The Last Museum: Σε συμπαραγωγή του KW στο Βερολίνο και του PCAI στην Αθήνα

Η έκθεση The Last Museum (Athens Edition) καθιστά δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ κινούμενης εικόνας και γλυπτικής, διερευνώντας, παράλληλα, τη δυναμική του όρου site-specific στο διαδίκτυο. Προσβάσιμη μέσω του www.pcai.gr/thelastmuseum για περιορισμένη χρονική περίοδο περιλαμβάνει μία νέα μεγάλης κλίμακας ανάθεση στον καλλιτέχνη Πέτρο Μώρη, μαζί με έργα συμμετεχόντων καλλιτεχνών από έξι ηπείρους.

Σύμφωνα με τον επιμελητή της έκθεσης Nadim Samman, το The Last Museum αποτελεί μια δομή δεδομένων, μια «στοίβα», χρησιμοποιώντας τον όρο της υπολογιστικής μηχανικής, η οποία περιλαμβάνει χωρικούς προσδιορισμούς, γλυπτά, κώδικα καθώς και την εμπειρία χρήστη, μεταξύ άλλων. Τα έργα της έκθεσης αποτελούνται από όλες αυτές τις διαστρωματώσεις ενώ σε κάθε συμμετέχοντα ανατίθεται η δημιουργία ενός γλυπτικού συνόλου, προκειμένου να εγκατασταθεί σε φυσικό χώρο της επιλογής του, σχετικό με τις επικοινωνιακές δομές, την τεχνολογία ή/και το περιβάλλον. Κάθε παρέμβαση βιντεοσκοπείται και στη συνέχεια τα βίντεο που προκύπτουν συγκεντρώνονται σαν μία αλληλεπιδραστική ακολουθία. Το αποτέλεσμα είναι μία διαδικτυακή εμπειρία μέσω μίας ιστοσελίδας, περιηγήσιμης μέσα από ειδικά σχεδιασμένα εργαλεία.

Θέμα του The Last Museum η μετάδοση πληροφοριών καθόλη τη μακρά διάρκεια της ιστορίας, δραματοποιώντας σημεία όπου οι αναπτυσσόμενες τεχνολογίες τέμνονται με  τα πολιτικά (σώματα) και την παγκόσμια οικονομία. Έτσι, θα διαδραματίσουν ένα αδιόρατο μοτίβο μετατόπισης, αβλεψίας, απώλειας και απουσίας θανάτου.

Το νέο έργο του Πέτρου Μώρη, Oracle, εξελίσσεται σε ένα ερειπωμένο εργοστάσιο υφασμάτων στο Λαύριο, μία περιοχή στενά συνδεδεμένη με τα ορυχεία αργύρου ήδη από την αρχαιότητα. Όντας πηγή του πλούτου και της ναυτικής δύναμης της αρχαίας Αθήνας, τα ορυχεία του Λαυρίου επαναλειτουργήσαν κατά τον 19ο αιώνα για την εξόρυξη μεταλλευμάτων, με σοβαρές περιβαλλοντικές συνέπειες. Αργότερα, στην αλλαγή της χιλιετίας, η συγκεκριμένη βιομηχανία κατέρρευσε και  η συγκεκριμένη βιομηχανία κατέρρευσε και οι εργοστασιακές εγκαταστάσεις της αφέθηκαν σε ένα αβέβαιο μέλλον. Το νέο έργο του Μώρη επιχειρεί να απαντήσει σε αυτό ακριβώς το μέλλον: Η τοποθεσία, σύμφωνα με διαρρέουσες πληροφορίες, πρόκειται να στεγάσει ένα συγκρότημα κέντρου δεδομένων μιας πολυεθνικής εταιρείας πληροφορικής, εστιάζοντας στην λειτουργία υπηρεσιών Cloud, IoT και AI. Τοποθετώντας εννοιολογικά το έργο του ανάμεσα στο Λαυρεωτικό παρελθόν και μέλλον, αυτή η νέα ανάθεση στον καλλιτέχνη αποτελεί μία δυναμική απάντηση σε αυτές τις σύγχρονες εξελίξεις, όπως και στην μυθολογία του χρησμού στον ελληνικό πολιτισμό.

Τα γλυπτά του Οracle κατοικούν στους εντροπικούς χώρους του βιομηχανικού αυτού φαντάσματος του Λαυρίου. Υβρίδια ανάμεσα σε ανθρώπινες και μη-ανθρώπινες μορφές προσώπων, τα γλυπτά δανείζονται στοιχεία από αρχαιολογικές φωτογραμμετρικές καταγραφές και τρισδιάστατα αντικείμενα από το διαδίκτυο. Η μεταλλική τους υλικότητα αντανακλά την τοπική γεωλογική κληρονομιά και αναφέρεται ταυτόχρονα στους τρόπους που οι ηλεκτρονικές υποδομές επιτρέπουν αυτό που ο Μώρης ονομάζει «ανοίκεια μηχανική νοημοσύνη και αφαιρετικές υπολογιστικές διαδικασίες».

Το Oracle, στη φυσική και διαδικτυακή του υπόσταση, πλαισιώνεται από την ατμοσφαιρική μουσική του Bill Kouligas,  ένα soundtrack οπτικού κώδικά και συνθετικής γλώσσας από προγνωστικούς αλγόριθμους. Σε αυτό το έργο, ο Μώρης  θεωρεί τον φυσικό και ψυχικό υπόγειο χώρο του Λαυρίου ως την απαρχή της σύγχρονης  χρησμοδότησης, όπου η εξόρυξη μεταλλευμάτων και η δύναμη των ψυχοκοινωνικών δεδομένων επιτρέπουν αυτό που ο καλλιτέχνης αποκαλεί «το βαθύ όνειρο του αλγοριθμικού σύννεφου (Cloud)». Το Oracle αναφέρεται, εν γένει, σε μπερδεμένες χρονικές αλληλουχίες, φανταστικές καταστάσεις και ανησυχίες άμεσα συνδεόμενες με τις κοινωνικοοικονομικές και περιβαλλοντικές αλλαγές.

Εκτός από το έργο του Πέτρου Μώρη, στις τοποθεσίες των υπόλοιπων συμμετεχόντων καλλιτεχνών περιλαμβάνονται ένας περιβόητος χώρος χάκερς στο Βερολίνο, αυτόχθονα εδάφη στην ύπαιθρο της Αυστραλίας, ένα δημοφιλές πολυκατάστημα ηλεκτρονικών ειδών στο κέντρο του Σάο Πάολο, ο ερευνητικός σταθμός Cosmic Ray Research στα Βραχώδη Όρη του Καναδά, ένα ημιτελές νεκροτομείο στην Άκρα της Γκάνα και οι πυρκαγιές στην Τσιάν Μέι της Ταϊλάνδης. Η Zohra Opoku και η Nora Al-Badri αναπτύσσουν ένα σύστημα πινακίδων, που ήταν κάποτε δυσανάγνωστες σε μορφή αρχαίων αιγυπτιακών ιερογλυφικών. Ο Charles Stankievech, όπως και η Al-Badri κάνει, επίσης, χρήση της σφηνοειδούς γραφής της Μεσοποταμίας. Πιο κοντά στη βάση της, η καλλιτέχνιδα Nicole Foreshew από τη φυλή Wiradjuri επισημαίνει τις επικοινωνίες γηγενών που αντιστέκονται στο αποικιακό βλέμμα μέσα από το έργο της με «ράβδους μηνυμάτων», ενώ το έργο του Jakrawal Nilthamrong παρουσιάζει φλεγόμενες βουνοπλαγιές.

Ο ιδρυτής και διευθυντής του PCAI, Αθανάσιος Πολυχρονόπουλος, σημειώνει: «Είμαστε εξαιρετικά χαρούμενοι από αυτή τη νέα σύμπραξη μεταξύ του KW και του Nadim Samman και από τη συνεργασία μας στη νέα ανάθεση του Πέτρου Μώρη, ένα έργο εμπνευσμένο από τους Δελφούς».

Η καλλιτεχνική διευθύντρια του PCAI, Κίκα Κυριακάκου, σημειώνει: «Σε μία δύσκολη διεθνή συγκυρία, όπου οι έννοιες του χώρου και της σωματικότητας επαναπροσδιορίζονται, το The Last Museum συνιστά μία ιδιαίτερα ξεχωριστή πρόταση. Η νέα ανάθεση στον Πέτρο Μώρη, ειδικότερα, στέκεται στις παραπάνω έννοιες και αποτυπώνει πόσο εύθραυστες ή αμφίσημες  μπορούν να γίνουν οι χωρικές αντιλήψεις, καταδεικνύοντας τη διασύνδεση του έργου με παγκόσμια περιβαλλοντικά ζητήματα.”

Περισσότερα για το KW

Το Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης KW στοχεύει στην προσέγγιση κεντρικών ζητημάτων του καιρού μας μέσω της παραγωγής, της παρουσίασης και της διάδοσης της σύγχρονης τέχνης. Από την ίδρυσή του, πριν από πλέον 30 χρόνια, το KW έχει καθιερωθεί, όχι μόνο ως θεσμός, αλλά και ως ένα δυναμικό και ζωντανό μέρος για προοδευτικές πρακτικές τόσο εντός της βερολινέζικης εικαστικής σκηνής, όσο και σε διεθνές πλαίσιο. Μέσω των εκθέσεων και διαφόρων μορφών εκδηλώσεων, το KW ευθυγραμμίζεται με τις τρέχουσες τάσεις στη γερμανική και διεθνή καλλιτεχνική σκηνή και τον πολιτιστικό διάλογο, αναπτύσσοντάς τες ενεργά σε συνεργατικό επίπεδο με καλλιτέχνες, θεσμούς και μέσα από αναθέσεις έργων. Ως ίδρυμα σύγχρονης τέχνης χωρίς δική του συλλογή, το KW επιτρέπει στην ομάδα του να διατηρεί υψηλό επίπεδο ευελιξίας στη δημιουργία του προγράμματος του οργανισμού και στη σχέση του με το κοινό.

Περισσότερα για το PCAI

Η Polyeco Contemporary Art Initiative (PCAI) ιδρύθηκε το 2014 από τον Αθανάσιο Πολυχρονόπουλο, εκτελεστικό πρόεδρο της Polyeco Group, με στόχο την αύξηση της περιβαλλοντικής συνείδησης μέσα από τη σύγχρονη τέχνη και την κινούμενη εικόνα. Ο οργανισμός υλοποιεί τους στόχους του μέσα από τρία πεδία δραστηριότητας: την Συλλογή Έργων Τέχνης του, αποτελούμενη κυρίως από έργα ανάθεσης, τα Προγράμματά του (Projects) και την Υποστήριξη (Support). Το 2019, η καλλιτεχνική διευθύντρια του PCAI, Κίκα Κυριακάκου, μέσω ανοιχτού καλέσματος θα σχεδιάσει το πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών του οργανισμού, που επικεντρώνεται στη διάδραση μεταξύ σύγχρονης τέχνης και περιβαλλοντικής συνείδησης. Η επιτροπή του residency, αποτελούμενη από τους Hans Ulrich Obrist, καλλιτεχνικό διευθυντή των Serpentine Galleries, Krist Gruijthuijsen, καλλιτεχνικό διευθυντή του KW Institute for Contemporary Art, και τους διευθυντές του PCAI, επέλεξε, μεταξύ 400 συμμετεχόντων, τους εικαστικούς Rindon Johnson και Λητώ Κάττου για να συμμετέχουν στο πρώτο artist residency του οργανισμού.

Μοιραστείτε την έκθεση χρησιμοποιώντας τa hashtags #thelastmuseum #kw #pcai

Περισσότερες πληροφορίες:  info@pcai.gr | pcai.gr