Body politics, δηλαδή πολιτικές σώματος. Το σώμα ως πεδίο έρευνας και εργαλείο διεκδικήσεων. Έξι περφόρμερ από διαφορετικά σημεία του πλανήτη – όλα εκτός του δυτικού κόσμου – παρουσιάζουν έξι χορογραφικά σόλο, όπου το σώμα και οι περιορισμοί γύρω από αυτό παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, στους χώρους της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση.
Οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν το σώμα τους ως μέσο έκφρασης εκείνων που η κοινωνία αρνείται να αναγνωρίσει. Πάνω του εγγράφονται συγκρούσεις: της νόρμας και της παρέκκλισης, του αποδεκτού και του μη αποδεκτού, του συντηρητισμού και της ελευθερίας. Το σώμα μετατρέπεται σε μέσο διεκδίκησης της χειραφέτησης, των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της αποδοχής. Γίνεται πεδίο έκφρασης της έμφυλης ταυτότητας, αλλά και χώρος συνάντησης με με τον Άλλο.
Τους έξι περφόρμερ ενώνει η ένταση με την οποία διαχειρίζονται το σώμα τους, το οποίο κινητοποιούν με διαφορετικούς τρόπους και πετυχαίνοντας διαφορετικά αισθητικά αποτελέσματα.
1. Mallika Taneja, Be Careful
Η Μαλίκα Τανίζα είναι θεατρική καλλιτέχνης με βάση της το Δελχί της Ινδίας. Παρουσιάζει το έργο της “Be Careful” στην Ινδία και διεθνώς τα τελευταία πέντε χρόνια.
Στην Ινδία, η γυμνή έκθεση του γυναικείου σώματος παραμένει ταμπού και οι γυναίκες είναι συνεχώς εκτεθειμένες στον κίνδυνο της ανδρικής βίας, η οποία παραμένει κατά βάση ατιμώρητη. Γύρω από το γυναικείο σώμα επιβάλλεται σιγή.
Στην περφόρμανς της, η Μαλίκα χρησιμοποιεί το σώμα της ως μέσο διαμαρτυρίας για τη μεταχείριση των γυναικών στη χώρα της και αποκαλύπτει με θάρρος όσα εκείνα απαιτείται από τις γυναίκες να κρύψουν, για να μη θεωρηθεί πως προκαλούν.
Be Careful with Mallika Taneja (India)
2. Eisa Jocson, Macho Dancer
Το macho dancing προέρχεται από τις Φιλιππίνες: πρόκειται για ένα χορό που στη βιομηχανία του θεάματος της ηδονής χορεύεται αποκλειστικά από άνδρες σε κλαμπ για γυναίκες ή ομοφυλόφιλους. Είναι ένας χορός επίδειξης «αρρενωπότητας» που εκτυλίσσεται μέσα σε ένα πλαίσιο οικονομικής συναλλαγής.
Η Αίζα Χόκσον, η οποία έγινε ευρέως γνωστή μέσα από τη συμμετοχή της στο βιντέοκλιπ της Peaches για το “How You Like My Cut”, «παίζει» με τους έμφυλους ρόλους και τα σεξουαλικά κλισέ και ενσαρκώνει το ρόλο του «μάτσο χορευτή».
Macho Dancer with Eisa Jocson (Philippines)
3. Sorour Darabi, Farci.e
Τα περσικά (φαρσί) είναι μία γλώσσα χωρίς γένος. Πώς μπορείς να μιλήσεις για την ταυτότητα και το φύλο πέρα από τα δίπολα και τους περιορισμούς του λεξιλογίου;
Ο/Η Σορούρ Νταραμπί επιχειρεί να κάνει ακριβώς αυτό. Αυτοδίδακτος/-η διεμφυλικός/-ή Ιρανός/-ή καλλιτέχνης, ο/η Σορούρ ζει και εργάζεται στο Παρίσι, έχοντας κάνει σπουδές στο Εθνικό Χορογραφικό Κέντρο του Μονπελιέ, όπου δημιούργησε το σόλο “Farci.e”.
«Στη μητρική μου γλώσσα, τα περσικά [φαρσί], δεν δηλώνεται το γένος των λέξεων. Γραμματικά, δεν υπάρχει λόγος να δηλωθεί το φύλο [γένος] του ατόμου που μιλάει. Ούτε και τα άρθρα, τα ρήματα ή τα επίθετα έχουν αρσενικές ή θηλυκές εκδοχές. Τα ουσιαστικά είναι ουδέτερα. Τα πράγματα στη φύση, τα αντικείμενα και οι ιδέες δεν έχουν φύλο. Και γιατί να έχουν;» λέει ο/η Σορούρ για το “Farci.e”.
Farci.e with Sorour Darabi (Iran)
4. Robyn Orlin, And so you see…:
Η Νοτιοαφρικανή χορογράφος Ρόμπιν Όρλιν πρεσβεύει τη διεκδίκηση μιας πραγματικά αφρικανικής ταυτότητας, που να είναι ταυτόχρονα αρσενική και θηλυκή, χριστιανική και παγανιστική, τοπική και παγκόσμια, χωρίς το ένα να προδίδει το άλλο.
Η Όρλιν μιλάει ανοιχτά για την ομοφοβία και το σεξισμό στην πατρίδα της και αναδεικνύει τα σύνθετα προβλήματα που την ταλανίζουν στα έργα της. Έχει τιμηθεί από το γαλλικό κράτος για την προσφορά της στην τέχνη και τον πολιτισμό με τον τίτλο του Ιππότη του Τάγματος της Αξίας.
Το όραμά της ενσαρκώνει ιδανικά ο Άλμπερτ Κόζα, ένας χορευτής που έχει χαράξει τη δική του πορεία αρχικά ως αυτοδίδακτος και έπειτα στο πλευρό καταξιωμένων Νοτιοαφρικανών σκηνοθετών.
Το αποτέλεσμα είναι μία αφρικανική εκδοχή του «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ. Μία κάμερα κινηματογραφεί ασταμάτητα τον Κόζα, προβάλλοντάς τον σε ένα διαρκές γκρο-πλαν. Τραβάει παράλληλα και το κοινό, το οποίο συχνά βλέπει και το δικό του είδωλο στη μεγάλη οθόνη.
And so you see… with Robyn Orlin (South Africa)
5. Nadia Beugré, Quartiers libres
“Quartiers libres” είναι ιδιωματισμός της γαλλικής γλώσσας και σημαίνει χώροι της ελευθερίας. Στη σκηνή, η Ιβοριανή Νάντια Μπεγκρέ είναι πνιγμένη από ένα βουνό πλαστικών μπουκαλιών – μία εικόνα δηκτική για την κατάσταση σε πολλές χώρες της αφρικανικής ηπείρου. Η έλλειψη πόσιμου νερού έχει ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι να αγοράζουν εμφιαλωμένο νερό και ποτά, υπερκαταναλώνοντας πλαστικές συσκευασίες, οι οποίες πνίγουν τις κατοικημένες περιοχές.
Η Μπεγκρέ επιχειρεί να προσεγγίσει την ανθρωπότητα γύρω της, να τη βγάλει από την αδράνεια, να εκφράσει ανείπωτα συναισθήματα, χαρίζοντας στην πορεία μια περφόρμανς υψηλής τάσης, που συγκλονίζει με την αμεσότητα και τις εικόνες της.
Quartiers Libres with Nadia Beugré (Côte d’Ivoire)
6. Danya Hammoud, To Rest on a Slope
Η Ντάνια Χαμούντ είναι περφόρμερ και χορογράφος από τη Βηρυτό. Διερευνά στα έργα της το σώμα ως πεδίο εγγραφής της συλλογικής μνήμης, της αιώνιας αναζήτησης, της τραγικότητας και της ποίησης. Το σώμα, το οποίο αν και μας συντροφεύει διαρκώς, συχνά το αγνοούμε.
Πατώντας γερά στην πολιτιστική της κληρονομιά, η Χαμούντ αρθρώνει τη δική της χορογραφική γλώσσα σε μια λιτή, σύγχρονη περφόρμανς, η οποία επιχειρεί να αποκαλύψει τις μορφές βίας που κρύβονται σε μια χειρονομία, σε ένα βλέμμα, στις αποστάσεις που μας χωρίζουν. Οι στάσεις που παίρνει το ανθρώπινο σώμα όταν αναπαύεται εμφορούνται με μία ένταση, η οποία δίνει λεπτομέρεια σε κάθε στιγμή της κίνησης, σταματώντας το χρόνο και επιτρέποντας τον αναστοχασμό.
To Rest on a Slope with Danya Hammoud (Lebanon)
