Όταν ένα μαγαζί «χάνει» το όνομα του και κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα με το μικρό του ιδιοκτήτη του τότε πρόκειται για στέκι, τουλάχιστον εκείνου του ενός ή των πολλών που σου το συστήνουν. Σε αυτήν, λοιπόν, την περίπτωση, τα στατιστικά δείχνουν πως ο άνθρωπος που άθελά του δανείζει το όνομά του στον χώρο του έχει μια αξιοπαρατήρητη προσωπικότητα και είναι φιλόξενος, με τον τρόπο του.
Στον δρόμο της Βεΐκου στο Κουκάκι συναντάμε ένα καφενείο που βαφτίστηκε «Κουτουκάκι» πριν από 18 χρόνια. Εδώ είναι μια μειλίχια γυναίκα που μνημονεύουν όλοι όσοι έχουν φάει από τα χέρια της κι έχουν ανταλλάξει 2-3 κουβέντες μαζί της. Στη δική μου παρέα τουλάχιστον, το «πάμε στης Κυρά Γιώτας» ακούγεται εκείνες τις φορές που αναζητάμε ένα μέρος χωρίς φτιασίδια, με φαγητό γνώριμο και νόστιμο, όταν δεν θέλουμε να μας θέσουμε όρια ώστε να πίνουμε με φειδώ επειδή η μέρα του μισθού αργεί, όταν νιώθουμε ότι το να μοιραστούμε μπουκάλια μπύρας είναι ο καλύτερος τρόπος για να σχολιάσουμε αργόσυρτα τα νέα μας σε ένα μαγαζί που δεν το έχουν αγγίξει τα διάφορα trends για τις εξόδους μας που πάνε κι έρχονται.
Ένα μέρος, δηλαδή, ιδανικό για ζουρ φιξ.
Η κ. Γιώτα, η ψυχή του μαγαζιού
Με τις ρίζες της στο Αιτωλικό, αλλά μεγαλωμένη στο Κουκάκι, η Γιώτα Λιάκου ανέλαβε στα 16 την πρώτη της απαιτητική δουλειά κρατώντας ένα κομμωτήριο στην περιοχή. Έπειτα παντρεύτηκε και σταμάτησε να εργάζεται, το μαγαζί ήταν μια απόφαση του συζύγου της και η αλήθεια είναι ότι η ίδια το θεώρησε ρίσκο. Τελικά το αγάπησε τόσο που δεν μπορεί να το αποχωριστεί ούτε για διακοπές όπως λέει, το πήρε πάνω της έπειτα από τη λύση του γάμου της κι αυτήν την στιγμή το Κουτουκάκι της αποτελεί καθαρά γυναικεία υπόθεση. Εκείνη, η αδερφή της και η κόρη της μαγειρεύουν καθημερινά από το πρωί στην ανοιχτή τους κουζίνα που μοιάζει πραγματικά με δωμάτιο σπιτιού.
Σκεφτείτε ότι έχετε καλεσμένους στο σπίτι και θέλετε να τους χορτάσετε. Λογικά θα τους προσφέρετε αυτά που ξέρετε να φτιάχνετε καλύτερα. Αυτό κάνουν καθημερινά οι τρεις γυναίκες, με τη νεώτερη να βάζει μερικές νέες ιδέες (όπως τα μπιφτέκια με σως ροκφόρ) σε ένα μαγαζί που δεν έχει κατάλογο. Κατά τ’ άλλα, η κυρά Γιώτα φτιάχνει ένα ή δύο μαγειρευτά την ημέρα, τα «μπελαλίδικα»: παστίτσιο, μουσακά, γιουβαρλάκια, γεμιστά, λαδερά και όσπρια προς τέρψιν όσων έχουν δύσκολα πρόσβαση σε σπιτικό φαγητό. Σερβίρει καθημερινά λουκάνικο, πανσέτα, κοτόπουλο, παϊδάκι αλλά και θαλασσινά, χειροποίητες αλοιφές, σαλάτα βραστών λαχανικών που έρχεται σε υπερμεγέθη μερίδα κι ένα συκωτάκι – βάλσαμο στο στόμα που όταν της το παινεύεις απαντά «δεν κάνω τίποτα ιδιαίτερο, απλά προσέχω το λάδι μου, δεν φορτώνω τα φαγητά με μπαχάρια κι επιλέγω καλό κρέας, πάντα γάλακτος».
Ο χώρος των τριών γυναικών είναι διακοσμημένος με μερικές παλιές διαφημίσεις, ένα πικάπ κι ένα vintage ραδιόφωνο, μια κουρελού για καμβά κι ένα τσαρούχι, μια παλιά ακουστική κιθάρα και μια κουδούνα να τη γαρνίρουν, όμως, όλα αυτά δεν αποτελούν μια προσπάθεια για επιτηδευμένη ατμόσφαιρα, έτσι κι αλλιώς δεν πας γι’ αυτό στο μαγαζί τους. Έχουν κρεμάσει κι ένα κάδρο που συγκεντρώνει εξώφυλλα παλιών μουσικών περιοδικών μεταξύ των οποίων πρωταγωνιστεί ο Στέλιος Καζαντζίδης, πρόσωπο που μαρτυρά τη μουσική κατεύθυνση που έχουν τα βράδια στο καφενείο της Κυρά Γιώτας όπου συχνά και αυθόρμητα στήνονται γλέντια. Μέχρι πρότινος ο υπολογιστής ήταν σε σημείο προσβάσιμο από τους θαμώνες ώστε να βάζουν μόνοι τους την παραγγελιά τους, ίσως καλύτερα που τον τοποθέτησαν πια σε άλλο σημείο γιατί ξεκινώντας με ένα κομμάτι μπορεί να καταλήγαμε σε tribute στον Στράτο Διονυσίου, πράγμα που όπως είναι λογικό και σεβαστό δεν αρέσει σε όλους.
Το κουτουκάκι άνοιξε πριν από 18 χρόνια
Είναι ένα αυθεντικό καφενείο στο Κουκάκι
Είναι το μέρος που τους χωράει όλους
Στην κυρά Γιώτα θα τους δεις όμως όλους. Τα πρωινά ανήκουν στο πιο γηραιούς γείτονές της, από το μεσημέρι και έπειτα μέχρι το βράδυ θα την επισκεφθούν οι φοιτητές του Παντείου αλλά κι εκείνοι που έγιναν την τιμούν ακόμα αν και πλέον πτυχιούχοι, στο διάλειμμά τους την αναζητούν επίσης εκείνοι που σερβίρουν στην κοντινή πιάτσα της Γεωργίου Ολυμπίου. Στο Κουτουκάκι θα πετύχεις ακόμα Κουκακιώτες που αναφέρονται στο Airbnb ως βραχνά μέχρι σκηνοθέτες, δημοσιογράφους και indie μουσικούς.
Η οικοδέσποινα κρατάει τις τιμές χαμηλά, οι μερίδες της δεν ξεπερνούν τα 7 ευρώ. Και θα σου συμπεριφερθεί σαν μητέρα, κάτι που δεν έχει τιμή. Της τηλεφωνούν για να τη ρωτήσουν αν θα φτιάξει σούπα που θα τους γλυκάνει το hangover, την ευχαριστούν οι μητέρες εκείνων των φοιτητών που αναφέρθηκαν παραπάνω γιατί «τους έβγαζε και κανένα λαχανικό». Όταν δεν βρίσκεται στην κουζίνα ή δεν σερβίρει, η κυρά Γιώτα κάθεται σε ένα τραπέζι στο βάθος του μαγαζιού έχοντας στραμμένη την καρέκλα προς τους φιλοξενούμενους της, έτσι ώστε να της ζητήσεις εκείνο το έξτρα πιάτο που νόμιζες ότι ήταν υπερβολή να παραγγείλεις αρχικά. Αλλά όσο οι μπύρες και τα καραφάκια από τσίπουρο ή κρασί που φέρνει από την ορεινή Κορινθία πολλαπλασιάζονται στο τραπέζι σου πρέπει και κάτι να τσιμπολογάς παράλληλα.
Η σαλάτα-σήμα κατατεθέν με τα βραστά λαχανικά στο γνώριμο πιάτο-σούπερ μάρκετ
Ένας μικρός μεζές για αρχή
Καλαμάρι γεμιστό για τη σαρακοστή
Και το υπέροχο, φημισμένο συκωτάκι της γιατί δεν νηστεύουμε όλοι
Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει προωθήσει το μαγαζί της, άνθρωποι γράφουν για εκείνη και της πηγαίνουν τυπωμένα τα κείμενά τους για να το μάθει, κι όσοι δεν γράφουν έχουν έναν καλό λόγο να της πουν. Όσο βρισκόμουν εκεί την ημέρα που της ζήτησα να φωτογραφίσουμε τον χώρο της, λίγο πιο δίπλα καθόταν μια γυναίκα κι ένας άντρας που τη ρώτησαν από το τι είχε μαγειρέψει μέχρι το αν ο Μάρτης μετράει 30 ή 31 μέρες. Και έχοντας τη διάθεση να μου τη «διαφημίσουν» έκαναν τον εξής διάλογο:
-Η πρώτη αφεντικίνα στο Κουκάκι είναι.
-Κυρία του εαυτού της είναι, όχι αφεντικίνα.
-Εντάξει, η πρώτη κυρία τότε.
Το κουτουκάκι -ή πιο γνωστό ως «της Κυρά Γιώτας»- ανοίγει από νωρίς το πρωί και ξενυχτάει, αναλόγως τη μέρα και τη διάθεση.