Ετούτη την εβδομάδα μας άφησαν διάφορα πράματα και πραγματάκια εμβρόντητους. Έχουμε και εμείς συναισθήματα, δεν είμεθα και τελείως γαϊδούρια κυρίες και κύριοι. Ξεκινάμε με μια ερώτηση: 70 χρονών, σαγηνευτική, αειθαλής και όσος χρόνος κι αν περάσει η «Ωραία της ημέρας». Ποια άλλη; Μα η Κατρίν Ντενέβ, που με 12ποντες γόβες και δαντελένιο κορμάκι φωτογραφίζεται για το περιοδικό New York. Αν αποδεικνύουν κάτι αυτές οι φωτογραφίες σε όποιον τις βλέπει, είναι ότι η Ντενέβ απλώς δε γέρασε ποτέ – ούτε αυτή, ούτε το πορτρέτο της. Η επικαιρότητα όμως των φωτογραφιών μάς έκανε να θέλουμε να ξαναδούμε το σαρκαστικό για τα ερωτικά ήθη φιλμ του Λουί Μπουνιουέλ. Όπου η νεαρή και κουκλάρα Ντενέβ, με το ψευδώνυμο Ωραία της ημέρας, εκδίδεται ως πόρνη πολυτελείας σε οίκο ανοχής, ώστε να αφυπνιστεί ερωτικά η σχέση της με το γιατρό σύζυγό της. Το δίχως άλλο, ο Μπουνιουέλ είναι μάστορας στο να αποδίδει τη σεξουαλική φαντασίωση, καθώς και την ερωτική υποκρισία των αστικών οικογενειών. Όσο για την Ντενέβ: το απόλυτο θηλυκό. Τί 23 τί 70, μαγνητίζει. Οσονούπω έρχεται και η νέα της ταινία: ονομάζεται γαλλιστί Elle s’ en va και αποτελεί το 112ο φιλμ της καριέρας της. Τεμπέλα; Όχι δα! «112» είναι αυτά.
Συνεχίσαμε διαβάζοντας –ναι, παραμένουμε διαβαστεροί ακόμα και όταν το success story τσακίζει τις ζωές μας- το βιβλίο του Γιώργου Χειμωνά ονόματι Ο γιατρός Ινεότης (1971). Και ομολογούμε πως μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Αν και είχαμε πάρει και στο παρελθόν μια γεύση από το έργο του, με το γνωστό και μη εξαιρετέο Ποιον φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ, ο συνδυασμός ποιητικότητας και σκληρότητας μας έπιασε πραγματικά απροετοίμαστους· μας παρέσυρε σε ένα φουσκωμένο κύμα εικόνων και συμβολισμών, με επίκεντρο την άυλη ψυχή και το θάνατο. Ψυχίατρος, πεζογράφος, μεταφραστής, ο Χειμωνάς υπήρξε και παραμένει μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες σύγχρονες πένες με κεντρικές θεματικές: τη σημασία της τέχνης στη ζωή των ανθρώπων, την ανάλυση της ψυχής, το θάνατο και την ίδια τη ζωή τελικά. Στο Ο γιατρός Ινεότης περιγράφει μια φανταστική ιστορία για ένα νέο είδος ανθρώπων που πρόκειται να καταφτάσουν. Οι παλιοί άνθρωποι πρέπει να εξαφανιστούν· και μάλιστα με θάνατο αργό και βασανιστικό σαν τιμωρία. Με σημείο αναφοράς το θάνατο, οι σκηνές που μας παρουσιάζει μοιάζουν να αναβλύζουν από την ιατρική του ιδιότητα και να πλέκουν το δράμα του σύγχρονου πολιτισμού. Εξαιρετικός.
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
Κλείνοντας, αναλογιστήκαμε συχνά μέσα στην εβδομάδα πως τελικά «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό» όπως λένε. Και γύρω από αυτή τη φράση -που ακούγεται σε ανύποπτο χρόνο του έργου- ξετυλίγεται το σκοτεινό σύμπαν της νέας, πιο ώριμης ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη που αποκαλείται Μικρό ψάρι. Άλλοτε με αφαιρετική διάθεση κι άλλοτε μακρηγορώντας λίγο παραπάνω απ ότι ίσως χρειάζεται, ο Οικονομίδης καταβυθίζεται στο ζοφερό και μίζερο ελληνικό μικροαστισμό· ποτίζοντάς τον με μια πάχνη από λάσπη και βάλτο, με την κενότητα του εσωτερικού κόσμου των ηρώων αλλά και του άλλου, του εκεί έξω κόσμου. Σε αυτό το άτυπα αστικό γουέστερν, η αλητεία περιπλέκεται με το ήθος στο προφίλ του κεντρικού χαρακτήρα, του Στράτου (ορισμός σωστού κάστινγκ ο λιτός κι εκφραστικότατος Βαγγέλης Μουρίκης). Μιζέρια, χιούμορ, απελπισία, μπινελίκι, κι άλλο μπινελίκι, αλλά και μια πιο διευρυμένη αισθητική κατεύθυνση σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του σκηνοθέτη, συνοδεύονται εξαιρετικά από το σκορ του Μπάμπη Παπαδόπουλου. Στο πολύ καλό καστ συναντάμε Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιώργο Γιαννόπουλο, Πέτρο Ζερβό, Όμηρο Πουλάκη, Πόπη Τσαπανίδου. Και με αυτή την καλή ελληνική κινηματογραφική ανάμνηση, σας λέμε σαν άλλοι Bugs Bunny “that’s all folks”, και αυτή την εβδομάδα. So long, so long πιστοί μας αναγνώστες –μόνο εσείς μας μείνατε.
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.
