Τρεις παρατηρήσεις τώρα που το Πεντεμελές Εφετείο Αθηνών κήρυξε όμοφωνα αθώους τους δύο νέους βάζοντας με το «οι κοινωνικές συναναστροφές δεν ποινικοποιούνται» την κατάλληλη κατακλείδα σε μια υπόθεση «τέλος καλό, όχι όλα καλά»:
– Κάποια στιγμή, και η παρούσα είναι ταιριαστή μιας και όλοι -πλην των τσιρλίντερ του μισανθρωπισμού- είμαστε ανακουφισμένοι από την έκβαση, οφείλουμε να καταλάβουμε τη διαφορά μιας συναυλίας από μια δίκη. Η δίκη δεν μπορεί να είναι καλή ή κακή ανάλογα με τη διάθεση ή την ιδεολογία μας. Δεν μπορεί η απόφαση ενός δικαστηρίου να είναι αντικείμενο debate, poll στο instagram «μας αρέσει/ δε μας αρέσει». Κατ΄επέκταση, και η δικαιοσύνη δεν είναι καλή ή κακή. Μπορεί να είναι προβληματική, δυσλειτουργική, διεφθαρμένη, να δέχεται πιέσεις από τις άλλες εξουσίες, να υιοθετεί συντεχνιακές πρακτικές για να θέσει στο απυρόβλητο τους λειτουργούς της, να διαπράττει αδικίες, ακόμα και να προκαλεί το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» (που ευτυχώς όμως δεν απονέμει δικαιοσύνη). Μπορεί φυσικά να απογοητεύει με την ποιότητα και τις προθέσεις αυτών που την υπηρετούν. Διαβάζοντας π.χ. τη χθεσινή αγόρευση της εισαγγελέως στο Εφετείο, δεν απορείς μόνο για τον αφασικό συντηρητισμό της, αλλά κι αναρωτιέσαι πραγματικά σε ποιον κόσμο ζουν αυτοί οι άνθρωποι και πώς είναι δυνατόν να έχουν επιλεχθεί για τις καρέκλες που κάθονται. Σε μια Ελλάδα που τα τελευταία χρόνια θα συναντήσει κανείς αληθινά προκλητικές υποθέσεις που δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά και συνθήκες ευνοιοκρατίας βλ. Energa.
Όμως δεν μπορεί να πει κανείς ότι σε αυτήν την Ελλάδα υπάρχει έλλειμμα δικαιοσύνης. Η Ηριάννα κι ο Περικλής, ο Τάσος Θεοφίλου, οι κατηγορούμενοι της Marfin που απαλλάχθηκαν (ενώ πήγαν να τους πετάξουν άρον άρον στην αρένα), ακόμα και η 24χρονη Π.Α. στη δύσκολη υπόθεση της Κορίνθου (που καταδικάστηκε προχθές με την ελάχιστη δυνατή ποινή των 10 χρόνων και 4 μηνών), το επιβεβαιώνουν. Η δημοκρατική δικλείδα του δεύτερου βαθμού τους δικαίωσε, ο χαμένος χρόνος και η βάναυση ταλαιπωρία φυσικά δε θα σβήσουν ποτέ. Είναι εκεί όμως για να υπενθυμίζουν το διαρκές αίτημα, σε (τρο)νομοθετικό πλαίσιο, να ξανανοίξει η κουβέντα για την αλλαγή των διατάξεων που δημιουργούν τόσο εύκολα πρόβατα επί σφαγή. Και να αφήσουν (;) ως δεδικασμένο ότι «το DNA μπορεί να είναι μόνο απαλλακτικό, δεν μπορεί να είναι στοιχείο ενοχής».
Αν φαίνονται αντιφατικά τα παραπάνω, στο επόμενο ανάθεμα προς τη δικαιοσύνη, απλά ας σκεφτούμε που θα προστρέξουμε όταν κάποιος πειράξει τη σωματική ακεραιότητα, τα συμφέροντα ή την ιδιωτικότητά μας. Στο Νόμο. Εκτός αν προτιμάμε τα κουμπούρια. Κάτι που μας φέρνει στο πώς αντιλαμβανόμαστε την απονομή της δικαιοσύνης στην Ελλάδα…
https://www.youtube.com/watch?v=wBI9zknMJpM
– Την Ηριάννα και τον Περικλή δεν τους αθώωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως δεν τους έβαλε και στη φυλακή. Γι’ αυτό και παρόλες όπως η περσινή «αν είναι δυνατόν να γίνονται αυτά επί αριστερής κυβέρνησης;» και η φετινή «τους βγάλανε γιατί είναι δικοί τους» δεν είναι ούτε για το καφενείο της γειτονιάς μου. Στο οποίο, by the way, αποδίδουν την ταλαιπωρία των δύο νέων στην κόντρα κυβέρνησης-δικαστών που κρατά εδώ κι αρκετό καιρό. Θλιβερό από όπου και να το πιάσεις.
Φυσικά, οι κυβερνήσεις (τείνουν να) παρεμβαίνουν στους θεσμούς. Το έκαναν πάντα, το κάνει η τωρινή (συχνά πολύ άγαρμπα), θα το κάνουν και οι επόμενες. Είναι η περίφημη «πολιτική βούληση» που συνήθως στήνει πρόχειρες υποθέσεις. Μην πάτε μακριά: το 2013 μέσα σε 2 εβδομάδες, κι αφού μεσολάβησε η δολοφονία Φύσσα, η Χρυσή Αυγή από δυνάμει «σοβαρή» βρέθηκε σε μια νύχτα στη φυλακή. Με τέτοια φούρια που δημιουργεί και τις τρύπες στο κατηγορητήριο της δίκης που μόλις έκλεισε τρία χρόνια.
Συναυλία για την Ηριάννα στο Γουδί, 22/09. Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος / FOSPHOTOS.
– Μια, μικρής κλίμακας πλην όμως τυπική, αντίδραση όταν βγαίνουν αποφάσεις σαν τη χθεσινή κι ένα μεγάλο «ουφ» εκφράζεται σε παραδοσιακά μέσα και σόσιαλ μίντια, είναι η αφ’ υψηλού επίκληση της αστικής δημοκρατίας κατ’ αντιπαράθεση με τον «αγώνα». Προφανώς, το δικαστήριο αποφάσισε, όχι όσοι βρέθηκαν στο δικαστήριο για να στηρίξουν. Εκείνοι όμως δημιούργησαν, και μπράβο τους γιατί ένα χρόνο τώρα έκαναν καλή δουλειά, το κλίμα αυτής της πρωτοφανούς ευαισθητοποίησης. Με ενημέρωση των μίντια που οδήγησε σε μπαράζ καλών ρεπορτάζ, με παραγωγή content (που λέμε και στα νεομιντιακά), με «δρόμο», με στρατολόγηση προσωπικοτήτων εναντίον αυτού που σε όλους φαινόταν άδικο, με τη συγκινητική συναυλία των 20 και πλέον χιλιάδων κόσμου. Έτσι προέκυψε το σημαντικό άρθρο του Αριστείδη Χατζή που μίλησε και στην «άλλη πλευρά». Έτσι αναδείχθηκαν νέες αδιαμεσολάβητες φωνές όπως το The Case που ενημέρωσε λεπτό προς λεπτό βάζοντάς μας μέσα στη δικαστική αίθουσα (όχι μόνο αυτής της υπόθεσης).
Αν βρίσκεσαι σε μια ηλικία που έχεις ξεπεράσει τα επαναστατικά σου σύνδρομα, μερικές φορές είναι δικαιολογημένη η επιφύλαξη απέναντι σε συλλογικότητες που συχνά υπηρετούν το μέσο περισσότερο από τον σκοπό. Όμως, πώς αλλιώς υποθέσεις -ακόμα πιο θολές και δύσκολες σαν την συγκλονιστική ιστορία της Κορίνθου– θα βγουν στον αφρό; Οι αλληλέγγυοι και τα εναλλακτικά μίντια προσφέρουν την απαραίτητη κοινωνική γείωση στην περίσταση. Μια γείωση που τα mainstream μέσα αγνοούν όλο και πιο επιδεικτικά. Ας πούμε, στην τηλεόραση χθες έπαιζαν (περσινά) επεισόδια για την (χθεσινή) απόφαση. Πάλι καλά που δε μας είπαν ότι η Ηριάννα και ο Περικλής ήταν μέσα «για το ποδόσφαιρο».
Διαδηλωτές συμμετέχουν σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Σύνταγμα, Αθήνα, Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017. ΑΠΕ ΜΠΕ/ΑΠΕ ΜΠΕ/ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ
Κατά τα άλλα, ας ελπίσουμε, αν και είναι προφανώς ουτοπικό στην «ομορφότερη χώρα του κόσμου», η Ηριάννα και ο Περικλής να είναι τα τελευταία μυρμήγκια που την πατάνε όταν τσακώνονται τα βουβάλια της δικαστικής με την εκτελεστική εξουσία.
