Γύρω γύρω απ’ το Checkpoint Charlie -που αν εχει ομφαλό το ιστορικό Βερολίνο, τότε αυτός βρίσκεται ακριβώς κάτω από αυτό το φυλάκιο-κόνισμα του βερολινέζικου φολκλόρ- μπορείς να βρεις ένα σωρό μαγαζάκια να κοπάσεις τη σωματική πείνα που σου γεννάει η πνευματική τροφή της Berlinale. Από καντίνες και μπουφέδες μέχρι ρεστοράν με κυριλέδες, κι από κινέζικα και ταϋλανδέζικα, μέχρι ιταλικά και μπεργκεράδικα, η γειτονιά τα εχει όλα – μέχρι να πέσει ο ήλιος βέβαια, που γίνονται όλα κολοκύθες, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Το τρέχον θέμα είναι πως δίπλα σε κάθε ένα απ’ όλα τα άλλα σχεδόν, βρίσκεται κι από ένα βιετναμέζικο. Υπάρχει φυσικά το ενδεχόμενο η περιοχή να εκπέμπει ραδιοκύματα μαγνητικά για χώρες κομμουνιστικές που αλώθηκαν απ’ τον ιμπεριαλισμό της Δύσης, όμως ειναι τόσο έντονη η δίαδοση της βιετναμέζικης κουζίνας στην πόλη, που επόμενο ήταν να αφιχθεί κάποια στιγμή και το βιετναμέζικο σινεμά.
Το Big Father, Small Father and Other Stories είναι η πρώτη βιετναμέζικη ταινία που καταφέρνει να τρυπώσει στο διαγωνιστικό του Βερολίνου από γεννήσεως του θεσμού, κι είναι τόσο τυπική της ασιατικής ταινιάς που περιμένεις να δεις σε διαγωνιστικά όπως αυτό του Βερολίνου, που πραγματικά απορείς γιατί τους πήρε τόσο καιρό. Μοιράζοντας το χρόνο του ανάμεσα στις παραποτάμιες παράγκες της Σαϊγκόν και τα έκλιτα νυχτερινά κέντρα της πόλης, ο σκηνοθέτης Di Phan Dang σκιαγραφεί το τρυφερό και μειλίχιο πορτρέτο ενός φτωχόπαιδου απ’ τις παρυφές της πρωτεύουσας, που προσπαθεί να βρει τρόπο να ενηλικιωθεί, νιώθοντας την ταυτότητά του να διχάζεται ανάμεσα στα στεγανά της παράδοσης, που δεν ειναι και τόσο ευέλικτα για να δεχτούν την διαφορετικότητά του, και τα δυτικότερα πρότυπα που λάμπουν το βράδυ στην άλλη μεριά του ποταμού, αλλά καίνε με την τοξικότητα του εκφυλισμού τους, όταν περάσεις τη γέφυρα και πας να τα περπατήσεις.
Διότι φυσικά, η Σαϊγκόν δεν είναι μια τυπική δυτική πρωτεύουσα της Ανατολής, αλλά ένα τεράστιο πάρκο βίτσιων για τους τουρίστες της, που πίσω απ’ τα λαμπερά στρας και τις φαντεζί περούκες των καμπαρέ, θεριεύει η ανομία της ζούγκλας, με μπράβους που πουλάνε προστασία στους ίδιους πιτσιρικάδες που βγάζουν να πουλάνε κρακ, εφαρμόζοντας με απόλυτη επιτυχία την αγριότερη αρχή του καπιταλισμού: πάρ’ τα τους απ’ όλες τις πάντες, κι όταν δεν έχουν άλλα πάρ’ τους και την ψυχή. Έχει μια γλύκα ακαταμάχητη όμως ο πολιτισμός ο αλήτης, κι ο διχασμός της φτωχολογιάς αποκρυσταλλώνεται ιδανικά σε μια εικόνα ενός κινητού συνδεδεμένου με μπαταρία αυτοκινήτου για να φορτίσει, γιατί χωρίς ρεύμα τη βγάζεις όμορφα κάτω απ’ τ’ αστέρια, χωρίς κινητό όμως, δεν μπορείς, κι ύστερα το κρακ κι οι πόρνες κι η υπερβολή, ειναι κάτι που συνηθίζει κανείς σα μπαγκράου, αν του δίνει την ελευθερία να εκφραστεί. Αλλά έχει κι η ρουφιάνα η φύση, μια γοητεία, μια ηρεμία, μια ολότητα ειδυλλιακή.
Αυτο το διχασμό του κεντρικού της ήρωα, ενσωματώνει κι η ίδια η ταινία στον τρόπο που λέει την ιστορία, με τον αναμενόμενο εξωτικό ασιατικό λυρισμό να συναντά τη δυτική ανάγκη για πλοκή, σε κάτι που σίγουρα δεν το λες πάντρεμα, παρά μάλλον παράθεση κινηματογραφικών στυλ, σε διαδοχική αλληλοεπικάλυψη. Έτσι, μόλις εχεις αρχίσει να παίρνεις πρέφα ότι κάτι πάει να συμβεί, διακόπτουμε για ένα χαρούμενο φτωχικό γεύμα με αυτοσχεδιαστική μουσική, και πριν προλάβεις να γευτείς την φρεσκοψαρεμένη πέστροφα ψημένη σε βαρέλι τυλιγμένη με πυλό, γυρνάμε στο κλαμπ και στις βίζιτες και στα όργια σε λασπωμένο λουτρό. Ενδιαφέρον ως concept, αλλά στην εκτέλεση λίγο προβληματικό, μολονότι το χειρίζεται εξαιρετικά καλά ο δημιουργός του, απόλυτη σχιζοφρένεια στον θεατή μπορεί να μην δημιουργεί, αλλά μαζι με το τετριμμένο της υπόθεσης, μια κάποια κόπωση την προκαλεί.
Η Popaganda δοκιμάζει ασιατικές λιχουδιές στο Βερολίνο, χάρη στην υποστήριξη της Aegean Airlines.
