Έκκεντρα, στην ήσυχη γειτονιά κάτω από του Ψυρρή, εκεί που ο θόρυβος από την Πειραιώς δεν φτάνει, το 2012 ο Δημοσθένης Μισεντζής και ο Επαμεινώνδας Σκορπιδέας έφτιαξαν ένα hostel, που θα γινόταν μέσα στα πρώτα δυο χρόνια λειτουργίας του ένα εξαιρετικά δημοφιλές κατάλυμα, με ratings που δεν πέφτουν κάτω από 9, με 90% πληρότητα κατά μέσο όρο χρονιάς και συνεχώς βελτιωμένες υπηρεσίες. Είναι πιθανότερο να το γνωρίζετε, όσοι από εσάς έχετε φίλους που έρχονται από την Ευρώπη στην Αθήνα, και προσπαθούν να κλείσουν δωμάτιο στο City Circus.
Εδώ, σε αυτό το στυλάτο “τσίρκο” με την μικρή σε μέγεθος αλλά μεγαλειώδη σε θέα ταράτσα, που έχει πιάτο όλη την Αθήνα, από το λιμάνι μέχρι την Πάρνηθα και χωράει ξαπλωτούς 75 ανθρώπους. Εδώ, στο ιδιαιτέρως περιποιημένο hostel, που μοιάζει με αυτά που συναντάμε στο Βερολίνο ή στην Κοπεγχάγη και που θα ήταν κρίμα να μην έχει η Αθήνα. Ρετρό έπιπλα, το απαιτούμενο στυλ, με τον νεαρόκοσμο να μπαινοβγαίνει, έχει την καρδιά ενός πετυχημένου hostel με πρωινή βαβούρα, τις γνωριμίες που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια του καφέ, τον ενθουσιασμό από τους ταξιδιώτες που μοιράζονται όσα έχουν ζήσει ένα βράδυ στο κέντρο της Αθήνας.
Εκτός από αυτά και την ταράτσα (που είναι ανοιχτή στο κοινό και όχι μόνο σε ενοίκους, και μόλις ανοίξει ο καιρός θα σερβίρονται εκεί ποτά και μπίρες κ.λπ) στις συνεχώς βελτιωμένες υπηρεσίες προστέθηκε πριν λίγους μήνες και ένα… εστιατόριο. Το όνομα του είναι Zampano, και το πήρε από τον βίαιο τσιρκολάνο στην ταινία La Strada, του Φελίνι (ελληνικός τίτλος “Πουλημένη από την μητέρα της”). Τον Zampano υποδύεται ο Άντονι Κουίν. Ο επιβλητικός και οξύθυμος Zampano ξεσφίγγει με μιας τις αλυσίδες που τον δένουν, κορδώνεται από περηφάνια για την μυική του δύναμη, είναι σκληρός αλλά και κάπως ερωτικός. Μπαίνει βίαια στη ζωή της νεαρής Τζελσομίνα, όταν αυτή πωλείται στον αγροίκο από την ίδια της τη μητέρα. Η ταινία ανήκει στις σινεφίλ και έχει δρέψει δάφνες.
Ο γαστρονομικός Zampano εν προκειμένω, υπόσχεται σαφώς ανύπαρκτη βία, μετριασμένη ένταση, μια ατμόσφαιρα κινηματογραφική και περιεχόμενο κατά βάση ελληνικό.
Εξηγούμαι: στον επάνω όροφο – που επικοινωνεί με το City Circus διαχέεται ζεστό φως, οι τοίχοι είναι ριγέ και υπάρχει κι ένα δωμάτιο – photοbooth, με αξεσουάρ θεατρικά, βοηθήματα της υπερβολής για να φωτογραφηθείτε ως ταλέντα του διασημότερου θιάσου. Στο ισόγειο άλλα τόσα τραπέζια, παράθυρα προς το δρόμο, ένα ζηλευτό μπαρ φτιαγμένο από πράσινο μάρμαρο Τήνου και χαλκοσωλήνες, ψυγείο- βιτρίνα με αλλαντικά και τυριά και μια καινούργια μηχανή καφέ. Η απαγόρευση του καπνίσματος τηρείται εδώ, ενώ όσοι θέλουν να απολαύσουν το τσιγάρο τους, το κάνουν …ευρωπαϊκά, στα μαρμάρινα σκαλιά έξω από την είσοδο.
Ο κατάλογος είναι μεν μαζεμένος αλλά όχι μικρός, με ελληνικές πρώτες ύλες, μεσογειακή μαγειρική. Από τα ορεκτικά προτείνω τα δυο πιάτα με γαρίδες. Το πρώτο είναι το σεβίτσε με κόλιανδρο, που σερβίρονται δίπλα σε “salsa” τύπου γουακαμόλε, με κρεμμύδι, ντομάτα, μυρωδικά και λεπτές τορτίγιες με πάπρικα. Οι έτερες γαρίδες είναι ψητές, συνοδεία ενός λεμονίζοντος και αεράτου κουσκούς, με μια γλυκιά γιαουρτόσαλτσα. Πήραμε ακόμα πιτάκια, σε φύλλο κρούστας και γέμιση σπετζοφάι. Ωραία η μαρμελαδο-σάλτσα ντομάτας, γλυκιά στην αρχή και βαθιά πικάντικη στην εκπνοή. Το πιάτο, που θα σου επιτρέψει να σκεφτείς αμέσως την Ελλάδα είναι οι σαρδέλες, ψητές, σαν καπνισμένες, πάνω σε φάβα με τσάτνει από σταφίδες και καραμελωμένα κρεμμύδια, ωραία ιδέα και ξεκάθαρη η εντοπιότητα, βρίσκεσαι στην Ελλάδα. Το ίδιο και τα μπιφτεκάκια (σε μέγεθος κεφτέ), ιδιαιτέρως αφράτα και μυρωδάτα, με κρεμμύδι τουρσί και τραγανές πίτες. Από τα κυρίως, οι διαιτώμενοι μπορείτε να επιλέξετε το λαβράκι, ήταν πολύ φρέσκο και ήρθε ιδανικά ψημένο. Σερβίρεται με πλιγούρι- πιπεριά- κολοκύθι και μια ελαφριά και απαλή σάλτσα πράσινου κολοκυθιού. Ευχαριστήθηκα το κοκκινιστό μοσχαράκι, σαν γιουβέτσι- με κριθαράκι – και τριμμένη μυζήθρα, γεύση από μεσημέρι Κυριακής, αληθινό comfort food.
Γλυκά, πανακότα με γιαούρτι, δροσερή, το ιδανικό κλείσιμο, ίσως το μόνο από τα γλυκά που έχει επιδορπιακό χαρακτήρα. Τα άλλα δυο, ήταν μια πληθωρική μους – από πικρή σοκολάτα- με παγωτό καφέ, σοκολατένιες μαρέγκες και φρέσκο πορτοκάλι (;) ή άλλο εσπεριδοειδές που δεν άγγιξα για να μην ταράξω την επιβλητική και στιλπνή αίσθηση της σοκολάτας, φυσικά. Αν σας αρέσει η lemon pie, δοκιμάστε την, είναι αέρινη, ελαφρώς όξινη, με παγωτό μαστίχα αλλά κατά βάση μένει η αφρωτή μαρέγκα που καλύπτει το όλο. Τα κρασιά τους είναι ελληνικά και ορθώς τιμολογημένα, ήπιαμε ένα ροζέ από το Κτήμα Βιβλια Χώρα και μοσχοφίλερο Σκούρα. Η συνολική αίσθηση που μένει μετά το φαγητό και νομίζω ότι εδώ είναι το γκραν φινάλε του Zampano, είναι πως για κάποιον από όλους αυτούς τους λόγους ή για όλους μαζί(και για τις τιμές που είναι σχετικά προσγειωμένες), ο θεατής ευχαριστιέται το νούμερο, ο επισκέπτης την επιλογή του.
Σερβίρεται καθημερινά από τις 8-11 πρωινό, μπουφέ με σπιτικές μαρμελάδες, ελιές σπιτικές, αυγά στην τιμή των 5 ευρώ και αφορά όλους τους πελάτες και όχι μόνο τους ενοίκους τους ξενοδοχείου. Ο καφές είναι προϊόν της αειφόρου παραγωγικής γεωργίας, από φάρμες που υποστηρίζουν την βιωσιμότητα.
Σαρρή 18, Ψυρρή, τηλ. 213-023.32.44
Την Κυριακή 20 Μαρτίου (12:00-19:00) το Zampano διοργανώνει ένα Sunday Brunch & Jazz με guest τον food blogger Cool Artisan (coolartisan.net), Γαβριήλ Νικολαΐδη και τους Manoυchedrome με live gypsy jazz. Τιμή Μενού: από 10 € το άτομο
