Ένα υφιστάμενο από τη δεκαετία του ’70 κτίριο -μια πρώην ιδιωτική κλινική- ανακατασκευάστηκε σε πρωτότυπο αστικό συγκρότημα που φιλοξενεί πενήντα φοιτητικά διαμερίσματα και διαθέτει ποικίλους κοινόχρηστους χώρους.
Η μελέτη του αρχιτεκτονικού γραφείου Βuerger Katsota Architects αποτελεί μια ορθολογική, συστηματική και εντατική προσέγγιση στην κατοίκιση με στόχο την υψηλή πυκνότητα, χωρίς να επιβαρύνεται η ποιότητα ή η άνεση, πρόκειται μάλιστα για μια κατασκευή που βραβεύτηκε από το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής.
Το οικόπεδο βρίσκεται σε ένα τυπικό, οικοδομικό τετράγωνο του πολεοδομικού σχεδίου του – ο πρώτου Έλληνα πολεοδόμου-Σταμάτη Βούλγαρη, στα όρια του κέντρου της Πάτρας με την παλιά πόλη και τη ζώνη απαλλοτρίωσης και ανάδειξης του ρωμαϊκού ιπποδρόμου. «Στην οδό που βρίσκεται η όψη, το κτίριο διέθετε στους τρεις πρώτους ορόφους μια σχετικά “αντιπροσωπευτική” όψη με επένδυση μαρμάρου και τους τυπικούς για την εποχή, στενόμακρους εξώστες. Στους άνω ορόφους, η μετά την υποχώρηση από την οικοδομική γραμμή όψη είχε αντιμετωπισθεί ως τυπική πολυκατοικίας. Στην πλευρά του ακαλύπτου, πλάτους κατά πολύ μεγαλύτερου από το αντίστοιχο της οδού, συναντούσε κανείς μια μη επιμελημένη όψη με μικρότερα ανοίγματα και εξώστες σε όλο το μήκος της».
Η μελέτη ανακατασκευής όσον αφορά στη σχέση κτιρίου – πόλης προσπάθησε να αντιμετωπίσει τρία βασικά θέματα: «τη διεύρυνση του στενού “φαραγγιού” της οδού με την αποξήλωση των εξωστών, τη συνδιαλλαγή της νέας όψης με το γειτονικό νεοκλασικό μέσω της κλίμακας των ανοιγμάτων στους τρεις πρώτους ορόφους και την ενεργοποίηση του ακαλύπτου με την πρόβλεψη κοινόχρηστου προγράμματος στη στάθμη του ισογείου και την αποξήλωση των συνεχόμενων εξωστών προκειμένου να δημιουργηθούν εξώστες ή γαλλικά παράθυρα, που αναφέρονται σε κάθε διαμέρισμα ξεχωριστά».
Πλέον, στην οδό Καραϊσκάκη, τα δώδεκα μεγάλα παράθυρα με τα μαύρα πλαίσια αλουμινίου καδράρουν και αντανακλούν απόψεις της παλιάς πόλης και του Παναχαϊκού ενώ τα ηλεκτροκίνητα σκιάδια καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας μεταβάλουν την όψη προβάλλοντας πτυχές της καθημερινότητας των ενοίκων. Στον ακάλυπτο, οι εξώστες και ο κοινόχρηστος χώρος καταδεικνύουν τις δυνατότητες ενεργοποίησης των υπολειμματικών χώρων μιας ελληνικής πόλης.
Όπως εξηγεί η αρχιτεκτονική ομάδα «οι ιδιαιτερότητες του προγράμματος απαίτησαν την αποξήλωση όλων των εσωτερικών πετασμάτων προκειμένου να επιτευχθεί η “εκλογίκευση” της χωρικής οργάνωσης». Τα μεγέθη των διαμερισμάτων κυμαίνονται από 20 έως 48 τετραγωνικά μέτρα, με το μεγαλύτερο ποσοστό να βρίσκεται στα 35 τετραγωνικά μέτρα. Τα διαμερίσματα έχουν σχεδιασθεί σαν lofts με τρία ιδιαίτερα στοιχεία: είναι ένας ανοιχτός, ενιαίος χώρος διημέρευσης, με ένα μεγάλο παράθυρο-πλαίσιο της θέας προς την πόλη και μία ενδιάμεση ζώνη μεταξύ του κοινόχρηστου διαδρόμου και του ιδιωτικού χώρου διημέρευσης, στην οποία εντάσσονται οι υγροί χώροι και οι χώροι αποθήκευσης.
Ένα στοιχείο, που διαφοροποιούσε το υφιστάμενο κτίριο ήταν το εσωτερικό αίθριό του. Σήμερα, ο κατακόρυφος αυτός χώρος γίνεται ο κοινωνικός πυρήνας του κτηρίου διαμέσου του οποίου πραγματοποιείται η πρόσβαση στα διαμερίσματα ενώ παράλληλα διασφαλίζει τα βιοκλιματικά οφέλη ενός διαμπερώς αεριζόμενου χώρου, φυσικό φωτισμό και μοναδικές θέες από τους άνω ορόφους.
Τέλος, οι άνετοι κοινόχρηστοι χώροι συνάντησης, αποθήκευσης και πλυντηρίων, ανταποκρίνονται στις ανάγκες των ενοίκων ενώ παράλληλα «ενισχύουν τη μεταξύ τους κοινωνική συναναστροφή».
