«Αγαπητέ Κάνιε: Βάζω τη μουσική σου στο pause και ο λόγος είναι αυτός…»
Μία επί σειρά ετών θαυμάστρια του ράπερ, παραγωγού, επιχειρηματία, Κάνιε Γουέστ ως απάντηση στις πρόσφατες δηλώσεις του ειδώλου της σχετικά με τη σκλαβιά των Αφροαμερικανών και άλλα φορτισμένα ζητήματα του έγραψε ανοιχτή επιστολή.
«Αγαπητέ Κάνιε, ένιωθα πάντα σαν να ήσουν στο κεφάλι μου. Ακούγοντας τους ρυθμούς και τα λόγια σου, που είναι έμφυτα σχεδιασμένα με συναίσθημα, έλλειψη ισορροπίας και αίσθηση του επείγοντος, αισθανόμουν σαν παραλήρημα. Με συνέπαιρνε το καλλιτεχνικό σου ταλέντο, σε σεβόμουν και σε θαύμαζα. Ο Κάνιε πίσω από το μικρόφωνο ήταν σαν τον Κομήτη του Χάλεϊ. Ήμασταν αρκετά τυχεροί για να δούμε τέτοιο μαγνητισμό μια φορά στη ζωή μας και γινόταν ακόμη πιο επιβλητικό όσο η τέχνη εξελισσόταν.
Αγαπητέ Κάνιε, άκουσα το “Runaway” όταν η καρδιά μου ράγισε. Έβαλα το “Flashing Lights” και οδήγησα στη Λεωφόρο της Δύσης νύχτα. Ακούω το “Good Life” όταν αισθάνομαι καλά και το “Spaceship” όταν δεν θέλω να αντιμετωπίσω την ημέρα. Ακούω το “Good Morning” όταν ξυπνάω σε μια μαγευτική πόλη, όπως το Παρίσι. Είσαι το soundtrack μιας διάθεσης που τώρα φαίνεται απόμακρη. Είμαι τόσο συγχυσμένη» αναφέρει η θαυμάστρια του ράπερ και συντάκτρια του Variety Wynter Mitchell.
«Αγαπητέ Κάνιε, τι γίνεται αν έχεις δίκιο; Δεν το λέω αυτό με ευκολία: Τι γίνεται αν περιορίσαμε τα λόγια και τις σκέψεις μας που θα μας βοηθούσαν να κινηθούμε ελεύθεροι; Δεν μπορώ να συμπεριφερθώ όπως εσύ και να είμαι επιτυχημένη στον κόσμο μου. Υπάρχουν όρια στο πόσο μακριά μπορώ να προωθήσω την “ελεύθερη σκέψη” μου στους άλλους και να μην κάνω συμβιβασμούς με τον εαυτό μου και την οικογένειά μου. Δεν έχω πλούτο για να στηριχθώ, έτσι οι ελεύθερες σκέψεις μου θα μπορούσαν να μου στερήσουν την αμοιβή μου. Δεν έχω ομάδα να με προστατεύσει αν οι ελεύθερες σκέψεις μου γίνουν εμπόδιο. Δεν έχω την ελευθερία να είμαι τόσο απερίσκεπτη όσο υπήρξες αυτήν την εβδομάδα. Το βάθος για σένα είναι απέραντο, για μένα μπορεί να σημαίνει το τέλος.
Αγαπητέ Κάνιε, οι αγώνες των προγόνων μας δεν είναι μύθοι, παραβολές ή θρύλοι ή παρελθόν. Χτυπήθηκαν, βιάστηκαν, λιντσαρίστηκαν, υποτιμήθηκαν και αποκτηνώθηκαν. Αρπάχτηκαν από την οικογένειά τους, τα υπάρχοντά τους, τη γη τους και την κουλτούρα τους. Αγωνιζόμαστε ακόμα. Κάθε μέρα. Έχεις πάει στο Κέντρο Μνήμης του Ολοκαυτώματος στην Ιερουσαλήμ; Εγώ πήγα. Μπορείς να αγγίξεις μια σιδηροδρομική γραμμή που μετέφερε δεκάδες χιλιάδες στο θάνατο στην Πολωνία. Στην Ουάσινγκτον, στο Εθνικό Μουσείο Αφρο-Αμερικανικής Ιστορίας, έμεινα άφωνη, όταν παρατήρησα την καλύβα του Νατ Τέρνερ και απαρηγόρητη στο φέρετρο του Έμετ Τιλ. Σε μια ξεχωριστή πτέρυγα, βρίσκεται το καπέλο που φορούσε ο Μάικλ Τζάκσον στην περιοδεία Victory Tour και ένα ολόκληρο τμήμα είναι αφιερωμένο στον Μπαράκ και τη Μισέλ Ομπάμα, τους πρώτους μαύρους Πρόεδρο και Πρώτη Κυρία. Τα πρόσωπά τους χαμογελούν από τις οθόνες επαναλαμβάνοντας τη νύχτα των εκλογών. Είναι αρχοντικοί, έξυπνοι, ευγενικοί, μια όμορφη μαύρη οικογένεια – τόσο παρηγορητικό. Πέρασαν εκατό χρόνια για να ξεκινήσουμε από το σπίτι του αφέντη και να φθάσουμε στον Λευκό Οίκο. Δεν αποτέλεσε αυτό πηγή έμπνευσης για σένα; Άλλαξε τη ζωή μου.
Βγάλαμε τις αλυσίδες και κάναμε πορεία προς τον θρίαμβο, συνεχίζουμε να αποβάλλουμε εκείνους τους περιορισμούς και τη ρότα – για να διορθώσουμε φυσικά το αληθινό μας πεπρωμένο – την προοπτική μας. Βυθιζόμαστε στην προστασία της ταυτότητάς μας. Οι καλλιτέχνες που περνούσαν μέσα από κουζίνες και έπιναν από ξεχωριστές βρύσες, αλλά έδωσαν τις παραστάσεις της ζωής τους, υπέστησαν πόνο, ώστε να μπορείς να γεμίζεις ένα στάδιο. Σε παρακολούθησα σε στάδια στο Λος Άντζελες, το Σαν Φρανσίσκο, τη Νέα Υόρκη, το Τέξας, το Παρίσι και το Λονδίνο. Ήμουν μία από τις χιλιάδες ανώνυμες που χόρευαν κάτω μέχρι να βγάλουν φουσκάλες τα πόδια μου και να κλείσει ο λαιμός μου. Αληθινή λατρεία.
Αγαπητέ Κάνιε, είμαι τόσο απογοητευμένη και ντροπιασμένη. Ωστόσο, είμαι γοητευμένη. Αλλά είμαι πληγωμένη. Είμαι απλά ανόητη που πίστεψα; Τι γίνεται που σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να είμαι σαν τον Κάνιε και εγώ; Αυτό ήθελες από εμάς, τους θαυμαστές σου – να μοιραστούμε το μεγαλείο σου και να είμαστε σπουδαίοι. Αυτό σήμαινε κάτι. Ακόμη και με όλο αυτό το κατσάδιασμα, είδα την άποψή σου. Μπορούμε να δούμε πέρα από ένα κοινωνικό πείραμα για να σε δούμε ολόκληρο. Οι αληθινοί θαυμαστές σου είναι συμπονετικοί άνθρωποι. Αλλά ενώ ενθαρρύνουμε τον εσωτερικό σου μονόλογο μέχρι να εξαντληθείς, οι καιροί άλλαξαν.
Τα λόγια σου έχουν προκαλέσει πόνο, αγαπητέ Κάνιε, και ελπίζω να σε βοηθήσει να καταλάβεις γιατί, ως θαυμάστρια, παρατηρώντας τη διασταύρωση της τέχνης, της διαμάχης, του τραύματος και της ελευθερίας, επιλέγω να βάλω τα κομμάτια που αγαπώ τόσο πολύ σε παύση».
Ο ράπερ και σύζυγος της Κιμ Καρντάσιαν δήλωσε πρόσφατα πως 400 χρόνια σκλαβιάς των Αφρο-Αμερικανών ήταν «επιλογή» και προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων.
«Όταν ακούς για σκλαβιά επί 400 χρόνια… 400 χρόνια; Αυτό ακούγεται σαν επιλογή» είπε σε συνέντευξή του στο TMZ. «Ήμασταν νοητικά σε μία φυλακή» πρόσθεσε.
Ο Κάνιε Γουέστ προσπάθησε αργότερα να ανασκευάσει τα όσα είπε με ανάρτησή του στο Twitter. Υποστήριξε ότι η δήλωσή του παρερμηνεύθηκε και πρόσθεσε ότι επικαλέστηκε τα 400 χρόνια γιατί ήθελε να υπογραμμίσει ότι «δεν μπορούμε να παραμείνουμε υποδουλωμένοι νοητικά για ακόμη 400 χρόνια».
(ΑΠΕ-ΜΠΕ)