Είναι κρίμα που χρησιμοποίησαμε τον τίτλο “Ο Φάρος – ή αλλιώς Άντρες: Η Ταινία” στην προ διετίας κριτική μας για την ταινία του Ρόμπερτ Έγκερς, γιατί να που φέτος έφτασε το Men του Άλεξ Γκάρλαντ και χαραμίσαμε μια φανταστική επικεφαλίδα που γράφεται μόνη της. Το Men παρουσιάστηκε χτες στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο Φεστιβάλ Καννών, και έχει ήδη προλάβει να διχάσει κοινό και κριτικούς. Στην καινούργια ταινία του βρετανού σκηνοθέτη και σεναριογράφου που στο παρελθόν εντυπωσίασε με το υποψήφιο για Όσκαρ σεναρίου Από Μηχανής και το κακομεταχειρισμένο από την Universal Αφανισμός (αν μια ταινία δεν έπρεπε να πεταχτεί στο Netflix, ήταν σίγουρα αυτή), η καταδίκη της ανδρικής συμπεριφοράς και της πατριαρχίας γίνεται από έναν εκπρόσωπο του είδους (και του ανδρικού και του κινηματογραφικού) που εκφράζεται καλύτερα μέσα από την τέχνη, τις εικόνες και το σασπένς.
Όπως πολλά άσχημα πράγματα, το Men ξεκινά με μια απόδραση στην ειδυλλιακή εξοχή. Η Χάρπερ, που υποδύεται με τη συνήθη πλέον προσήλωσή της η φετινή υποψήφια για Όσκαρ Τζέσι Μπάκλεϊ, έχει ενοικιάσει μια παλιά έπαυλη σε ένα χωριό για να ξεπεράσει μια προσωπική τραγωδία, η οποία αποκαλύπτεται σταδιακά με φλασμπάκ, παρόλο που εύκολα μπορεί κανείς να υποψιαστεί περί τίνος πρόκειται. Την υποδέχεται ο λίγο φαιδρός ιδιοκτήτης, που την ξεναγεί στους χώρους κάνοντας αμήχανη συζήτηση. Σύντομα, κάνει την εμφάνισή της μια πλειάδα όλο και πιο τρομακτικών ανδρών, που όλοι ερμηνεύονται από τον Κινίαρ: ένας άντρας στην άλλη άκρη ενός τούνελ, ένας γυμνός άντρας που αργότερα προσπαθεί να διαρρήξει το σπίτι, ο εφημέριος της τοπικής εκκλησίας, ένας αστυνομικός, ακόμα και ένα αγόρι που φοράει μια γυναικεία πλαστική και ζητάει από την Χάρπερ να παίξουν κρυφτό. Για τους πολλαπλούς του ρόλους, ο Κινίαρ εξήγησε τη μέθοδό του: “Όταν πρωτοδιάβασα το σενάριο, συνειδητοποίησα ότι κάποιοι από τους χαρακτήρες μου ήταν πιο ανεπτυγμένοι και άλλοι πιο αινιγματικοί σε επίπεδο περιγραφής τους στις σελίδες,” είπε. “Ήθελα να κάνω τον κάθε έναν ξεχωριστό και πειστικό, να υπάρχει πετυχημένα μέσα σε εκείνο τον κόσμο. Εφηύρα ιστορίες για το παρελθόν τους και ο Άλεξ ήταν πολύ καλός στο να μας αφήνει περιθώρια για κάτι τέτοιο. Για το μόνο που ήταν αποφασισμένος και αμετακίνητος ήταν ο Πράσινος Άνδρας, επειδή ήταν μια φιγούρα που υπήρχε στο μυαλό του για χρόνια.”
Ο Γκάρλαντ δεν προσπαθεί καθόλου να καλύψει τα επίπεδα της αλληγορίας του, είτε πρόκειται για τη σκηνή που η Χάρπερ τρώει ένα ζουμερό κόκκινο μήλο μόλις φτάνει στον προορισμό της είτε μέσα από τα αρχαία γλυπτά που συναντά στη βόλτα της, ανάμεσά τους και μιας γυναικείας φιγούρας με ανοιχτά πόδια. Η Μπάκλεϊ αντέδρασε εξ’αρχής θετικά στην πρόκληση: “Ήταν ένα προκλητικό σενάριο, χωρίς δεύτερη σκέψη,” δήλωσε. “Θέτει πολλά ερωτήματα. Ο Άλεξ είναι ένας πανκ σκηνοθέτης με πολλούς τρόπους και κάνει τολμηρές κινήσεις. Για μένα, η Χάρπερ ήταν μια αφορμή για να εξερευνήσω τα διάφορα επίπεδα της προσωπικότητάς της και να βρω τι σημαίνει τελικά αυτή η σχέση, γιατί η ταινία μιλάει για σχέσεις ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες και τη θλίψη που προκύπτει από την απώλεια μιας σχέσης. Ο πόνος που συνοδεύει την απώλεια και πώς τον αντιμετωπίζει ο καθένας είναι μια συνεχιζόμενη συζήτηση και ελπίζω να εξακολουθήσει να γίνεται.”
Η ταινία περιπλανιέται ακόμα και σε body horror μονοπάτια, πριν καταλήξει σε ένα φινάλε που αφήνει ερωτηματικά. Από την πλευρά του, ο Κινίαρ απέφυγε να δώσει σαφείς απαντήσεις: “Ήξερα ότι αυτό θα ζωντάνευε μόλις το έβλεπα. Κάτι τόσο πλούσιο, πυκνό και βασισμένο στην εικόνα υπάρχει περισσότερο σαν συναίσθημα παρά σαν γραμμική αφήγηση. Έχω δει την ταινία αρκετές φορές και κάθε φορά φέρνω διαφορετικές εμπειρίες και αντιδρώ με άλλο τρόπο σε ό,τι συμβαίνει. Είμαι σίγουρος το ίδιο θα συνεχίσει να συμβαίνει και στο πέρασμα των χρόνων.”
Η Μπάκλεϊ περνάει μεγάλο μέρος της ταινίας αντιδρώντας, τρομάζοντας, εξερευνώντας, παίζοντας μόνη της – αν και δεν συμφωνεί με αυτή την περιγραφή. “Δεν νομίζω ότι παίζεις ποτέ “μόνος” σου. Υπάρχουν τόσα πράγματα διαθέσιμα γύρω σου πέρα από τους χαρακτήρες του Ρόρι, όπως εδώ το σπίτι, το δάσος, το περιβάλλον. Πρέπει να χρησιμοποιείς ό,τι βρίσκεται γύρω σου γιατί όλα βοηθούν την ερμηνεία σου.”
Η Popaganda καλύπτει το 75ο Φεστιβάλ Καννών με την ευγενική χορηγία της Aegean Airlines.
![[Ταξίδι στο αστικό τοπίο], του Ευάγγελου Ρουσάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/10/Noites-Apoikies-Euaggelos-Rousakis-300x200.jpg)
