Το Πρώτο μας Μουντιάλ…

– «Είμαι βέβαιος ότι το πρώτο μου Μουντιάλ το είδα σε έγχρωμη τηλεόραση. Με χρώμα εννοώ. Στο μυαλό μου έτσι έχει καταγραφεί: Γερμανία-Ολλανδία, Ιούλιος 1974, ο πατέρας μου μας πήγε, μαζί με τον αδερφό μου, σε μια καφετέρια να δούμε τον τελικό. Αλλά δεν υπήρχαν έγχρωμες τηλεοράσεις το 1974 στη Λούτσα, σωστά; Ισως να μην υπήρχαν καν τηλεοράσεις… Μάλλον η μνήμη μου τα έχει μπλέξει λίγο με ό,τι είδα τα επόμενα χρόνια. Εξι χρονών ήμουν άλλωστε. Αλλά είναι το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι. Εσύ;», με ρωτάει ο σύζυγος.
– «Εγώ θυμάμαι ως πρώτο μου το Μουντιάλ του ’94», απαντάω.
– «Τι; Τόσο αργά; Σκέψου ότι τότε ήμουν απεσταλμένος στην Αμερική, από το κανάλι και την εφημερίδα»…

Ρομπέρτο, μην το βάζεις κάτω. Συνέχισε να προχωράς…

Χάσμα ποδοσφαιρικών γενεών; Μπα, δεν έχουμε δα και πολύ μεγάλη διαφορά (ούτε μικρή…). Όμως, αυτό είναι όντως το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που θυμάμαι. Η εφηβεία μου σημαδεύτηκε από τον χαμένο τελικό της Ιταλίας και την εικόνα του Ρομπέρτο Μπάτζο να στέκεται στην άσπρη βούλα με τα χέρια στη μέση και το κεφάλι κατεβασμένο. Τα υπόλοιπα είναι η ιστορία ενός πέναλτι-τίτλου, χαμένου κάπου στα περιστέρια του LA, και η διαφήμιση να μην το βάζουμε κάτω. Keep walking…

Δεν το βάλαμε, προχωρήσαμε και φτάσαμε αισίως να παρακολουθούμε το πρόσφατο Μουντιάλ παρέα με τα παιδιά μας – αν και χωρίς την Ιταλία. Βασικά με το (πιο) μεγάλο, που κλείνει τα 6 τον χειμώνα και ο οποίος από τότε που μπήκε το 2018 έπαθε τέτοιο κόλλημα με την μπάλα, που ακόμη και εμείς, ποδοσφαιρόφιλοι γονείς αμφότεροι, ανησυχήσαμε… Από κοντά και η κατά 2 χρόνια μικρότερη αδελφή του, μάλλον επειδή (για λίγο) ακόμη θέλει να κάνει ό,τι εκείνος, ακριβώς για να μην είναι «μικρότερη». Βοήθησαν και οι φιλικές προς τα παιδιά ώρες μεταδόσεων, το σπίτι μας έγινε οικογενειακή κερκίδα του Λουζνίκι.

Οι οθόνες είναι σήμερα πιο έγχρωμες κι από την πραγματικότητα, όπου κι αν πας θα έχεις τουλάχιστον μία μαζί σου (αυτή του κινητού), οι αγώνες σε βρίσκουν παντού και κάπως έτσι περάσαμε έναν ολόκληρο μήνα με το μυαλό, τα μάτια και τα αυτιά στη Ρωσία. Ο «μεγάλος», ειδικά, πρέπει να είδε όλα τα ματς. Αν δεν ήταν εκείνος, ούτε Παναμάς-Τυνησία ούτε Ιαπωνία-Σουηδία, ούτε κάποιο από τα «μη εμπορικά» ματς θα έβλεπα. Αλλά δίπλα του είδα κι εγώ Μουντιάλ, με δικές του «αναλύσεις», τη δική του ματιά. Δίπλα του πανηγύρισα γκολ της Ιαπωνίας ντάλα μεσημέρι, μόνο και μόνο γιατί το ευχαριστιόταν εκείνος – μαζί κι εγώ: «ΕΒΑΛΕ ΓΚΟΛ Η ΙΑΠΩΝΙΑΑΑΑ!!!».

«Μαμά η Αργεντινή θα χάσει από την Κροατία»

Ιταλίας απούσης υποστηρίζαμε οικογενειακώς την Αργεντινή, ο «μεγάλος» ξεκάθαρα λόγω Μέσι. Προσδοκούσαμε πολλά, αλλά ο πιτσιρίκος, από το πρώτο παιχνίδι κιόλας (ισοπαλία με Ισλανδία) είδε ότι η ομάδα δεν τραβάει. «Μαμά η Αργεντινή θα χάσει από την Κροατία», είπε, χωρίς να τον ρωτήσω και με απόλυτη σιγουριά, μία ώρα πριν από τη σέντρα. Μα αγάπη μου, εμείς είμαστε με την Αργεντινή. «Το ξέρω, κι εγώ το ίδιο, αλλά θα χάσει». Και έχασε. Εύκολα.

Επόμενο ματς της ομάδας του Μέσι; «Καλό ταξίδι, Αργεντινή! Η Νιγηρία τρέχει πολύ. Ο τερματοφύλακας είναι μόνο 19 χρονών, ο μεγαλύτερος είναι 30. Εχουν τον μικρότερο μέσο όρο (σ.σ: πότε έμαθε αυτός τον -μέσο- όρο;). Είναι μικροί και τρέχουν πολύ. Θα νικήσουν». Μάλιστα. Καθώς αναπαρήγαγε προφανώς όσα άκουσε σε κάποια από τις τηλεοπτικές αναλύσεις, λίγο ήθελε να δικαιωθεί και για τους Αφρικανούς, και έμεινα να αναρωτιέμαι πότε μπήκε μέσα του ο Γκάρι Λίνεκερ…

Από την αρχή είχε μια εμμονή ότι η Κροατία θα το «σηκώσει», αν και κρατούσε μικρή επιφύλαξη για τη δύναμη της Γαλλίας – πέτυχε πάντως τον τελικό… Τα κριτήριά του για τους Κροάτες, δύο και δικά του: α) οι «ωραίες φανέλες» (τις τίμησε στη συνέχεια και η Πρόεδρος της χώρας…) και β) ο Μόντριτς. «Παιχταράς, μαμά! Παίζει στη Ρεάλ Μα(ν)δρίτης!».

Μόνος του μπήκε στη διαδικασία των προβλέψεων. Και εμείς, σιγά μην το(ν) αφήναμε έτσι. Ειδικά όταν είδαμε ότι «έπιανε» ένα-ένα και τα 8 ματς στη φάση των 16, θυμηθήκαμε το χταπόδι-μάντη του Μουντιάλ της Αφρικής και παραλίγο να τον κάνουμε και Social Media trend, καθώς φίλοι και γνωστοί έστελναν στο inbox: «Τι λέει για σήμερα το παιδί;». Ναι, σιγά μην έχει και το κληρονομικό χάρισμα…

Οχι; Οταν όλοι «έβλεπαν» “It’s coming home”, εκείνος επέμενε: «Θα αποκλειστεί η Αγγλία». Ακόμη και στον μικρό τελικό είχε άποψη: «Ο Λουκάκου είναι σκυλί, τρέχει πολύ. Δεν θα τον σταματήσουν οι Αγγλοι». Με τον πατέρα του κοιταζόμασταν εμβρόντητοι. Οχι για τις «προφητείες», αλλά για τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε. Γιατί εμείς δεν μιλάμε έτσι, τουλάχιστον μπροστά στα παιδιά, ΟΚ;

«Φοβερή κίνηση ο Γκριεζμάν, σουτάρει και γκολ!»

Αλλά δεν έβλεπε μόνο. Ακουγε. Τους σπίκερ. Τους σχολιαστές. Ακόμη και τις εκπομπές στα διάφορα κανάλια μετά τους αγώνες, τις ήξερε με τον τίτλο τους. Σφουγγάρι.

Εκείνος ρούφαγε κάθε τι νέο, εμείς κάθε κοινή μας στιγμή. Εκείνος προσπαθούσε να μιμηθεί τις κινήσεις των παικτών, εμείς χειροκροτούσαμε: βάζει τα μαξιλάρια του καναπέ στο πάτωμα και δοκιμάζει «ανάποδο ψαλίδι όπως Ρονάλντο», πέφτει να αποκρούσει και φωνάζει «Κουρτουά μπλοκάρει τέλεια!», ντριμπλάρει τον κανέναν και ως ποδοσφαιριστής – σχολιαστής αυτοαποθεώνεται: «Φοβερή κίνηση ο Γκριεζμάν, σουτάρει και γκολ!». Απόλαυση…

Είχαμε τους ήρωές μας, αλλά δεν τρελαθήκαμε κιόλας. «Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς Μέσι και Ρονάλντο;», τον ρωτάω μετά τους αποκλεισμούς των σούπερσταρ. Κουνάει λίγο τους ώμους και… «Δεν έπαιξαν καλά και αποκλείστηκαν. Τι να κάνουμε;». Κυνικός; Ρεαλιστής; Μάλλον αγνός. Καθαρός.

Ακόμη… Χωρίς οπαδικά αισθήματα, χωρίς απωθημένα, το χαίρεται στο έπακρο, εκφράζεται με την πιο απλή λογική και αυτό είναι από μόνο του αφοπλιστικά αληθινό. Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, δεν λένε; Εμείς πάντως μάθαμε πολλά και θυμηθήκαμε ότι η πραγματική χαρά του παιχνιδιού είναι το ίδιο το παιχνίδι.

‘Ηταν το πρώτο του Μουντιάλ. Πιθανόν να μην το θυμάται όταν μεγαλώσει. Όπως ίσως δεν θα θυμάται το πρώτο του μακροβούτι, τον πρώτο τραυματισμό, τον πρώτο καβγά στο σχολείο, το πρώτο φιλί… Αλλά θα το/τα θυμόμαστε εμείς. Τον τελευταίο μήνα ειδικά, μέρα προς μέρα. Γιατί αυτό ήταν όντως το καλύτερο Μουντιάλ έως τώρα. Το πρώτο δικό μας Μουντιάλ. Εως τα επόμενα…

Σπασίμπα, Ρωσία 2018!