(φωτ. Αγγελική Παπαϊωάννου).
Ο Γιώργος Καρκάς, 31 ετών, είναι ηθοποιός. Στη διάρκεια της ζωής του φυλακίστηκε, στοχοποιήθηκε και είδε να παραβιάζονται τα ευαίσθητα προσωπικά του δεδομένα από τις ίδιες τις Αρχές, με μόνο στοιχείο τον σεξουαλικό του προσανατολισμό.
Οι γονείς του στάθηκαν στο πλευρό του, ζητώντας το αυτονόητο: το παιδί τους να έχει τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις με κάθε άνθρωπο στην κοινωνία, ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Σε όλη αυτή τη διαδρομή, με φωτεινές και πιο δύσκολες στιγμές, o Γιώργος κατάφερε να μείνει δυνατός, χάρη σε εκείνους. Σήμερα, περιμένοντας τη δίκη για την οριστική αθώωσή του, είναι εδώ για να μιλήσει στο I ‘m Positive της Στέγης και στην Popaganda για την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων και για τη σημασία της αποδοχής από την οικογένεια, αλλά και από την κοινωνία.
Ποτέ δεν είχα κάνει προς τους γονείς μου κάποια συγκεκριμένη δήλωση για τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις. Αυτοχαρακτηρίζομαι ως αμφιφυλόφιλος και ποτέ δεν συζητούσα μαζί τους είτε για άνδρες είτε για γυναίκες. Στα 18-19 μου όταν έκανα την πρώτη μου σχέση με άντρα, η μητέρα μου το είχε καταλάβει αλλά και πάλι δεν το συζητήσαμε, όχι γιατί το «βάλαμε κάτω από το χαλί» αλλά από διακριτικότητα προς την προσωπική μου ζωή. Με τον πατέρα μου δεν συζητούσαμε για σχέσεις, όμως όταν βρέθηκα κατηγορούμενος δεν έκατσε να ζυγίσει αυτό αλλά να ασχοληθεί με την ίδια την υπόθεση, το δικαστήριο και το πώς θα έχει το γιο του γρήγορα σπίτι. Αλλά κι αυτό προέκυψε με ειλικρίνεια, τα είπαμε ντόμπρα από το καρτοτηλέφωνο της φυλακής. Ξεκάθαρα πράγματα.
Ένιωσα αγαλλίαση. Δεν φοβόμουν για την μην αποδοχή απλώς είμαι ένας άνθρωπος πολύ συγκεκριμένος, και με όλο το σεβασμό, πιστεύω ότι κανένας γονιός δεν πρέπει να διαφωνεί με την ευτυχία του παιδιού του. Εάν δεν με δέχονταν οι γονείς μου θα συνέχιζα τη ζωή μου με ένα ρήγμα στην καρδιά μου, αλλά δεν θα υπήρχε περίπτωση να καταδεχτώ να ζω τη ζωή μου εν κρυπτώ. Αυτό όμως είναι ένα υποθετικό σενάριο γιατί η οι οικογένειά μου είναι, απλά, η τελειότερη του κόσμου.
Βγαίνοντας από τη φυλακή εισέπραξα πολλά συγκινητικά μηνύματα ανθρώπων για πόσο θαύμαζαν τη στάση μου αλλά για μένα ήταν κάτι το αυτονόητο. Δηλαδή όταν κατηγορείσαι για κάτι βγαίνεις και εξηγείς απλώς πώς έχουν τα πράγματα, χωρίς περιστροφές, χωρίς «αχ μην πω αυτό για να μην συμπεράνουν το άλλο». Η θέση μου δεν είναι ότι κάνω κάτι κακό για το οποίο πρέπει να απολογηθώ, η θέση μου είναι αυτός είμαι. Αυτό είναι η ορατότητα.
Και η οικογένεια μου λάμβανε μηνύματα και εγώ λάμβανα μηνύματα για την οικογένεια μου από παιδιά που έλεγαν ότι θα ήθελαν να τους έχουν γονείς. Υπάρχουν πολλές οικογένειες που πλέον αποδέχονται τα παιδιά τους ωστόσο η ελληνική κοινωνία έχει ακόμη πολλές αγκυλώσεις και στερεότυπα στο μυαλό της. Προσωπικά δεν δέχομαι να μας κουνάνε το δάχτυλο γενιές που έχουν παντρευτεί με προικοσύμφωνα και προξενιά ή που παντρεύονταν στα 16 χωρίς να γνωρίζουν καλά καλά τον άνθρωπο που θα ζούσαν δίπλα του. Αυτό που βαφτίσαμε παράδοση είναι αυτό που δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις «νορμάλ». Η οικογένεια μου όντως αποτελεί παράδειγμα και είμαι περήφανος γι’ αυτούς, χωρίς να περιαυτολογώ αλλά κρίνοντας και από όσα έχω εισπράξει.
Από την πρώτη ημέρα που δημοσιοποιήθηκαν τα στοιχεία μου ήμουν ο εαυτός μου και άρχισα να μιλάω, δεν περίμενα τη δίκη. Η στάση των Αρχών ήταν μεροληπτική, διαφαίνεται και στα βουλεύματα αυτό, το τόνισε και ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος στη δίκη. Τα βουλεύματα περιγράφουν την ομοφυλοφιλία ως «ακραία και παρεκκλίνουσα συμπεριφορά». Δεν λέω ότι όλοι εισαγγελείς έχουν αυτή την άποψη, αλλά ξέρουμε ποιοι την έχουν, αυτοί που υπογράφουν αυτά τα βουλεύματα. Αυτή η διατύπωση αποδεικνύει την ομοφοβική στάση των Αρχών, που ξεκίνησε από την αστυνομία. Επίσης, κανενός ετεροφυλόφιλου δεν έχουν δημοσιοποιηθεί τα στοιχεία όταν κατηγορείται για βιασμό 27χρονης. Από τις Αρχές θα πρέπει να κατηγορούμαστε μόνο αν κάναμε, όχι επειδή είμαστε. Εννοώ ότι δεν μπορεί στην Ελλάδα του 2020 ο σεξουαλικός προσανατολισμός να αποτελεί ένδειξη ενοχής για σεξουαλικό έγκλημα. Πρέπει να καταδείξουμε τους συγκεκριμένους ανθρώπους που με τη στάση τους στην πραγματικότητα ξεφτιλίζουν τις Αρχές θα νιώσουμε πιο ασφαλείς και ταυτοχρόνως θα μπορέσουμε να σεβόμαστε τις Αρχές της χώρας μας.
Ο σεβασμός δεν είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθενός, είναι υποχρέωση. Με την αμηχανία που προκαλεί η δύναμη της αλήθειας υποχρεώνεις τον άλλον να σκεφτεί και να σέβεται.
Το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου θεσπίστηκε το 2015, δεν γίνεται σήμερα να μην μπορεί κάποιος να περπατήσει στον δρόμο χέρι χέρι με τον φίλο του ή τη φίλη του. Για μένα αυτό είναι ορατότητα. Να μπορείς να περπατάς με τον φίλο σου ή τη φίλη σου στον δρόμο χέρι χέρι. Το καταλαβαίνω ότι ίσως παίξουμε οι 100 πρώτοι ξύλο αλλά μην ξεχνάμε ότι και τα κινήματα που ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’60 έφαγαν ξύλο για να είμαστε εμείς σήμερα όπως είμαστε.
Το ζήτημα δεν είναι αν πηγαίνεις μόνο προς τα εμπρός ή και προς τα πίσω, το ζήτημα είναι να πηγαίνεις στην ευθεία. Με βάση αυτά που με έμαθε ο πατέρας μου εν τέλει η ειλικρίνεια και η ευθύτητα είναι το πιο αφροδισιακό πράγμα στην κοινωνία μας.
