Μπορεί στις φετινές προβολές η Ελλάδα να ήταν άφαντη, το κινηματογραφικό της μέλλον όμως δήλωσε παρόν στο Berlinale Talents: Θανάσης Νεοφώτιστος, Ασημίνα Προέδρου, Μαγιού Τρικεριώτη, Νικολέτα Λεούση, Μαρίνα Συμαίου και Κώστας Νικούλη, ήταν οι φετινοί επίλεκτοι της πλατφόρμας που εντοπίζει, δικτυώνει κι αναδεικνύει ταλέντα απ’ όλον τον κόσμο, κι όταν τα νέα μας πουλέν ξεμπέρδεψαν απ’ τα ατέλειωτα σεμινάρια, εργαστήρια, masterclasses και events, κάθισαν να διηγηθούν στην Popaganda αν τα πέρασαν καλά.
Ανάμεσα στους πέντε νεοσσούς, η Ασημίνα Προέδρου έχει κάτι από βετεράνο: σκηνοθέτις του Red Hulk, της ταινίας που κέρδισε εν μέσω ιαχών ενθουσιασμού το Χρυσό Διόνυσο, το βραβείο Φωτογραφίας, και το Ανδρικής Ερμηνείας στο φεστιβάλ μικρού μήκους της Δράμας το ‘13, πριν μαζέψει καμιά δεκαριά ακόμα βραβεία και συμμετοχές σε φεστιβάλ εντός κι εκτός συνόρων, η 33χρονη σκηνοθέτις, που ετοιμάζει τώρα το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της, βρέθηκε πέρσι ανάμεσα στα 10 projects που επελέγησαν για να περάσουν φέτος σε ανάπτυξη σεναρίου. «Οπότε η δουλειά μου εδώ ήταν πολύ συγκεκριμένη και πολύ έντονη» σημειώνει.
«Για κάποιον που έρχεται εδώ για να ετοιμάσει την πρώτη μεγάλου μήκους του, είναι όντως πολύ καλό», λέει ο Θανάσης Νεοφώτιστος πρωτάρης στα Talents μεν, πολυταξιδεμένος μικρομηκάς κι αυτός δε, που είχε εντυπωσιάσει με τη μεστή ωριμότητα της Προσευχής όταν κέρδισε το μεγάλο βραβείο στη Δράμα του ‘14, αλλά και με την ανάλαφρη απαλότητα του λιγότερο φιλόδοξου, αλλά επίσης βραβευμένου Πωγωνίσκου πέρσι. «Για κάποιον σαν εμένα, αυτά τα workshops και τα masterclasses ήταν πιο πολύ μια ευκαιρία να δω κάποιον που θαυμάζω, και να τον ακούσω να μου λέει δυο τρία λόγια. Τη Meryl Streep για παράδειγμα, το ωραίο ήταν που είδαμε από κοντά τη Meryl Streep. Πέρα απ’ αυτό όμως, δεν πήρα κάτι πρακτικό».
(από πάνω αριστερά, ωρολογιακά): Θανάσης Νεοφώτιστος, Ασημίνα Προέδρου, Μαγιού Τρικεριώτη, Κώστας Νικούλη, Μαρίνα Συμαιου, Νικολέτα Λεούση
«Όντως», συμπληρώνει ο Κώστας Νικούλης, ηθοποιός που αναδείχθηκε με τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στο Ξενία του Πάνου Χ Κούτρα, και παίζει φέτος στο Ξύπνημα της Άνοιξης του Κωνσταντίνου Γιάνναρη (πλάι στη Δάφνη Πατακιά), κι αυτά πριν καν προλάβει να τελειώσει τη δραματική του σχολή. «Δεν είναι ότι θα μπορούσες δηλαδή να μάθεις για παράδειγμα την τεχνική Alexander μέσα σε δυο μέρες ας πούμε, ή ακόμα περισσότερο μέσα σε δυο ώρες που κρατάει ένα workshop. Απ’ την άλλη όμως, μια τέτοια σειρά εργαστηρίων και σεμιναρίων, σου δίνει τη δυνατότητα να δεις και να αποκτήσεις μια ιδέα γύρω απ’ το τι είναι κάποια πράγματα που πολλοί δεν ξέρουν καν ότι υπάρχουν». Παρεμπιπτόντως, η τεχνική Alexander είναι μια ερμηνευτική μέθοδος, η οποία, όντως, πολλοί δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει.
«Νομίζω τα πράγματα που θα αποκομίσεις είναι ανάλογα των ερωτημάτων με τα οποία θα έρθεις εδώ» επανέρχεται η Προέδρου. «Βλέπεις πράγματα τα οποία στη χώρα σου, ή τέλος πάντων εμείς στη χώρα τη δικιά μας, δε θα βλέπαμε σίγουρα», συμπληρώνει, κι η κουβέντα γυρνάει στο είδος και την ποιότητα της κινηματογραφικής εκπαίδευσης που υπάρχει διαθέσιμη στην Ελλάδα. «Νομίζω πως όποια παιδεία υπάρχει, είναι καθαρά συμπτωματική», λέει η σκηνοθέτις, «και η όποια κινηματογραφική κατάρτιση διατίθεται σε νέους δημιουργούς, είναι χάρη σε κάποιους μεμονωμένους καθηγητές, οι οποίοι, κόντρα στις γενικότερες συνθήκες, καταφέρνουν να μεταδώσουν κάποια πράγματα».
«Πάντως, όλα τα παιδιά που γνώρισα εδώ, είχαν τελειώσει μια σχολή στη χώρα τους, κι ύστερα πήγαν κάπου αλλού» συμπληρώνει η Νικολέτα Λεούση, σκηνοθέτις που είχε συναγωνιστεί με την Προέδρου το ‘13 στη Δράμα, λίγο μετά την αποφοίτησή της απ’ το μεταπτυχιακό της στο Μάντσεστερ. Η Γεννήτρια, με την οποία διαγωνίστηκε εκείνη τη χρονιά στη Δράμα, απέσπασε το βραβείο σεναρίου, αλλά και το βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου ως καλύτερη της διοργάνωσης. «Όλοι μας όμως, και οι δέκα, αυτή την πορεία είχαμε. Και γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους, ακριβώς μέσα απ’ αυτά τα master τους. Οπότε κι εμείς, που έχουμε σπουδάσει έξω, μ’ αυτήν την έννοια έχουμε μια ομοιότητα και έναν κοινό κώδικα».
Πέρα απ’ τους κώδικες βέβαια, σημασία έχει κι ο τόπος που κάνεις αυτή τη δουλειά. «Στην Ινδία και την Ινδονησία, υπάρχει σοβαρή και μεγάλη κινηματογραφική βιομηχανία», μάς υπενθυμίζει η Μαρίνα Συμαίου, που έγινε ευρύτερα γνωστή ερμηνεύοντας τον δυναμικό πρωταγωνιστικό ρόλο του πολυταξιδεμένου Να Κάθεσαι και να Κοιτάς, όταν μάς απαριθμεί τις αλλόκοτες χώρες προέλευσης του εθνικά πολυσυλλεκτικού γκρουπ των ηθοποιών στα φετινά Berlinale Talents. «Που κι η βιομηχανία βέβαια, δεν εγγυάται την κατάρτιση», παρεμβαίνει ο Νικούλη: «για παράδειγμα τη μέθοδο Alexander που είπαμε, μόνο εγώ κι άλλο ένα άτομο την ξέραμε απ’ όλο το γκρουπ των 70 ηθοποιών, γιατί μόνο εμείς οι δύο την είχαμε δουλέψει».
Οπότε τι έχουν τελικά να ζηλέψουν οι δικοί μας απ’ τους ξένους; «Αυτό που έχουν πολύ αναπτυγμένο οι ξένοι, είναι το concept του ατζέντη ας πούμε», παραδέχεται ο Νικούλη. «Του μάνατζερ, του casting director, όλα αυτά. Το πώς δηλαδή πρέπει ο ίδιος ο ηθοποιός να μπει μέσα σ’ αυτό το παιχνίδι και να κυνηγήσει μια δουλειά: Ήξεραν ποιον θα προσεγγίσουν και πώς» καταλήγει, και σ’ αυτό φαίνεται να συμφωνούν όλοι τους. Αυτό συνοψίζει τελικά κι η Μαγιού Τρικεριώτη, σκηνογράφος με πλούσια θεατρική εμπειρία σε Ελλάδα και Αγγλία, και την νέα ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά με πρωταγωνιστή τον Jim Carrey, ως πιο πρόσφατο κινηματογραφικό της credit: «Για να είμαστε εδώ, όλοι κάτι έχουμε κάνει, δεν είδαμε φως και μπήκαμε. Όλοι όσοι είναι εδώ είναι από ένα επίπεδο και πάνω, έχουμε τη δουλειά μας πίσω μας, και περάσαμε και μια διαδικασία για να έρθουμε εδώ. Οπότε είτε πάρεις κάτι, είτε όχι, απ’ τα εργαστήρια, και τα σεμινάρια κι όλα αυτά, το βέβαιο είναι μπαίνεις σε ένα δίκτυο. Στο οποίο σε επέλεξαν, και τον τίτλο του οποίου θα τον φέρεις για πάντα. Κι όλοι όσοι τον φέρουν μαζί μ’ εσένα, κάτι θα σημαίνει γι’ αυτούς, όποτε σε γνωρίζουν στην πορεία της καριέρας σου. Όπως θα σημαίνει κάτι και για σένα».
