Οι πρώτες 40 μέρες της νέας σεζόν είχαν απ’όλα: ιστορικά ρεκόρ από τους Γουόριορς με τον Στέφεν Κάρι να διαλύει άμυνες, μια ρούκι φουρνιά με εξαιρετικούς ψηλούς (Οκαφορ, Τάουνς, Πορζίνγκις κ.ά.) που επιτέλους παίζουν με πλάτη και λογικά θα τους βλέπουμε για χρόνια, την επανάκαμψη της Ανατολής που είναι καλύτερη (έστω στα στατιστικά) από τη Δύση μετά από χρόνια, τον Πολ Τζώρτζ να παίζει σαν σουπερσταρ και να οδηγεί την Ιντιάνα σε ανέλπιστα καλή χρονιά ως τώρα, τον Αντρέ Ντράμοντ να κατεβάζει 18 ριμπάουντ σε κάθε ματς, αλλά και το πολύ άσχημο ξεκίνημα από ομάδες όπως το Χιούστον και οι Κλίπερς και η απελπιστική Φιλαδέλφια. Αν μη τι άλλο, ατραξιόν είναι και ο Κόμπε που παίζοντας άθλια, χαλάει την υστεροφημία του με την εμμονή του να προσπαθεί να νικήσει ακόμα και τον αδάμαστο χρόνο, ενώ ήδη ανακοίνωσε το retirement στο τέλος της χρονιάς και σε κάθε έδρα τον αποχαιρετούν με τιμές hall of famer.
άλλος πλανήτης
ΡΕΤΙΡΕ
1) Γκόλντεν Στέιτ (22-0). Το αήττητο τα λέει όλα. Ακόμα και χωρίς τον κόουτς Κερρ στον πάγκο (είναι τραυματίας!), η ομάδα ρολάρει απίστευτα. Στα δύο ματς που κόντεψαν να χάσουν από τους Κλίπερς, έκαναν μεγάλες επιστροφές και τους κατέστρεψαν ψυχολογικά. Έσπασαν το ρεκόρ καλύτερου ξεκινήματος στην ιστορία του ΝΒΑ και θα κυνηγήσουν το 72-10 των Μπουλς από το 1996. Ο Steph–ortless Curryοργιάζει (33π, 5ρ, 6ασ μ.ο.), ο Γκριν έχει ήδη δύο τρίπλ-νταμπλ, είναι πρώτοι σε σκοράρισμα και ασιστ και όλοι ασχολούνται με το πόσα άλλα ρεκόρ μπορούν να σπάσουν.
2) Κλίβελαντ (13-7). Ο Λεμπρον θέλει να βάλει στο παιχνίδι τον Λαβ που σε μερικά ματς θυμίζει τον φοβερό παίκτη της Μινεσότα. Το πολύ γεμάτο ρόστερ στερείται μόνο τον τραυματία Ίρβινγκ και ήδη, παρά τις τρεις συνεχόμενες ήττες τους, σκεφτόμαστε ποιον θα συναντήσουν στους τελικούς της Ανατολής.
3) Σαν Αντόνιο (18-4). Ο ερχομός του Λαμάρκους Όλντριτζ και του Ντέιβιντ Γουέστ το καλοκαίρι έκανε αυτόματα την ομάδα πάλι φαβορί για τον τίτλο. Με πρώτο βιολί τον Λέοναρντ και σαφή πρόθεση να τον ετοιμάσουν για ηγέτη τους, προσπαθούν να ταιριάξουν τον Λαμάρκους στο σύστημα. Το τριο των υπερήλικων σωματοφυλάκων (Πάρκερ, Τζινόμπιλι, Ντάνκαν) είναι ακόμα πιο επικίνδυνο ως supporting cast, πίσω από τα δύο νέα αστέρια.
4) Ιντιάνα (12-7). Η μεγάλη επιστροφή του Πολ Τζορτζ είναι γεγονός. Σε κατάσταση σούπερ-σταρ πια (27π., 8ρ, 4ασ, οι μέσοι όροι του), ο ηγέτης της Ιντιάνα ακόμα και ως τεσσάρι (!) τραβάει μια νέα ομάδα που μετά από μουδιασμένο ξεκίνημα, έτρεξε ένα εντυπωσιακό 10 στα 12.
5) Μαιάμι (12-7). Η μίξη παλιών (Γουέιντ, Μπος, Ντράγκιτς) με νέους (Ουάιτσαιντ, Τάιλερ Τζόνσον, Γουίνσλοου) λειτουργεί, η απουσία του Ντενγκ δεν φαίνεται χάρη στον Τζέραλντ Γκριν και το Μαιάμι κερδίζει τα ματς που πρέπει με αργό ρυθμό και πολύ χαμηλό σκοράρισμα (25οι στο σύνολο).
6) Οκλαχόμα (12-8). Το πολύ γεμάτο ρόστερ τους προσπαθεί να δεθεί στο ξεκίνημα της χρονιάς, καθώς ο Ντουράντ έχασε μερικά ματς και ο Ουέστμπρουκ έπρεπε να τα κάνει πάλι όλα. Ο νέος κόουτς δεν έχει καταφέρει να αλλάξει το σύστημα που παραμένει από τα πιο μονολιθικά στη λίγκα. Φούλ επίθεση, εντελώς ατομική, στη λογική του όσο σκοράρουμε, θα νικάμε.
7) Σικάγο (11-7). Μετά τα 5 χρόνια του κόουτς Τίμποντο, η νέα κατάσταση είναι ρευστή. Το σύστημα του κόουτς Χόιμπεργκ υποβαθμίζει τον μεγάλο Γκασόλ που πέρυσι ήταν η βάση της ομάδας, ενώ δεν χρησιμοποιεί καθόλου τον Νόα στην επίθεση. Ο Ρόουζ προσπαθεί να γίνει πιο ομαδικός, αλλά οι συνεχείς μικροτραυματισμοί δεν επιτρέπουν να δούμε σε τι κατάσταση βρίσκεται. Ο Μπάτλερ είναι σταρ της λίγκας πια.
8) Σάρλοτ (12-8). Επιτέλους μια σεζόν που η Σάρλοτ έχει νικηφόρο ρεκόρ. Αν και ξεκίνησε μουδιασμένα, το γύρισε με ένα εντυπωσιακό 7-3 που είναι μεν αποτέλεσμα ατομικών εξάρσεων, αλλά από πολλούς παίκτες (6 έχουν πάνω από 10 πόντους μ.ο.) Ο Μπατούμ βοηθάει στο σκοράρισμα με τα τρίποντα και ο Λιν αναγεννήθηκε ερχόμενος από τον πάγκο.
9) Ατλάντα (13-9). Παίζουν το γνωστό ομαδικό μπάσκετ (2οι σε ασίστ), αλλά δεν παίρνουν ριμπάουντ (27οι !) και απέχουν πολύ από το περσινό εκπληκτικό ξεκίνημα. Ο Τιγκ και ο Μίλσαπ ξεχωρίζουν.
10) Ντάλας (13-9). Ο κόουτς Καρλάιλ έχει καταφέρει να κάνει αυτό το αδύναμο ρόστερ να κερδίζει. Ο Ντερόν Γουίλιαμς θυμίζει λίγο τον παλιό καλό εαυτό του, ο Νοβίτσκι κάνει αυτό που αρνείται ο Κόμπε, δηλαδή έχει αποδεχθεί την δευτερεύουσα θέση του, και η ομάδα κάνει περισσότερα απ’όσα υποθέταμε ότι θα μπορεί να καταφέρει.
το τελευταίο “αίσχος” τoυ Στεφ Κάρι, 2-3 μέρες πριν στο Τορόντο με 44 πόντους κι 9 τρίποντα
ΙΣΟΓΕΙΟ
1)Τορόντο (13-9). Λάουρι, Ντε Ρόζαν και Κάρολ ηγούνται της ομάδας που βρίσκεται ψηλά μετά την περιοδεία της στη Δύση. Οι προσεχείς έξι εβδομάδες θα είναι δύσκολες χωρίς τον Βαλαντσιούνας που έφαγε το δάχτυλό του στο διχτάκι!
2) ΛΑ Κλίπερς (12-9). Αν και με τις μεταγραφές τους έδειχναν ότι θα ανέβουν επίπεδο (Πολ Πιρς, Λανς Στίβενσον, Τζος Σμιθ), οι Κλίπερς έχουν ξεκινήσει πολύ άσχημα, καθώς δεν παίζουν άμυνα. Ο Τζόρνταν δεν δικαιολογεί με τίποτα τα τρελά λεφτά που πήρε (ούτε το μεγαλύτερο σίριαλ του καλοκαιριού με το Ντάλας), ο Κρις Πολ μοιάζει στραβωμένος, ο Γκρίφιν έχει καλά νούμερα αλλά χάνεται πάλι στα κρίσιμα σημεία και ο κόουτς Ρίβερς ψάχνει εναγωνίως λύση.
3) Μέμφις (12-9). Κακό ξεκίνημα για το Μέμφις που, απροσδόκητα, δυσκολεύεται στην άμυνα. Έφεραν τον Μάριο Τσάλμερς από το Μαιάμι για να βοηθήσει στο σκοράρισμα, αν και η πραγματική αδυναμία τους είναι το εύκολο τρίποντο.
4) Βοστώνη (12-9). Με τον Αζάια Τόμας να σκοράρει 21 πόντους μ.ο. και χρήσιμα εργαλεία (Μπράντλει, Σμαρτ, Σάλιντζερ, Κράουντερ, Τέρνερ), η Βοστώνη έχει κάνει δυναμικό ξεκίνημα. Η ομάδα παίζει, όπως πάντα, στο φουλ των δυνατοτήτων της, με έντονο ρυθμό και πολύ ομαδικά (4ησε ασίστ).
5) Γιούτα (9-9). Η πιο παράξενη ομάδα του πρωταθλήματος. Σφύζει από ταλέντο, αλλά δεν έχει τον συνδυασμό νεαρών και βετεράνων που χρειάζεται για να περάσει στο επόμενο επίπεδο. Δυσκολεύονται στο σκοράρισμα, δεν τα πάνε καλά με τις ασιστ, δεν κερδίζουν τα ριμπάουντ κι όμως βρίσκονται στο 50% (και σε θέση πλέι-οφ)!
6) Χιούστον (10-11). Αγνώριστη σε σχέση με την ομάδα που έφτασε στους Τελικούς της Δύσης πριν λίγους μήνες, η ομάδα απέλυσε τον κόουτς ΜακΧέιλ μετά από μόλις 11 ματς. Ξέραμε ότι δεν παίζουν άμυνα, αλλά ως τώρα δεν τραβάνε ούτε στην επίθεση. Ο Χάρντεν μόλις στα τελευταία ματς βρήκε τον ρυθμό του (οδηγώντας σε ένα μικρό σερί προς το 50% τους Ρόκετς), ο Χάουαρντ μοιάζει να μην είναι πια ο παίκτης του παρελθόντος και η μεγάλη μεταγραφή τους, ο Λόουσον, δεν έχει κολλήσει.
7) Ορλάντο (11-9). Η νεανική ομάδα του Ορλάντο παίζει με ενθουσιασμό. Η μετακίνηση του Ολαντίπο σε έκτο παίκτη στα τελευταία ματς έδωσε ώθηση.
8) Ντιτρόιτ (12-10). Το ξέφρενο ξεκίνημα τους δεν είχε συνέχεια μόλις περιόδευσαν στη Δύση. Ο Ντράμοντ κατεβάζει τα ριμπάουντ σαν να ειναι ο Ουίλτ Τσάμπερλαιν (18π, 17ρ μ.ο.) αλλά ξεχνιέται στην άμυνα, ο Τζάκσον δείχνει να δικαιολογεί το μεγάλο συμβόλαιό του και ο κόουτς Σταν Βαν Γκάντι προσπαθεί να φτιάξει μια ομάδα που να θυμίζει εκείνη του Ορλάντο που έφτασε στους τελικούς με τον Χάουαρντ. Το μεγάλο τους μειονέκτημα είναι ο αδύναμος πάγκος.
9) Ουάσινγκτον (9-10). Μετά την δυνατή περσινή χρονιά, κανένας δεν περίμενε το άσχημο ξεκίνημα. Ο Γουόλ είναι αγνώριστος, ο Μπιλ έχασε πάλι αγώνες και δεν είναι ανταγωνιστικοί. Δεν σκοράρουν, δεν παίρνουν ριμπάουντ και δεν παίζουν άμυνα.
10) Νέα Υόρκη (10-12). Ο ύψους 2,20 ρούκι Πορζίνγκις από την Λετονία, αντίθετα με τις Κασσάνδρες, είναι το πιο θετικό πράγμα που έχει ζήσει η ομάδα μετά το Linsanity του 2012. Παλεύουν τα ματς με τον Καρμέλο να βρίσκεται σε καλή κατάσταση.
κι όμως ο Drago δεν είναι παλτό
ΥΠΟΓΕΙΟ
1) Φοίνιξ (9-13). Ο Έρικ Μπλέντσο και ο Μπράντον Νάιτ οδηγούν την ομάδα σε φουλ επιθετικό ρυθμό. Όσο και να σκοράρουν (3οι) όμως, η έλλειψη ψηλών είναι εμφανής.
2) Πόρτλαντ (9-13). Η φυγή του Όλντριτζ άφησε τον Λίλαρντ (25π, 7 ασ, 4 ρ.) να τραβάει μόνος του το κάρο. Με δεύτερα βιολιά τον Μακόλουμ και τον Αμίνου, δεν μπορούν να πάνε πουθενά.
3) Μινεσότα (8-12). Ο στόχος φέτος είναι οπωσδήποτε τα play–offs. Το γεμάτο ρόστερ με ατραξιόν τον εξαιρετικό Γουίγκινς που παίζει πιο ώριμα και τον ρούκι Τάουνς να προσπαθεί να βρει τα πατήματά του με τη βοήθεια του Γκαρνέτ, τους κάνουν να κυνηγάνε όσα ματς μπορούν και να διατηρούνται κοντά στο 50%. Μέχρι το αρνητικό σερί των 3 ηττών που τρέχουν αυτήν την στιγμή και τους έχει απομακρύνει από τη γραμμή της post-season.
4) Μιλγουόκι (9-13). Ο ερχομός του Μονρό έδειχνε ότι θα συνεχίσουν δυνατά όπως πέρυσι, αλλά η συνταγή μοιάζει σαν να χάλασε. Δεν μπορούν να συντονιστούν στην άμυνα και δεν έχουν βρει ισορροπία στην επίθεση. Ο Giannis είναι στους ηγέτες της ομάδας και προσπαθεί να βάλει και το τρίποντο στο παιχνίδι του.
5) Ντένβερ (8-13). Στη νέα εποχή χωρίς τον Λόουσον και με ηγέτη τον Γκαλινάρι, η ομάδα είναι σάκος του μποξ. Ο Κώστας Παπανικολάου παίζει ελάχιστα.
6) Σακραμέντο (7-15). Ο λατρεμένος Μπούγκι Κάζινς έφτασε στο σημείο να βάλει τις φωνές στον κόουτς Καρλ, επειδή η ομάδα δεν παίζει δυνατά! Άλλη μια χρονιά που λογικά θα πάει στράφι. Φωτεινό σημείο, ο αναγεννημένος Ρόντο που σπάει κάθε μέρα τα ρεκόρ ασίστ της ομάδας. Ο Ρούντι Γκέι τη μια βραδιά σκοράρει 36 πόντους και την επόμενη 2.
7)Μπρούκλυν (5-15). Πολύ αδύναμοι, με τον Μπρουκ Λόπεζ να είναι το μόνο σημείο αναφοράς. Πληρώνουν και φέτος την κάκιστη επιλογή να κυνηγήσουν το πρωτάθλημα με Γκαρνετ και Πιρς πριν λίγα χρόνια.
8) Νέα Ορλεάνη (5-16). Οι χωρίς τελειωμό τραυματισμοί έχουν φέρει την ομάδα πολύ πίσω. Έχουν την χειρότερη άμυνα και χάνουν κατά κράτος τα ριμπάουντ. Σημάδια ελπίδας φάνηκαν στα τελευταία ματς με τον Ντείβις να φτάνει ξανά στα περσινά φοβερά νούμερά του με τη βοήθεια του Ις Σμίθ!
9) Λέικερς (3-18). Ο Κόμπε ανακοίνωσε ότι θα σταματήσει στο τέλος της χρονιάς. Έπρεπε να το έχει κάνει πριν τρία καλοκαίρια, όταν άρχισαν οι περιπέτειες με τα πόδια του. Φέτος που είναι υγιής, παίζει τραγικά, σουτάρει πάρα πολλά άστοχα τρίποντα και καταστρέφει τις όποιες ελπίδες είχε η ομάδα να εξελιχθούν οι ελπιδοφόροι νέοι (Ράσελ, Κλάρκσον, Ράντλ).
10) Φιλαδέλφια (1-21). Χάλια μαύρα για τρίτη χρονιά με φουλ tanking. Ο ρούκι Όκαφορ δείχνει να έχει μεγάλο μέλλον, είναι όμως άτακτος και οι παίκτες γύρω του δεν μπορούν να κάνουν κάτι καλύτερο απο το χάνουν δύσκολα.