Α Μ Α Ρ Τ Ω Λ Ο
της Γαλάτειας Καζαντζάκη
Στη Σμύρνη Μέλπω,
Ηρώ στη Σαλονίκη,
στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό∙
τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα.
Ο τόπος μου ποιος ήταν; ποιοι οι δικοί μου;
Αν ξέρω, ανάθεμά με!
Σπίτι – πατρίδα έχω τα μπορντέλα.
Ως κ’ οι πικροί μου χρόνοι οι παιδικοί μου,
θολές, σβησμένες ζωγραφιές,
κ’ είναι αδειανό σεντούκι η θύμησή μου.
Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες
και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε νάναι.
Φιλιά από στόματ’ άγνωστα, βρισιές,
κ’ οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε.
Γλέντια, καυγάδες ως να φέξει,
αρρώστιες, αμφιθέατρο του Συγγρού
κ’ ενέσεις 606.
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι,
όλη η ζωή μου του χαμού.
Μ’ από την κόλασή μου σου φωνάζω:
-Εικόνα σου είμαι, Κοινωνία, και σου μοιάζω.
