«’Οταν βλέπεις συνέχεια το ίδιο πράγμα, καταλήγεις να βλέπεις μονόχρωμα» είχε πει κάποιος. Κάπως έτσι λοιπόν μοιάζει και η Αθήνα. Οι εναλλαγές του ασπρόμαυρου με το PAL, της αναλογικής μοναξιάς με τη ψηφιακή ρουτίνα, της θερμής ανάγκης με την corporate ψυχρότητα, συνθέτουν ένα σκηνικό μιας επαναλαμβανόμενης παράστασης με αναλώσιμους πρωταγωνιστές και σταθερό παρανομαστή τον χρόνο.