Αυτές τις μέρες, το Όχι και το Ναι, κλωθογυρνούνε στο μυαλό μας και φυσικό είναι να έρχεται στο νου και το σχετικό ποίημα του Καβάφη. Σε μια ανάλυση γι’ αυτό απομόνωσα δυο σκέψεις: «Πολλές φορές συμβαίνει να θέλει κάποιος κάτι και όταν συντρέχουν κάποιοι λόγοι και δεν μπορεί να το έχει, το αρνείται και δεν το θέλει» και «Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να χρησιμοποιήσει, αν θέλει, το φόβο για να διδαχτεί το μη-Είναι, γνωρίζει πως ταυτίζεται με το είναι, κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ». Σαν εισαγωγή.
Θα επιχειρήσω να προσδιορίσω τις δυο ομάδες ψηφοφόρων, του ΝΑΙ και του ΟΧΙ. Ξεκαθαρίζω ότι δεν προτρέπω κανέναν τί να ψηφίσει, αφού η δημόσια τοποθέτηση που γίνεται από άτομα και των δυο ομάδων μου φαίνεται ποδοσφαιρικού τύπου και μοιάζει να απευθύνεται σε ηλίθιους (-η αλήθεια λέγεται μόνο με υπαινιγμούς-, “Το Άλεφ”, Μπόρχες, -το όνομα του Θεού δεν προφέρεται-, 1001 νύχτες κ.ο.κ.). Π.χ. οι 256 οικονομολόγοι έλληνες υπέρ του ΝΑΙ, τί είναι: λογιστές, καθηγητές Παν/μίου, υπάλληλοι λογιστηρίων ξενοδοχείων παραμεθόριων ή τουριστικών περιοχών; Έχουν διδακτορικό, μεταπτυχιακό, απολυτήριο δημοτικού; Έχουμε τόσους οικονομολόγους σπουδαίους, όπως υπονοεί το δημοσίευμα, και φθάσαμε σε κρίση; Να κάψουν τα διπλώματά τους. Γιατί λοιπόν οι 256 απευθύνονται σε μένα και σε σένα και όχι π.χ. στους Νομπελίστες οικονομολόγους καθηγητές Στρίγκλις και Κρούγκμαν; Να αντιπαρατάξουν τα επιχειρήματά τους σ’ αυτούς; Να τους πουν γιατί κάνουν λάθος και γιατί αυτοί του ΔΝΤ και ο Σόιμπλε είναι τόσο καλοί οικονομολόγοι και ο Βαρουφάκης άσχετος. Ίσως έτσι εξασφαλίσουν και καμιά υποτροφία ή χρηματοδότηση απ’ τους φωστήρες οικονομολόγους του ΔΝΤ.
Λοιπόν, αυτοί που θα ψηφίσουν ΝΑΙ χωρίζονται χοντρικά κατ’ εμέ στις παρακάτω υποκατηγορίες:
Α) όσοι έχουν στην μπάντα αρκετά λεφτά και θεωρούν λογικό και συμφέρον το ΝΑΙ ή έστω έτσι νομίζουν. Ανάμεσά τους πολλοί απ’ αυτούς που τα φάγανε και τώρα θέλουν να μας σώσουν. Τεχνίτες. Εδώ τόσοι άρχοντες τουρκέψαν κατ’ ευθείαν το 1453. Τι, θα χάναν τα λεφτά τους; Αυτοί, δεν τα χάνουν ποτέ. Πάντα βολεύονται. Τα παιδιά του Δημήτριου Παλαιολόγου, αδελφού του Κων/νου, νόμιμοι διάδοχοι του βυζαντινού θρόνου, -δε μας το λένε-, γίναν μουσουλμάνοι και γύρω στα 1460 μεγάλοι βεζύρηδες. Αυτοί όλοι, ό,τι και να γίνει, και με το ΝΑΙ και με το ΟΧΙ, θα τα καταφέρουν, για τουρκέψουν, για φραγκέψουν, το ίδιο είναι. Οι άλλοι τί γίνεται.
Β) αυτοί, -αρκετοί διανούμενοι ανάμεσά τους, πολλοί πρώην αριστεροί, τώρα στο Ποτάμι ή στη Δημ.Αριστερά στα FM-, που σιχαίνονται τον ΣΥΡΙΖΑ, για λόγους αισθητικούς και γιατί καταλάβαν το χώρο τους, αισθάνονται εκτοπισμένοι (ο Saul Belloow στον “Ταξιδιώτη της βροχής” γράφει: -είμαστε όλοι εκτοπισμένοι, αφού κατέχουμε χώρους που δικαιωματικά ανήκουν σε κάποιους άλλους-). Αισθητικά δεν τους κολλάει ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ και κάθονται εκεί που κάθονται. Σ’ αυτό έχουν δίκιο με τόσους πασοκοπατέρες που μαζεύτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπουν κι άλλα τόσα φρικιά, μαζί και κάτι ξέμπαρκους διανοούμενους να υποστηρίζουν το ΟΧΙ και τους παίρνει όλους η μπάλα. Όμως, το ‘21 έγινε με κάτι τέτοιους αρπαγμένους και κάτι φρικιά, κατσαπλιάδες, κλεφτουριά απ’ τα βουνά που κατεβαίναν και ρημάζαν τούρκους, δεσποτάδες και αρχόντους. Οι τελευταίοι βέβαια στο τέλος αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν και μάλιστα μερικοί το πίστεψαν και δώσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για τον αγώνα, τόσο που στο τέλος μερικοί βρέθηκαν τελείως στον πάτο. Τα καλά της Ορθοδοξίας: και την ύστατη στιγμή, κι ας ήσουν του σχοινιού και του παλουκιού, μπορείς να επανακάμψεις.
Γ) οι φοβισμένοι, αυτοί που έχουν λίγα λεφτά στην μπάντα και φοβούνται μην τα χάσουν. Τα κρύβουν και ή θα τους τα κλέψουν ή θα τα φάνε αναγκαστικά γρήγορα κι έτσι θα μεταπηδήσουν στην
Δ) τους ρέστους, που, δικαιολογημένα, στον πανικό τους χειραγωγούνται εύκολα. Νομίζουν ότι θα χάσουν τα φάρμακά τους, το γάλα κλπ. Το σίγουρο είναι, με τα μέτρα που μας λένε οι φωστήρες μας να δεχτούμε, ότι δε θα έχουμε χρήματα να αγοράσουμε φάρμακα. Τότε, αναγκαστικά, θα στραφούμε στα βότανα και θα απαλλαγούμε κιόλας από τις κατά φαντασίαν αρρώστιές μας. Του λόγου μου, νομίζω πως έχω καμιά 15αριά κανονικές αρρώστιες και καμιά 25αριά υποαρρώστιες (έγραψα και σχετικό τραγούδι με τίτλο “Τραγούδι αντιμνημονιακόν και κάπως πένθιμο”, με το οποίο ταυτίστηκαν πάρα πολλοί) και, επιπλέον, χρειάζομαι 3 βασικά φάρμακα και δεν ανήκω σε καμιά από τις δυο παραπάνω κατηγορίες. Φίλος γιατρός, μου είπε ότι, χοντρικά, μόνο στο 20% των ασθενειών κάνουν κάτι τα φάρμακα. Τα υπόλοιπα, για να κινείται το χρήμα και να καλλιεργείται ο φόβος. Ο δάσκαλος του Καστανέντα, ο Γιακί μάγος Δον Χουάν Μάτος, ονομάζει τους 4 έχθρούς του ανθρώπου, oi 3 πρώτοι αντιμετωπίσιμοι: 1ος ο φόβος, μετά η δύναμη και μετά η κατανόηση.
Ε) αρκετοί, που ανησυχούν για ξένες επιβουλές κι αυτός δεν είναι σοβαρός παράγοντας μη υπολογίσιμος αφού οι “φίλοι μας” δείχνουν φανερά πως θα φτάσουν ως τα άκρα.
ΣΤ) διάφοροι τυχάρπαστοι αποτυχημένοι, αργόσχολοι, καλοπερασάκηδες, κοινώς χαβαλέδες, είδος που ανθεί στον τόπο μας, καμιά φορά πολύ πολύ ενδιαφέρον και δημιουργικό.
Το σίγουρο είναι ότι μετά το εξευτελιστικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μέσα στο 2016, που ζητείται, και την κατάργηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας, θα στραφούν στα σπίτιά μας. Να μην κινδυνολογήσω κι εγώ; Όμως, έτσι φαίνονται τα πράγματα κι επιπλέον, μας έχουν φλομώσει στο ψέμα και στις διαδόσεις Τα εθνικά παλληκάρια, που θέλουν κυβέρνηση τεχνοκρατών και εθνικής ενότητας. Αυτοί που απ’ το πρωί ως το βράδυ από τις εκλογές μέχρι τώρα, δυναμιτίζουν την εθνική ενότητα. Λάο Τσε: «ό,τι είναι δε φαίνεται, ό,τι φαίνεται δεν είναι».
Τώρα ας πάμε στις υποομάδες του ΟΧΙ:
Α) οι διαπραγματευτές μας και κατ’ επέκτασιν όλη η κυβέρνηση. Θεωρώ ότι την πάτησαν γιατί φέρθηκαν με εντιμότητα και ειλικρίνεια, θεωρώντας πως οι προτάσεις τους ήταν δίκαιες και πραγματοποιήσιμες. Δεν κατάλαβαν, και ήταν πασιφανές, ότι τους άλλους και τους δικούς μας “άλλους” τους ενδιέφερε μόνο να τους ρίξουν και τίποτ΄ άλλο. Έτσι πληρώναν τις δόσεις κανονικά και σιγά σιγά τα ταμεία άδειασαν. Πρώτα έπρεπε να πέσουν οι υπογραφές και μετά οι αποπληρωμές. Με το δικό μου μυαλό. Απ’ την άλλη δεν πιστεύω ότι δεν το ήξεραν, ότι ήταν τόσο αφελείς, χωρίς στρατηγική. Πώς την πάτησαν, δεν ξέρω.
Β) όσοι δεν έχουν ευρώ, δε βρίσκουν δουλειά, νιώθουν να ολισθαίνουν προς την αθλιότητα κι αυτοί πια είναι πάρα πολλοί.
Γ) όσοι νιώθουμε προδομένοι, ταπεινωμένοι και προσβεβλημένoι απ’ τη συμπεριφορά των υποτιθέμενων συμμάχων μας, που καταλαβαίνουμε τί παίζεται και δεν το αποδεχόμαστε, που βαρεθήκαμε το ίδιο παραμύθι χρόνια και χρόνια.
Δ) καταχρεωμένοι που ελπίζουν πως θα εξαφανιστούν τα χρέη τους. Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμούνται.
Ε) διάφοροι τύποι που πάνε προς τα εκεί που γέρνει η ζυγαριά κάθε φορά, κι απ’ τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ αυτοί δεν είναι καθόλου λίγοι. Ανάμεσά τους και πολλοί απ’ αυτούς που συμφάγαν τα περασμένα χρόνια.
ΣΤ) κι εδώ διάφοροι χαβαλέδες.
Τί βγαίνει απ’ όλ’ αυτά; Ψήφος χωρίς φόβο και πάθος. Αφού οι άλλοι είναι αποφασισμένοι να ρίξουν την κυβέρνηση! Τί δυνάμεις θα απελευθερωθούν, κανείς δεν ξέρει. “Σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελες”. Στο ΝΑΙ φως δε φαίνεται. Στο ΟΧΙ; Πάντως το ότι δεν έχουμε ενωθεί όλοι απέναντι στην απαίτηση των «συμμάχων» μας να φύγει η εκλεγμένη κυβέρνηση και η λυσσασμένη αντίδραση στο εσωτερικό της χώρας, δείχνoυν τον θλιβερό και απίστευτο ξεπεσμό μας. Βάρναλης, πάντα επίκαιρος. Το λογικό για μένα θα ήταν όλοι, μα όλοι, να ψηφίσουμε ΟΧΙ. Και μετά συζητάμε.
Υ.Γ. Δεν πήραμε το μάθημα των Κυπρίων. Όποιον κι αν εκλέξουν, στα μεγάλα θέματα συντάσσονται μαζί του.
*Γιάννης Βαρβέρης, Πεταμένα λεφτά, εκδόσεις Κέδρος
