Η γκαλερί The Breeder παρουσιάζει την ατοµική έκθεση της Ελένης Χριστοδούλου, µε τίτλο “Ambivalent Spaces – Anarchic Identities”
H Judith Butler, Αµερικανίδα θεωρητικός σε θέµατα ταυτότητας φύλου, στο βιβλίο της µε τίτλο “Gender Trouble: Feminism and the Subversion of Identity”, (1989), δηλώνει ότι «ο όρος “γυναίκα”, από τη φύση του, είναι ένας όρος σε εξέλιξη, σε διαδικασία, ένας όρος υπό κατασκευή που δεν µπορεί µε ασφάλεια να καταδειχθεί η αφετηρία του και το τέλος του, που είναι ανοιχτός σε παρεµβάσεις και επανατοποθετήσεις». Τα υφασµάτινα γλυπτά της Ελένης Χριστοδούλου προκαλούν ανοιχτά́ τα συµβατικά́ στερεότυπα σεξουαλικής ταυτότητας του φύλου. Η δουλειά της εισχωρεί πιο βαθιά από το κέλυφος των πραγµάτων, ερευνώντας την φύση της απόλαυσης ή του πόνου και τις εναλλασσόµενες κλίµακες τους, µε τρόπους που δηµιουργούν αµηχανία.
Η Ελένη Χριστοδούλου χρησιµοποιεί ποικιλία υλικών και υφών για να εκφράσει την τρωτότητα της γυναικείας φύσης, την ανθεκτικότητα και ταυτόχρονα το εύθραυστο του ανθρώπινου σώµατος. Προτείνει µια διευρυµένη ιδέα της θηλυκότητας, που δεν την αφορά και δεν την επηρεάζει η αντρική µατιά επάνω της. Τα γλυπτά της Ελένης Χριστοδούλου, είναι εµπνευσµένα και έχουν σχεδιαστεί ως Aφηγήµατα που µιλούν για την ταυτότητα του ατόµου (Gender Narratives), µοιάζουν µε µυθικά τοτέµ και περιστρέφονται γύρω από την σωµατική υποκειµενικότητα, τις επιθυµίες που ζητούν να ενσαρκωθούν και τις αντίστοιχες πρακτικές όσων τοποθετούνται στα περιθώρια της κοινωνίας. Στα γλυπτά που έχουν για τίτλους ουδέτερες ως προς το φύλο αντωνυµίες είναι εγγεγραµµένο ένα αµάλγαµα αφηγήσεων για την Aγάπη πέρα από το αποδεκτό.
Αγάπες πολυµορφικές, αγάπες που ζητούν την υποταγή, τραυµατικές αγάπες, αγάπες που δηµιουργούν δυσφορία και αγάπες που γονιµοποιούν, επιθυµίες ταµπού που συναντώνται έξω και από τα όρια της ετεροκανονικής κοινωνίας. Στο έργο µε τίτλο «Μούσα», που µοιάζει µε µια διπλής όψεως εγκυµονούσα οντότητα, η Χριστοδούλου επανασυρράπτει ένα πάτσγουορκ µε αιµατοβαµµένα κουρέλια από ποιµενικό µανδύα συµβολίζοντας το µακρύ και δόλιο ταξίδι της Μούσας από την Αγνή και αθώα βουκολική Αρκαδία, µε σκοπό να µεταφέρει τα χρυσά δώρα της άθικτα.
Όπως τα γλυπτά του Joseph Beuys που τονίζουν διαδικασίες σε εξέλιξη παρά σταθερές καταστάσεις, έτσι και τα γλυπτά από τσόχα της Χριστοδούλου αντιπροσωπεύουν µια πορεία που αναδύεται από τη ρευστότητα στο φως. Φαίνεται σαν η καλλιτέχνης να έχει σχεδιάσει τσόχινα κοστούµια του Joseph Beuys για κάθε ένα από τα γλυπτά της. Οι µονωτικές ιδιότητες της τσόχας και το χνουδωτό εσωτερικό των καπιτονέ της υφασµάτων θυµίζουν µαλακό πάπλωµα που απορροφά και προστατεύει. Πράγµατι, ο Beuys δήλωνε ότι το τσόχινο κοστούµι του αποτελούσε ένα µέσο προστασίας του ατόµου από τον κόσµο, καθώς και σύµβολο αποµόνωσης. Σε ένα άλλο επίπεδο, η αισθητική του Joseph Beuys σηµατοδοτεί για την Χριστοδούλου το µακρύ και σύνθετο ταξίδι της επιστροφής στην Ευρώπη µετά από µια εκτεταµένη επαφή µε την τέχνη της Νέας Υόρκης, όπου ζούσε, εργάστηκε και σπούδασε Τέχνη σε µεταπτυχιακό επίπεδο.
Όσοι είναι εξοικειωµένοι µε την χαρακτηριστική αφηρηµένη ζωγραφική της Χριστόδουλου της δεκαετίας του ’90, είναι σίγουρο ότι θα αναγνωρίσουν στοιχεία εκείνης της δουλειάς ενσωµατωµένα µέσα σε κάθε ίνα των νέων γλυπτών της.
Κατά κάποιο τρόπο, η έκθεση αυτή, σηµατοδοτεί́ µια σηµαντική στιγµή Σύνθεσης στην καριέρα της καλλιτέχνιδας µετά από µια µεταβατική περίοδο επαναξιολογήσεων, όπου εργάζοταν ιδιωτικά. Η Ελένη Χριστοδούλου συµµετείχε πρόσφατα στην οµαδική έκθεση “Same River Twice: Contemporary Art in Athens”, µε επιµελητές τους Margot Norton και Natalie Bell, που διοργάνωσε το Ίδρυµα ΔΕΣΤΕ και το New Museum της Νέας Υόρκης σε συνεργασία µε το Μουσείο Μπενάκη της Αθήνας. Η έκθεση “Ambivalent Spaces – Anarchic Identities” είναι η δεύτερη ατοµική έκθεση της Ελένης Χριστοδούλου µε την γκαλερί The Breeder στην Αθήνα, µετά την έκθεση “Wave optics”.