το σκάει αθόρυβα και ξεκάθαρα προμελετημένα από το σπίτι προσέχοντας να μην ξυπνήσει τον άντρα που κοιμάται δίπλα της.
Από αυτή τη βουβή εναρκτήρια σεκάνς του Αόρατου Ανθρώπου είναι ήδη σαφή δύο πράγματα: ο άντρας είναι πλούσιος, η γυναίκα είναι κακοποιημένη. Δεν χρειάζεται εξήγηση που δεν προσφέρεται από την ατσάλινη αποφασιστικότητα της κεντρικής φιγούρας και το premium real estate που ας παραδεχτούμε ότι ποτέ δεν είναι ευοίωνο. Με τέτοια οικονομία και σιγουριά διαχειρίζεται ο σκηνοθέτης Λι Γουάνελ όλη την υπόλοιπη ταινία, βασιζόμενος σε μια επίκαιρη σεναριακή ιδέα που προσαρμόζει έξυπνα στο είδος του θρίλερ/b-movie και στην παρουσία της Ελίζαμπεθ Μος στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η Μος υποδύεται την Σεσίλια, που προσπαθεί να ξανασταθεί στα πόδια της μετά από ένα βασανιστικό, όπως όλα δείχνουν, γάμο με τον Έντριαν, έναν πρωτοπόρο εφευρέτη στον τομέα της Οπτικής. Μετά τη διαφυγή της, κρύβεται στο σπίτι ενός καλού της φίλου και της έφηβης κόρης του, μέχρι που η αδερφή της την ενημερώνει ότι ο Έντριαν αυτοκτόνησε. Η αρχική ανακούφιση, ωστόσο, μετατρέπεται γρήγορα σε αβεβαιότητα και στη συνέχεια σε τρόμο, αφού η Σεσίλια αρχίζει να υποψιάζεται ότι ο άντρας της δεν έχει πεθάνει και έχει βρει ένα τρόπο να την τρομοκρατεί χωρίς να τον βλέπει κανείς.
Ο Γουάνελ, που πήρε το τρομο-βάπτισμα του πυρός αρχικά ως ηθοποιός στο Saw και αργότερα ως σκηνοθέτης (Insidious 3, Upgrade), δεν βιάζεται να γεμίσει την ταινία του με jump scares – αντίθετα, κινηματογραφεί υπομονετικά τους υπαινιγμούς. Άδειοι διάδρομοι και τοίχοι και κενά σημεία απειλούν την Σεσίλια, με ελάχιστες εξάρσεις βίας που όταν έρχονται, χαράσσονται (pun intended – θυμηθείτε το στη σκηνή του εστιατορίου) βαθιά στη μνήμη. Κι αν το Upgrade είχε προϊδεάσει για τα #madskillz του σκηνοθέτη που εδώ απλώς επιβεβαιώνονται, η μοντέρνα εκδοχή του Αόρατου Ανθρώπου (από το συνώνυμο με τα σύγχρονα θρίλερ στούντιο Blumhouse, που έχει επωμιστεί την επαναφορά των Τεράτων της Universal και που, κρίνοντας από τις εισπράξεις και τις κριτικές αυτής εδώ της ταινίας, έκανε εξαιρετικό ξεκίνημα) κάνει μια κρίσιμη μετακίνηση του κέντρου βάρους της ιστορίας από τον αόρατο άνθρωπο στη γυναίκα που είναι το θύμα του.
Χωρίς να θυσιάσει τις genre καταβολές της, η ταινία εξερευνά νηφάλια τις συνέπειες της κακοποίησης και του gaslighting, με την Μος, που μετά το τέλος του Mad Men κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει ότι κάνει βαρετές επιλογές είτε στις συνεργασίες της με τον Άλεξ Ρος Πέρι είτε στο The Handmaid’s Tale, να δίνει στην Σεσίλια ίσες ποσότητες δύναμης και αδυναμίας σε μια ερμηνεία με τόση αυτοπεποίθηση που μοιάζει αυτονόητη χωρίς να είναι.
Η ταινία, όμως, την εγκαταλείπει στην πορεία, γέρνοντας τη ζυγαριά προς τα κενά της πλοκής που για αρκετή ώρα είσαι διατεθειμένος να παραβλέψεις επειδή είναι τόσο καλογυρισμένη (κάπως σαν τη σχεδία στο τέλος του Τιτανικού.) Ευτυχώς μέχρι η ζυγαριά να ακουμπήσει στο έδαφος, έχουν ήδη πέσει οι τίτλοι τέλους.
