Ό,τι συμβαίνει στο Booze, μένει στο Booze

Παίζει μια παρτίδα σκάκι. Στο μεγάλο τραπέζι, μαζί με έναν φίλο του απ’ τα παλιά. Καπνίζει (ως συνήθως) και κρατάει ένα ποτήρι με πάγο που μάλλον είναι βότκα. Δίπλα στον αξιωματικό έχει πέσει ένα μεγάλο κομμάτι στάχτης. Λίγο αμήχανος, λίγο βαριεστημένος, αλλά αρκετά φιλικός ο Νίκος Λούβρος, το «φάντασμα της Κολοκοτρώνη» ξεκινάει να μου μιλάει για το Booze, το σπίτι του των τελευταίων 27 χρόνων. Η κουβέντα άνοιξε, η παρέα μεγάλωσε και τα 27 χρόνια Booze μπορεί και να είναι η αρχή. Σίγουρα δεν είναι το τέλος.

Και εγένετο Booze
«Μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη (γι’ αυτό και άμα με ρωτάνε λέω ακόμα ότι είμαι Πανιώνιος), όμως ήμουνα πάντοτε παιδί του κέντρου. Το πώς ανοίξαμε το Booze είναι μια από αυτές τις περίεργες ιστορίες, απ’ αυτές τις μικρές ιδέες και σκέψεις που τελικά ταξιδεύουν πολύ μακριά. Για πρώτη φορά η πόρτα του Booze άνοιξε τον Φεβρουάριο του 1988. Βασικά δεν θέλαμε να κάνουμε μπαρ. Εγώ ήθελα σαν μηχανικός να κάνω αναπαλαιώσεις και αποκαταστάσεις διατηρητέων κτιρίων. Έτσι, η φίλη μου η Μαρουλία Σταμοπούλου είχε το κτίριο αυτό. Ξεκινήσαμε να το κάνουμε το γραφείο μας γιατί εδώ στην περιοχή είχε και έχει πολλά κτίρια απ’ αυτά που μας ενδιέφερε να αναπαλαιώσουμε. Ας είναι καλά ο Τρίτσης και η Μερκούρη που τα κράτησαν».

«Μετά όταν ήρθαμε και είδαμε τον χώρο αρχίσαμε να το σκεφτόμαστε τελείως διαφορετικά. Είπαμε μεταξύ μας για πλάκα «ρε συ δεν το κάνουμε καλύτερα μπαρ». Τότε δεν υπήρχε πραγματικά ψυχή εδώ πέρα. Το βράδυ δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος, μιλάμε για μια σκοτεινή περιοχή που είχε απλά πρωινή οικονομική δραστηριότητα. Ένα βράδυ είδα αλεπού στην Καραγιώργη Σερβίας! Χαμηλά, στην οδό Κτενά εκεί που έχει ένα παρκάκι. Το 1988. Τρελάθηκα. Και μέσα σ αυτή την τρέλα μας λίγο αποφασίσαμε να ανοίξουμε το Booze».

BOOZE :UPstairs, 1993

Τι είναι το Booze;
«Από την πρώτη μέρα το Booze σήμαινε για εμάς δύο πράγματα: Εικαστικά και πρωτοποριακή μουσική. Στο πρώτο βοήθησε εντυπωσιακά η Μαρουλία που είναι κορυφαία εξπρεσιονίστρια ζωγράφος, με σημαντικά βραβεία στο εξωτερικό. Εκείνη ανέλαβε όλους τους χρωματισμούς και εγώ όλες τις κατασκευές μέσα στο μαγαζί. Έτσι ξεκινήσαμε απ΄ την πρώτη μέρα σαν ένα καλλιτεχνικό μπαρ. Γιατί είπαμε ότι το να ανοίξεις κάτι σε ένα σημείο που δεν το ξέρει κανένας πρέπει να έχεις να πεις κάτι το διαφορετικό. Και αυτό το σημείο, η διαφορετικότητα, είναι σημείο αναφοράς μας από τότε».

«Τώρα για την μουσική που παιζόταν από την πρώτη μέρα και ακόμα παίζεται στο Booze είναι το άλλο μεγάλο μας στοίχημα. Δεν έχει ξαναπαιχτεί ποτέ αυτή η μουσική σε χώρο της Αθήνας. Στήσαμε μια πολύ πρωτοποριακή ομάδα που είχε την διάθεση να ψάξει, να τριφτεί, να πειραματιστεί. Μάζευα κι εγώ τα βινύλια ένα προς ένα. Άκουγα τα πάντα, γύρναγα τα δισκάδικα και σε ότι μου άρεσε έλεγα «σαν αυτό τι έχεις». Μαζέψαμε 12.500 βινύλια τα οποία δυστυχώς μας τα κλέψανε εδώ μέσα από το Booze. Κανείς όμως δεν μπορεί να μας κλέψει την διάθεσή μας να συνεχίσουμε να το ψάχνουμε μουσικά χωρίς κανένα φραγμό».

Απόκριες 1994 στο BOOZE

Απόκριες 1994 στο BOOZE. Στο μέσον ο Μιχάλης Μανιάτης

Η μουσική στο Booze
Αυτό με την μουσική έχει αρχίσει και μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Ο Νίκος δεν λέει περισσότερα. Επιμένει να αποτανθώ στους «ειδικούς», τους φίλους και συνεργάτες του που έστησαν το μουσικό πείραμα του Booze επάνω στην δική του επιθυμία για ελευθερία. Μου δίνει το τηλέφωνο του πρώτου DJ του Booze, του Χάρη Δουλγέρη:

«Ήμουν διευθυντής στο Happening ένα από τα σημαντικότερα δισκάδικα της πόλης. Φρόντιζα τις εισαγωγές. Σε κάποια φάση είχε έρθει και μου χε πει ο Ρωμύλος είμαστε εκεί και παίζουμε. Βασικά τα παιδιά απ΄ το Booze ερχόντουσαν και ψώνιζαν και έτσι γνωρίστηκα. Με τον Νίκο είχα πάει και του χα πει τις δικές μου παρατηρήσεις και μου χε απαντήσει μη λες λόγια έλα και κάνε πράξεις. Έλα και παίξε».

«Δύσκολο για την εποχή να ακουστούν πράγματα. Η γνώση έλλειπε και το αυτί ήταν ακόμα κανονισμένο να ακούει κάποια πράγματα συγκεκριμένα. Ήταν κουρδισμένο έτσι και όταν άκουγε κάτι καινούργιο κλώτσαγε. Στο Booze παίξαμε avant garde πράγματα. Από Slayer μέχρι Skinny Puppy. Σιγά σιγά στήσαμε μια από τις καλύτερες δισκοθήκες στην Ελλάδα. Πολλά πράγματα σκάβαμε να τα βρούμε. Τις ιδιότροπες σκηνές δεν μπορούσες να τις βρεις. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι δεν υπήρχε μουσική φόρμουλα. Σταμάτησα να παίζω το 1999. Έφυγα πήγα Αυστραλία, και μετά γύρισα όλη την Ευρώπη και ξαναήρθα πίσω».

Στο Booze παίξαμε avant garde πράγματα. Από Slayer μέχρι Skinny Puppy. Σιγά σιγά στήσαμε μια από τις καλύτερες δισκοθήκες στην Ελλάδα.

«Μ’ αρέσει που συμμετείχα σ’ αυτή την πρωτοπορία. Ήταν πολύ επαναστατικό για την εποχή. Σε μια γειτονιά που εκτός απ’ το Booze είχε σκοτάδι. Είχαμε φτιάξει μια μουσική ομάδα. Και το γουστάραμε. Καίγαμε ώρες πάνω στις κονσόλες. Εγώ, ο Ρωμύλος, ο Ανδρέας ο γέρος. Εκείνος είχε γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ με τα πουλιά και τους φάρους της Ελλάδας. Ο Αντρέας το είχε σκηνοθετήσει και εμείς το παρουσιάσαμε την ώρα που παίζαμε. Για την κατάσταση αυτή ευθύνεται ο Νίκος. Είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος, είναι ανοικτός και σου δίνει απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Δοκιμάζει και δοκιμάζεται σε όλα».

Ο Ανδρέας Κουτσουρέλης, ο “γέρος” ή ο “Μοντεχρήστος” του Booze στέκεται και αυτός στο Booze ως ανατρεπτικό μουσικό project: «Εγώ το έζησα από γεννησιμιού του και όλη του την καλή εποχή. Προτείναμε μουσικές σκηνές πολύ επιλεγμένες και ψαγμένες. Γκρουπάκια που γίνανε γνωστά χρόνια μετά που τα παίζαμε. Τώρα βέβαια αυτό το παλιό Booze δεν υπάρχει, είναι άλλο το concept. Είναι και λίγο θέμα κόσμου. Προσπαθήσαμε να το αναβιώσουμε και να ξαναδούμε εκείνη την περίοδο και δεν πέτυχε».

«Το μουσικό όμως πείραμα ήταν το πλέον σημαντικό. Εγώ ασχολούμουν με την αμερικάνικη ανεξάρτητη σκηνή. Violent Femmes το 1990, ή REM που ακόμα δεν είχαν γίνει αυτό που είναι. Πήγαινα στο Music Machine και έπαιρνα 50 κομμάτια τα άκουγα σπίτι μου, διάλεγα και τα πήγαινα στο μαγαζί. Ήταν μια φοβερή εποχή. Σκέψου ότι ο Πουλικάκος είχε έρθει και μας είχε ρωτήσει “τί είναι αυτό που ακούει”; Και θυμάμαι ήτανε Plan 9, που τους ήξερε σαν γκρουπ και δεν είχε ιδέα για το κομμάτι τους».

Πάρτι μασκέ :UPstairts, 2011

Μαριάννα, Άρτεμις, Δήμητρα, Πρωτοχρονιά 2008

Τα πολλά και διαφορετικά Booze. 1988 – 2015
«Eίναι και πρωί και μπορώ να τα θυμηθώ όλα. Σε αισθητικό επίπεδο είχαμε πάντα το πλεονέκτημα επειδή έχουμε δική μας κατασκευαστική ομάδα να κάνουμε όποτε θέλουμε αλλαγές. Διακόσμηση, βάψιμο, κατασκευές κι εγώ κι Μαρουλία αλλάζαμε συχνά τα πάντα. Όμως, εν τέλει, αν το καλοσκεφτείς οι αισθητικές αλλαγές δεν είναι τίποτα. Αλλαγές ουσίας αλλάζουν εν τέλει τα μαγαζιά. Όχι κουρτίνες και καρέκλες».

«Η πρώτη φάση του Booze ήταν η αναγνωριστική. Όταν συστηθήκαμε στον κόσμο. 1988 και 1989. Ήταν η περίοδος συνδυασμού τέχνης και διασκέδασης Θέλαμε να δούμε αν έχει κοινό αυτό που μας άρεσε να κάνουμε, αλλά και τι κοινό έχει εν τέλει»;

Θεωρώ ότι το 1989 δεν πρέπει να υπήρξε άλλος gay/lesbian friendly χώρος στην Αθήνα, και είμαι περήφανος που το Booze είναι ένας τέτοιος χώρος. Όλο το προσκήνιο της πόλης πέρασε από το Booze εκείνα τα χρόνια.

H απογείωση
«Τον Οκτώβριο του 1989 έγινε το μπαμ. Δηλαδή μιλάμε για ουρές που έφταναν και πενήντα μέτρα πιο πάνω για ένα μαγαζί που ακόμα δεν είχε πινακίδα. Η Αθήνα ερχόταν να δει μαζικά τί έχουμε φτιάξει. Πολύς κόσμος και κόσμος που μετά πέτυχε. Άλλοι σήμερα είναι εκδότες σε περιοδικά, άλλοι κάνανε οικογένεια, άλλοι είναι ακόμα ελεύθεροι, άλλοι gay. Θεωρώ ότι το 1989 δεν πρέπει να υπήρξε άλλος gay/lesbian friendly χώρος στην Αθήνα, και είμαι περήφανος που το Booze είναι ένας τέτοιος χώρος. Όλο το προσκήνιο της πόλης πέρασε από το Booze εκείνα τα χρόνια. Όλη η πρωτοπορία με ότι όρους θες».

Booze και Rock FM. Βooze και Ξενοδοχείο. 1991-1996
«Το 1991 μαζί με την ομάδα του Booze αναλάβαμε τον σταθμό Rock FM. Κάναμε μια συνεργασία με τον ιδιοκτήτη. Όσο και να σου κάνει εντύπωση ο σταθμός άνηκε στο ΚΚΕ. Επίσης την ίδια χρονιά πήρα και το ξενοδοχείο εδώ δίπλα. Το λειτούργησα κανονικά σαν ξενοδοχείο για πέντε χρόνια και το 1996 το έκανα Tribal Hotel. Μαγαζί/ξενοδοχείο. Στη reception ήταν ο DJ, το μπαράκι ήταν σε ένα μικρό χώρο. Έπαιζε σε όλο το σύστημα μουσική και οι παρέες μαζεύονταν στα δωμάτια που είχαν τις δικές τους εικαστικές εκθέσεις. Σαν ένα μεγάλο πάρτι. Πήγε πάρα πολύ καλά για μερικά χρόνια. Αλλά βρισκόντουσαν κάθε τρεις και λίγο νομικά θέματα και μπήκα σε μια δίνη να πρέπει να χάσω πολλά για να το κρατήσω. Ειλικρινά όσο και αν το ήθελα δεν μπορούσα. 10 χρόνια μετά από αυτό κάποιοι το παρουσίαζαν σαν δική τους ιδέα αλλά δεν βαριέσαι; Εγώ ξέρω καλά τί και πώς έγινε».

Ο Λούβρος και ο Καβαλάρης, 2011

Η Τζουτζούκα κι ο εραστής της

Το Booze στη Δονούσα
«Ήταν στα 1994, όταν πήρα το Booze και το πήγα διακοπές. Για να λέμε την αλήθεια δεν το «πήρα» ακριβώς, απλά για ένα καλοκαίρι την κάναμε, το είχαμε ανάγκη. Άνοιξα, έτσι, έναν χώρο στην Δονούσα και από τότε πήρε τα πάνω της. Το τέλειο μαγαζί. Δύο βαρέλια, τέσσερις τάβλες οικοδομής μεγάλες και ένα τσουβάλι. Και έγινε της μουρλής. Η Δονούσα είδε για πρώτη φορά τόσο κόσμο».

Η κάτω σάλα. Το Booze γίνεται πρωινό
«Το 2002 άνοιξε ο κάτω χώρος με το μεγάλο τραπέζι και τα σκάκια. Το ανοίξαμε σαν “Γκαζόν Ρουζ”, σαν γκαλερί. Το όνομα μου ήρθε από μια κοκκινομάλλα λεσβία που δούλευε εδώ. Φυσικά και είναι αλήθεια ότι έχω μια εμμονή με τις λεσβίες και ότι προτιμώ να προσλάβω ως υπάλληλο μια bisexual ή μια λεσβία. Σε πολύ μεγάλο ποσοστό αυτό συμβαίνει για τις περισσότερες κοπέλες που έχουν δουλέψει εδώ. Θα εκπλαγείς αν ανακαλύψεις ποιες ήταν λεσβίες και 9 στις 10 είναι πρώην πελάτισσες. Δεν έχω βάλει ποτέ αγγελία. Είναι κόσμος που έρχεται στο μαγαζί και ζητάει δουλειά και πρέπει απλά να ταιριάζει με το χώρο. Δεν είναι κάτι κακό, είναι ο τρόπος που εγώ το θέλω. Στα περισσότερα μαγαζιά προσλαμβάνουν κοπέλες με κριτήριο την ομορφιά τους και μετά μαζεύονται τα μπακούρια. Ενώ εδώ έρχονται και τα μπακούρια και οι γκόμενες. Οι λεσβίες έχουν πολύ τσαγανό και όπως όλες οι γυναίκες είναι νοικοκυρές. Οι λεσβίες, δε, έχουν μια απίστευτη τελειοθηρία.

Φυσικά και είναι αλήθεια ότι έχω μια εμμονή με τις λεσβίες και ότι προτιμώ να προσλάβω ως υπάλληλο μια bisexual ή μια λεσβία. Σε πολύ μεγάλο ποσοστό αυτό συμβαίνει για τις περισσότερες κοπέλες που έχουν δουλέψει εδώ.

«Στα γαλλικά λοιπόν “Γκαζόν Ρουζ” σημαίνει το κόκκινο μουνί. Το μαγαζί ήταν πάντα after και τότε αποφάσισα ότι πρέπει να κάνουμε και έναν χώρο για το πρωί που μας έλειπε. Μάλλον μεγαλώσαμε. Χάθηκαν και παλιοί πότες απ’ τον καιρό που ξεκινήσαμε. Κάποιοι πέθαναν, κάποιοι έκαναν οικογένεια. Βάλαμε αυτό το μεγάλο τραπέζι στο κέντρο του χώρου και είχα στο μυαλό μου να ενοποιήσω τον κόσμο. Μ’ άρεσε αυτό σαν πείραμα. Ότι οι παρέες ενώνονται, ότι οι άνθρωποι γνωρίζονται. Κάθεσαι δίπλα στον άλλο, βλέπεις μια παρτίδα που παίζεται, καπνίζεις. Ελεύθερα πράγματα.

Συνέντευξη Κ.Ο.Τ.Ε.Σ, 2009

BOOZE 2015 :Cooperativa, με θέα το :OVERVIEW-ikon

Booze και ελεύθερο κάπνισμα. Και εγένετο Κ.Ο.Τ.Ε.Σ.
«Ναι το τσιγάρο και το αλκοόλ είναι το μόνα ναρκωτικά που έχουν ελεύθερα διακινηθεί στο Booze. Αν δεις εδώ αυτή την πινακίδα που λέει ότι ‘επιτρέπονται μόνο τα νόμιμα και φορολογήσιμα ναρκωτικά”, ε σκέψου ότι την είχα απ’ την πρώτη μέρα. Γενικά η στάση μου είναι ότι επιτρέπεται στο μαγαζί μόνο ότι είναι νόμιμο. Ακόμα και παρτούζες (κυρίως μεταξύ γυναικών)! Αυτές εξάλλου δεν μπορούν να τις απαγορεύσουν. Αν κάνουν νόμο για την ηρωίνη και να εισπράττει φόρο το κράτος θα την επιτρέψω και εγώ. Ναι γενικά αυτή είναι η στάση. Ο καθένας μπορεί να είναι ελεύθερος να κάνει ότι επιτρέπεται. Εγώ ας πούμε καπνίζω πέντε πακέτα την ημέρα, κάτι που με οδήγησε σε μια άλλη φάση του Booze, αυτή της ίδρυσης του κόμματος Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. – (Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση)».

«Το 2009, γι’ αυτό το αναφαίρετο δικαίωμά μας στο κάπνισμα, ιδρύθηκε εν τέλει το κόμμα. Κάτι “ξύπνιοι” Υπουργοί Υγείας και το σινάφι τους, (αν θυμάμαι καλά ο Αβραμόπουλος ήτανε), ήθελαν να απαγορεύσουν το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους. Αμερικανιά σκέτη δηλαδή. Αλλά επειδή η χώρα μας έχει κόσμο αντισυμβατικό και εγώ όπως σου είπα κάνω πέντε πακέτα την ημέρα μαζευτήκαμε και είπαμε κάτι πρέπει να κάνουμε, αλλιώς θα την βγάζουμε όλη μέρα έξω στο δρόμο. Σκέφτηκα λοιπόν “τι να κάνω”; Είχε βγει ο Αβραμόπουλος και έλεγε ‘μη νομίζουν μερικοί ότι θα πετύχουν κάτι με συλλόγους’ και λέω έτσι είσαι “θα κάνω κόμμα, όχι σύλλογο!” Έχω έναν φίλο πανεπιστημιακό, συνταγματολόγο τον Γιάννη Τασόγλου και του είπα ρε συ ‘πώς γίνεται να κάνεις ένα κόμμα’; Μου απάντησε ότι είναι εύκολο. Τότε η όλη διαδικασία στοίχιζε 372 ευρώ (παράβολα, διακήρυξη). Το κάναμε εν τέλει 14 Ιουλίου, ημέρα συμβολική γιατί είναι η πτώση της Βαστίλης τέτοια μέρα. Το 2009 κατεβήκαμε στις εκλογές μόνο στην Α’ Αθήνας και καταφέραμε και πήραμε 2 ψήφους λιγότερες απ’ την Χρυσή Αυγή, 1363. Τώρα με τις μαλακίες που κάνανε η Χρυσή Αυγή έκτοτε εκτοξεύθηκε».

Τα κορίτσια του :UPstairs, Πένια και Έμμα

Ανοίγοντας σαμπάνιες, Πρωτοχρονιά 2008

Booze και στοά Κουρτάκη. Η εξάπλωση που δεν βγήκε
«Τα τελευταία χρόνια έκανα και την εξάπλωση δίπλα στην στοά Κουρτάκη. Ήταν μια κίνηση που την έκανα γιατί αντικειμενικά το Booze δεν είναι καλοκαιρινός χώρος. Έπεσα όμως πάνω στην μεγάλη κρίση, αλλά και στην άνθηση της ευρύτερης περιοχής με καινούργια μαγαζιά, οπότε ο κόσμος σπάει και οι πολύ μεγάλοι χώροι έχουν πρόβλημα. Ευτυχώς πρόλαβα και μαζεύτηκα. Τώρα με την οικονομική κρίση ο κόσμος έχει αλλάξει την στάση του. Προτιμάει να πηγαίνει σε χώρους λίγο πιο “χαρούμενους” γιατί δεν θέλει να πολυσκέφτεται.

Ένα Booze πίσω απ’ τα πολλά Booze
Ψάχνω να βρω Booze που μπορεί να ξέφυγαν στο Νίκο. Ο μόνιμος θαμώνας του Booze, καθηγητής και σκηνοθέτης Γιάγκος Ανδρεάδης το προσεγγίζει διαφορετικά: «Όσα Booze και να προσπαθήσεις να “βρεις” εν τέλει θα καταλήξεις ότι το Booze είναι κάτι ενιαίο. Από το 1988 μέχρι σήμερα ξεχωρίζει με την φαντασία, την δημιουργικότητα και την γενναιοδωρία που του κληροδότησε ο Νίκος. Έδωσε χαρά σε πολλούς ανθρώπους, ιδιαίτερα νέους και στέγασε αδελφικά καλλιτεχνικές προσπάθειες σε όλα τα πεδία: κινηματογράφος, θέατρο, μουσική, ζωγραφική, φωτογραφία. Είναι στολίδι της πόλης μας και έτσι πιστεύω ότι θα συνεχίσει να είναι».

Ο ιστορικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης στο ίδιο μήκος κύματος εντοπίζει το Booze που κρύβεται πίσω απ’ όλα τα 27 του χρόνια. «Τι να λέμε τώρα το Booze. Ξέρεις πολλά ιστορικά στέκια σχεδόν 30 χρόνων; Το έχω στο μυαλό μου από την πρώτη του μέρα σαν ένα καλλιτεχνικό εντευκτήριο. Στην κορυφαία εποχή της μεταπολίτευσης όταν ένας κόσμος που ψάχνεται βρίσκεται στον ίδιο χώρο: καλλιτέχνες, διανοούμενοι. Εν μέσω συγκρότησης lifestyle και λαϊκισμού αυτός ο κόσμος ανακαλύπτει ένα στέκι. Αυτό είναι το Booze, ο κόσμος του: Τσουκαλάς, Βέλτσος, Ζουράρις, Δημητράκος, η γενιά του Πολυτεχνείου, ψάχνουν και βρίσκουν έναν χώρο που είναι εναλλακτικός, διασκεδαστικός και συνδυάζει και την κουλτούρα. Το Booze είναι σαν το Decadence στο Champs-Élysées. Σκοτεινό, μυστήριο και πειραματικό. Ως κοοπερατίβα μεγάλωσε και συρρικνώθηκε αλλά ακόμα και σήμερα δίνει βήμα σε πειραματικά πράγματα αλλά και φτασμένοι καλλιτέχνες. Εκθέσεις φωτογραφίας, μαθήματα τέχνης, φιλοσοφίας. Έχουν γίνει σπουδαία πράγματα στο Booze και όλα αυτά συγκροτούν τον μύθο του. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι πάνω απ’ όλα ένας χώρος διασκέδασης. Έχουμε ακούσει τα πάντα κυριολεκτικά. Πάρτι, ξενύχτια, γκομενιλίκια».

Πρωινά στο :BOOZE με την Σκέβη και την Άρτεμη, 2008

Πρωινά στο :BOOZE με την Σκέυη και την Άρτεμη, 2008

Μπαμπαλού εν ώρα δράσης, Carte Blanche, 2003

Ο Νίκος Λούβρος έχει αγαπημένη εποχή πίσω από τα Booze που συνθέτουν το Booze; «Μπα τις αγαπώ όλες το ίδιο. Υπάρχει κάτι σε όλες που μ’ αρέσει πολύ και αυτό είναι η προσέγγισή μας στην τέχνη, στα πρωτοποριακά πράγματα που γίνονται στην πόλη αλλά και η μουσική που παίζεται στο Booze. Δεν σε έκανε ποτέ να θες να φύγεις. Εγώ που είμαι εδώ συνέχεια θυμάμαι κάθε μέρα και άλλη μουσική. Υπήρχαν περίοδοι που είχαμε τέσσερις DJ την ημέρα. Από τις 9 μέχρι τις 6 το πρωί. Ένα άλλο που μ’ αρέσει πάντα να θυμάμαι και να λέω είναι ότι στο Booze ερχόντουσαν και έρχονται ωραίοι άνθρωποι. Δεν εννοώ στην εμφάνιση, αλλά κυρίως στο μυαλό. Κατά τεράστια αναλογία έχω την εντύπωση ότι οι άνθρωποι του Booze είναι άνω του μετρίου. Σε επίπεδο σκέψης και μόρφωσης. Μ’ αρέσει πολύ αυτό, ξέρεις μπορεί να φαίνεται λίγο ελιτίστικο αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι. Το βλέπω σαν χώρο που ωραίοι άνθρωποι συναντιούνται. Ο φίλος μου ο ακαδημαϊκός Γιώργος Βέλτσος έφερνε εδώ τους φοιτητές του και τους δίδασκε. Πολύ σπουδαίο για μένα αυτό. Ότι έχουμε υπάρξει και συνεχίζουμε να είμαστε ένα σημείο αναφοράς.

Επίσης, υπάρχει και ένα άλλο συναισθηματικό θα έλεγα στοιχείο που με κάνει να μην μπορώ να διαλέξω κάτι σαν αγαπημένη εποχή του Booze. Εδώ γνώρισα όλες τις κυρίες που έχω κάνει τα παιδιά μου. Άσχετο με το αν χώρισα, έχω πάρει πολύ αγάπη απ’ αυτές. Και δεν είμαι ο μόνος που γνώρισε εδώ ταίρι. Αντίθετα, έχει συμβεί σε πολλούς και μάλιστα κάποιοι έχουν κάνει και το πάρτι του γάμου τους εδώ. Περισσότερα από 15 ζευγάρια, πελάτες που είχαν γνωριστεί εδώ μέσα.

Ψάχνω να βρω τον Γιώργο Βέλτσο. Θέλω να μάθω την γνώμη του για το Booze αλλά και για τα μαθήματα που έκανε εκεί: «Φυσικά και ισχύει ότι έκανα εκεί τα μαθήματά μου. Τo 2009 το 2010 και το 2011 μάζευα τους μαθητές μου στο Booze και πέραν του μαθήματος του βλέπαμε και ταινίες. Για εμένα το Booze είναι ένας τόπος συνάντησης της νεολαίας και της γερουσίας που στη νεότητά της ως νεολαία, σύχναζε εκεί. Είναι αυτό που θα λέγαμε ένα σημείο διασταύρωσης του χρόνου και του χώρου όπου ο ένας άξονας αναιρεί και συγχρόνως εγκαθιστά τον άλλο. Θα έπρεπε να μιλάει κανείς για ένα σημείο εξακτίνωσης από το παρελθόν και προς το μέλλον γιατί το Booze από το 1988, μόλις ξεκινάει. Το παράδοξο επιπλέον είναι ότι ενώ τελειώνει – στις διάφορες μορφές που ο Νίκος Λούβρος σύμφωνα με τα κέφια (και την τσέπη του) του δίνει – ξεκινάει πάλι και πάλι μέχρι τη γενιά του Ρωμανού Λούβρου που όταν τον βλέπω πίσω από το μπαρ θυμάμαι τον μποέμη γόη πατέρα του της δεκαετίας του 1980 (άλλωστε, αν ψάξει κανείς ανάμεσα στα ποτήρια της βιτρίνας πίσω απ’ το μπαρ, θα δει την φωτογραφία του Νίκου, ως τεκνού και … θα καταλάβει».

Carte Blanche, :Le Soudage, 2007, Γιώργος Βέλτσος

Πένια και Άρτεμις στην είσοδο του :UPstairs

Βooze ανοιχτό σε όλους
Αυτή τη φωτογραφία ο Νίκος έχει ξεχάσει ότι την έχει εκεί. Ή κάνει πως δεν θυμάται. Μιλάμε για σκηνικά που έχουν γίνει στο Booze. Έντονα πάρτι, γιορτές, επετείους, θεματικές βραδιές, απόκριες, φασαρίες: «Φασαρίες σου ομολογώ έχουν συμβεί πολύ λίγες φορές σε όλα αυτά τα χρόνια της λειτουργίας μας. Και λίγες φορές έχω πετάξει κάποιον έξω. Μόνο αν είναι εμφανώς μεθυσμένος και δημιουργεί προβλήματα. Τώρα για άλλους λόγους δεν μπορώ και δεν θέλω να μην αφήσω κανένα να μπει, ή να πετάξω κάποιον έξω. Το μαγαζί προσπαθεί να προάγει πολιτισμό και νομίζω αυτό βγαίνει και στον κόσμο. Ακόμα και οι φασίστες που έρχονται (γιατί μερικούς τους καταλαβαίνεις) είναι κυρίες! Κάθονται Παναγίες γιατί ξέρουν ότι εδώ δεν τους παίρνει. Και βασικά εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις ιδεολογίες αρκεί ο καθένας να σέβεται τον άλλον. Με τον ναζισμό βέβαια αλλάζει και ειδικά όταν από λεκτικό διαπληκτισμό πας σε άλλα. Γενικά εγώ δεν καταλαβαίνω την βια ως τρόπο έκφρασης. Αλήθεια σου λέω δεν την κατάλαβα ποτέ».

Το μαγαζί προσπαθεί να προάγει πολιτισμό και νομίζω αυτό βγαίνει και στον κόσμο. Ακόμα και οι φασίστες που έρχονται είναι κυρίες

Δεν χάνω την ευκαιρία και τον ρωτάει για τις πολιτικές του πεποιθήσεις: «Ε ναι εντάξει θεωρώ τον εαυτό μου αριστερό. Αλλά όχι κολλημένο. Από το ΚΚΕ με διέγραψαν γιατί είχα λέει “αντιδεοντολογική συμπεριφορά”. Βασικά εννοούσαν ότι μάλλον σκεφτόμουνα. Απλά προσπαθώ στη ζωή μου να είμαι συνεπής με τις σκέψεις μου. Το 2010 το Booze εξέλεξε τον Δήμαρχο Αθήνας. Δεν στο λέω για πλάκα, το πιστεύω αυτό. Μιλάω για τον Καμίνη. Τον έφερε εδώ μια φίλη μου μηχανικός η Σαμάνθα Φανού. Τότε δεν τον ήξερε κανένας τον Καμίνη, ούτε η μάνα του που λένε. Τον έφερε και έκανε την πρώτη του ομιλία εδώ μέσα. Εμένα με κέρδισε τότε. Γιατί είναι καθαρό άτομο. Μπορεί να μην συμφωνώ σε όλα πολιτικά, αλλά τον θεωρώ τεχνοκράτη και άνθρωπο που δεν θα βάλει την υπογραφή του αν δεν το ψάξει και δεν είναι σίγουρος για το τι πάει να κάνει. Τότε βέβαια ήθελε τόσο πολύ όλος ο κόσμος να φύγει ο Κακλαμάνης και το σινάφι του. Απίστευτοι τύποι, είχανε ρημάξει όλα τα ταμεία. Ο Καμίνης, ούτε κι ο ίδιος πίστευε ότι θα τα καταφέρει να βγει. Εγώ αντίθετα είχα βάλει και στοιχήματα και ορισμένοι ακόμα μου χρωστάνε λεφτά. Μετά τον πρώτο γύρο είχε έρθει και μου είχε πει “Νίκο μου θα χάσουμε αξιοπρεπώς”. Του απάντησα ότι αν δεν βγεις δήμαρχος “θα κόψω τ’ αρχίδια μου και ότι θα με πάρεις τηλέφωνο την άλλη Κυριακή το βράδυ και θα μου πεις μάγος είσαι”. Όντως στις 11 το βράδυ έγινε εκείνο το τηλέφωνο και μου είπε “μάγος είσαι”. Τώρα για την δεύτερή του θητεία εγώ προσωπικά θα ήθελα ο ΣΥΡΙΖΑ να τον έχει προτείνει. Θα έβγαινε με τα μπούνια.

Ρούτα, Έκπτωτος Άγγελος

«Σήμερα, και μέσα σ’ αυτές τις καταιγιστικές εξελίξεις, εγώ γουστάρω πολύ τον Τσίπρα. Θεωρώ ότι προσπαθεί και είναι έντιμος άνθρωπος. Είναι δικός μας. Τα πρώτα χρόνια του Booze κι’ αυτός ερχόταν εδώ. Εμένα η γνώμη μου είναι ότι θα βαρεθούνε να τον βλέπουν πρωθυπουργό. Είναι 40 χρονών και μέχρι να φτάσει 60 έχει 5 τετραετίες. Θα με θυμηθείς».

Ετοιμάζομαι να φύγω μπας και συνεχιστεί εκείνη η παρτίδα στο σκάκι. Ο κόσμος έχει αλλάξει ήδη 2-3 φορές. Το μαγαζί έχει γεμίσει, αδειάσει και ξαναγεμίσει. Γυρνάω στον Νίκο. Το Βοοze του 2020; «Μακάρι να ξέρα. Μπορεί να είναι μια αυλή ή μια ταράτσα. Ή ότι μου ρθει. Με προβληματίζει λίγο η περιοχή. Έχει αλλάξει αρκετά πλέον. Η πλατεία (Αγίας Ειρήνης) έχει και πολλά πίτουρα και ας έχω εγώ τις ‘Κότες’. Είναι μεγάλη μου αγωνία να μην καταλήξει η γειτονιά Μπουρνάζι. Και όχι ότι έχω τίποτα με το Μπουρνάζι, αλλά να μην το αναπαράγουμε παντού. Νομίζω ότι το Booze ακόμα συνεισφέρει αισθητικά στην περιοχή. Ε να αυτό είναι το μέλλον μας. Να μην το χάσουμε αυτό, το χουμε ανάγκη».

Booze, Κολοκοτρώνη 57, Αθήνα