Θ Ο Δ Ω Ρ Η Σ Χ Ο Ν Δ Ρ Ο Γ Ι Α Ν Ν Ο Σ
2015. Ένα καταραμένο έτος με μοναδικές στιγμές ευλογίας. Μεταξύ γέλιου, κλάματος, ελπίδας και απελπισίας, υπήρξαν κάποια «μικρά» που σε κράτησαν στην επιφάνεια. Αυτά είναι τα δικά μου:
– Η σειρά: House Of Cards, τρίτος κύκλος. Το ίδιο έντονος με τους δύο πρώτους, όμως με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα, ο τρίτος κύκλος του House Of Cards «άγγιξε» την πραγματικότητα, κινούμενος γύρω από τα πραγματικά προβλήματα της αμερικανικής κοινωνίας και πολιτικής τάξης. Η τελευταία σκηνή του κύκλου ανέβασε ψηλά τον πήχη, καθώς ο Φράνσις Άντεργουντ φαίνεται να χάνει το σημαντικότερο όπλο ενός προέδρου, τη γυναίκα του. Εντός του 2016 περιμένουμε τον τέταρτο κύκλο, που θα έχει στον πυρήνα του το πολιτικό γεγονός που θα απασχολήσει την αμερικανική κοινή γνώμη: την εκλογή του 45ου Προέδρου του «Ελεύθερου Κόσμου».
– Προσφυγικό. Φέτος είχα την τύχη να καταλάβω ένα κομμάτι από την υποκρισία μας. Από το Μπόντρουμ της Τουρκίας έως την Κω και από την Ειδομένη έως το γερμανικό κρατίδιο του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν, είδα τους πρόσφυγες να προτιμούν τον κίνδυνο και την καθημερινή επαφή με το θάνατο από το να παραμένουν στις πατρίδες τους. Η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός μας εκδικείται, δυστυχώς με τραγικούς πρωταγωνιστές τους πρόσφυγες.
Προσφυγικό κατάλυμα στην Κω, Μάιος 2015. Πηγή φωτογραφίας: Χονδρόγιαννος Θοδωρής/Popaganda.gr
Προσφυγόπουλο στο λιμάνι της Κω. Πηγή φωτογραφίας: Χονδρόγιαννος Θοδωρής/Popaganda.gr
– Το βιβλίο. How Good We Can Be, από τον Γουίλ Χάτον. Πολιτικό δοκίμιο από έναν μετριοπαθή φιλελεύθερο, το How Good We Can Be αξίζει τον κόπο να το διαβάσουμε, για να καταλάβουμε το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης στη Δυτική Ευρώπη γύρω από τα προβλήματα του σύγχρονου καπιταλισμού, που ταλανίζουν και τη δική μας κοινωνία: ακραία ανισότητα, ελλιπής προστασία από πολυεθνικές επιχειρήσεις, φαινόμενα «καζινοκαπιταλισμού», τα οποία με το άμεσο κέρδος ζημιώνουν τη μακρά και βιώσιμη ανάπτυξη.
(ΥΓ: Αν δεν σας έπεισε αυτό και θέλετε κάτι πιο pop, διαβάστε το A Brief History of Seven Killings, του Μάρλον Τζέιμς).
– Η πόλη: Βερολίνο. 72 ώρες στη γερμανική πρωτεύουσα, για ένα μίνι ντοκιμαντέρ με θέμα, τι άλλο, το ίδιο το Βερολίνο. Μία πόλη που από «μισή» έγινε «διπλή» σε όλα της, τα γήπεδα, τα θέατρα, τους κινηματογράφους, τα διλήμματα που σε γεμίζει όταν την σκέφτεσαι.
– Το στέκι: Συγκρουόμενο. Η ομορφιά βρίσκεται στην απλότητα. Και πολύ κοντά στο μετρό (Φαλήρου 57, Συγγρού-Φιξ). (Υ.Γ.: Το τραπεζάκι στην πόρτα με το που μπαίνετε αριστερά δεν είναι τόσο άβολο όσο φαίνεται)
– H Σοπράνο. Φραντσέσκα Ντόττο. Την απολαύσαμε στην παράσταση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής La Traviata, την όπερα του Τζουζέπε Βέρντι, στο ρόλο της Βιολέτα. Εκπληκτική ερμηνεία, με συγκλονιστική θεατρική απόδοση.
Η σοπράνο Φραντσέσκα Ντόττο στην Εθνική Λυρική Σκηνή.
– Τραγούδι. Hallelujah από την Γερμανίδα Cäthe και τον φρέσκο δίσκο Vagabund. Για όσους αγαπούν να περιπλανώνται.
– Άλμπουμ: In Dream, Editors.
– «To αθλητικό γεγονός». Το ντέρμπι του γερμανικού Βορρά, Βέρντερ Βρέμης-Αμβούργο. Αν και το 1-3 πόνεσε όσο λίγα πράγματα στο 2015, η πρώτη φορά στο γήπεδο του ποταμού Βέζερ είχε κάτι από συγκίνηση.
Βέζερσταντιον, Βρέμη.
– Το δημοσίευμα: What ISIS really wants, από το περιοδικό Atlantic. Η αξία του φαίνεται από το πόσο επίκαιρο έγινε μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, εννέα μήνες αφού είχε δημοσιευθεί.