Το Enter της Annie Dorsen: «Αντιμετώπισα την προτροπή του Ιδρύματος Ωνάση με παιγνιώδη διάθεση»

Είναι πραγματικά κλισέ το να ειπωθεί πως οι περιορισμοί δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για δημιουργική σκέψη. Κλισέ ή όχι, είναι συχνά αλήθεια. Η ψυχοσύνθεση σου μπαίνει στη διαδικασία επίλυσης ενός προβλήματος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε περιορισμό στον χώρο και στον χρόνο· είχαμε μόλις 120 ώρες διαθέσιμες για να δημιουργήσουμε. Υπό αυτή την έννοια ήταν πιο εύκολο να αντιμετωπίσω την προτροπή του Ιδρύματος Ωνάση με παιγνιώδη διάθεση, δηλαδή ως μια ευκαιρία να κάνω μια απόπειρα πάνω σε κάτι και εάν αυτό δεν προκύψει τέλειο, απλώς δεν πειράζει.

Όταν ξεκίνησε το lockdown, είχα μόλις ξεκινήσει κάποιες συζητήσεις με την καλλιτέχνιδα και προγραμματίστρια Sukanya Aneja, ώστε να δημιουργήσουμε κάτι βασισμένο σε κάποια κείμενα που είχε φτιάξει με χάρη σε έναν μηχανικής εκμάθησης αλγόριθμο.  Είναι μια ολόκληρη σειρά σύντομων κειμένων που δίνουν αλλόκοτες, μηχανικές στην κυριολεξία απαντήσεις στην ερώτηση «ποιο είναι το νόημα της ζωής». Προσδοκούμε να προκύψει ένα θεατρικό έργο χρησιμοποιώντας αυτά τα κείμενα, όταν μπορούμε πάλι να κάνουμε θέατρο.  Ύστερα ζήτησα από τον Jim Fletcher να τα ηχογραφήσει. To είχε ξανακάνει άλλη μια φορά για μένα, ηχογραφώντας κάτι γρήγορα στην κουζίνα του απλά για να το ακούσω. Όταν του ζήτησα να ηχογραφήσει ακόμη δεν ήξερα τι θέλω να κάνω. Και ύστερα βρήκα αυτό το εταιρικό προκατασκευασμένο λογισμό για animation. Δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν υπερβολικά ηλίθιο, καθόλου ηλίθιο ή τόσο ηλίθιο που καταντούσε τέλειο. Αλλά, τελικά αυτό είναι το ωραίο σχετικά με τους περιορισμούς. Σου δίνουν την «άδεια» να επιτρέψεις στον εαυτό σου να πειραματιστεί με πράγματα που σε καμιά άλλη περίπτωση δεν θα τους έδινες σημασία.