Φ Ι Λ Ι Π Π Α Δ Η Μ Η Τ Ρ Ι Α Δ Η
2015. Η χρονιά που ελπίδα ήρθε – πέρασε και δεν ακούμπησε –. Η χρονιά που ό,τι είχαμε δεδομένο ανατράπηκε σε μια στιγμή. Που ανακαλύψαμε πράγματα που δεν φανταζόμαστε ότι μπορεί να είναι αληθίνα και που βρεθήκαμε αντιμέτωποι με σκληρές αλήθειες, ευτυχώς ήταν ντυμένο με:
– Ένα άλμπουμ που δε βρέθηκε σε καμία από τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς – αδίκως κατά την ταπεινή άποψη της γράφουσας – το “My Dreams Dictate My Reality” της SoKo. Γιατί έχει την αίσθηση ενός ανεκπλήρωτου ονείρου, τα χρώματα μιας φωτογραφίας lomo, τις post punk στιγμές, μια dark εσάνς, τους παράξενους στίχους και φυσικά δύο cameo του Ariel Pink.
– Την Θιβετιανή Ροδακινόπιτα του Tom Robbins που υφαίνει τον ιστό της ανεπίσημης αυτοβιογραφίας του με μια κλωστή φαντασία και μια πραγματικότητα. Κάθε ιστορία και ένα τριπάρισμα γεμάτο εικόνες. Ο αναγνώστης μειδιά σε κάθε σελίδα. Ποτισμένο με αλάτι και αντηλιακό, αναπαύεται πλέον στο μαύρο τραπεζάκι, πάνω από τη Βιρτζίνια Γουλφ.
– Την επιστροφή της M.I.A. λίγο πριν τη δύση του με ένα accurate, δυνατό σχόλιο με το video clip από το πρώτο single του επερχόμενου άλμπουμ της “Matahdatah”, “Borders” στο οποίο ταξιδεύει μαζί με πρόσφυγες που προσπαθούν να διασχίσουν θάλασσες και συρματοπλέγματα προς την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.
– Το re – opening του Ασύλου σε νέα διεύθυνση (Αχιλλέως 38) που είχε λείψει από την αθηναϊκή νύχτα. Βελτιωμένο αισθητικά, αλλά χωρίς να χάνει τίποτα από την αυθεντικότητά του, άνοιξε τις πόρτες του λίγο πριν αποχαιρετήσουμε το ’15. Είναι και πάλι όλοι εκεί. Ο Ηρακλής στα decks, ο Κώστας πίσω από το μπαρ και όλα τα γνώριμα πρόσωπα που θα ενθουσιάζονται το ίδιο όταν παίζει το “Still Dre” των JJ και θα το χορεύουν αισθαντικά, μέχρι να τελειώσει ο κόσμος.
– Το “Mommy” του Xavier Dollan. Η πιο συγκινητική ταινία της χρονιάς δεν ήταν το Lobster.
– Την έκθεση του Ren Hang στην Atopos CVC που θα μπορούσε να θεωρηθεί ο φωτογράφος του αιώνα, χωρίς υπερβολή. Ο μοναδικός τρόπος που φωτογραφίζει το γυμνό σώμα πλάι σε περιστέρια και γουρονοκεφαλές, κάτω από νούφαρα μέσα σε λίμνες, έχει γίνει viral, έχει επηρεάσει πολλούς φωτογράφους ανά τον κόσμο και έχει δημιουργήσει μια νέα – άτυπη ακόμη – σχολή καλλιτεχνών που πειραματίζονται με το γυμνό σώμα σε άλλο επίπεδο και σε αντιπαράθεση με απροσδόκητα στοιχεία, χρησιμοποιώντας φτηνό εξοπλισμό.
– Την «κλεφτή ματιά από την κλειδαρότρυπα» σε δύο χώρους που ελπίζουμε να ανοίξουν τους πρώτους μήνες του 2016 για το κοινό. Το ΕΜΣΤ (που άνοιξε τις πόρτες του για τη συνέντευξη τύπου του (τότε ακόμη) αναπληρωτή υπουργού Πολιτισμού, Νίκου Ξυδάκη. Ήταν η πρώτη φορά που εκπρόσωποι του Τύπου είχαν την ευκαιρία να δουν τους εσωτερικούς χώρους του πολυσυζητημένου κτιρίου στο αποκατεστημένο κτίριο του Φιξ.) και το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (που άνοιξε για το κοινό από τις 21-24 Ιουνίου με 50 εκδηλώσεις).
– Το Velvet Room στο στούντιο της Μιλτιάδου από το Velvet Team και τους Callas και ο επαναπροσδιορισμός της νυχτερινής διασκέδασης που μετακόμισε στη μεσημεριανή ζώνη με τα Velvet Afternoons στο Boiler.
– Τα νέα – αυθεντικά «όχι αρπαχτές» μπαρ που φιλοδοξούν να γράψουν ιστορία στην πόλη. Ένα από αυτά το «Θα σε κάνω βασίλισσα», το νέο μαγαζί του Δημήτρη Λίτινα του «Αριστερά Δεξιά» , που δεν είναι ακριβώς μπαρ και δε σερβίρει κοκτέιλ (ΣΟΚ!).
Φωτογραφία: Νεφέλη Καραφυλλάκη
– Και φυσικά φαγητό. Γιατί η ελπίδα κρύβεται στο καλό παστράμι και νιώθουμε λίγο καλύτερα που μια στο τόσο μπορούμε να χαρίσουμε στο στομάχι μας, κολασμένο σάντουιτς από το Big Mouth.