Στα πόδια του Τζουζέπε Ρόσσι η Φιορεντίνα (πιστεύει ότι μπορεί να) βρήκε τον νέο Μπατι-γκόλ. Ο νεαρός Ιταλός επιθετικός έχει σκοράρει 12 φορές στη φετινή Serie A, είναι πρώτος στον πίνακα των σκόρερ και οδηγεί τους “Βιόλα” σε άλλη μια έξοδο στην Ευρώπη. Το όνειρο είναι η τρίτη προνομιούχος θέση που οδηγεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και η ομάδα του Βιτσέντσο Μοντέλα δείχνει ικανή για το κυνήγι μέχρι τέλους δίπλα σε Νάπολι, Ρόμα, Ίντερ. Στην Ευρώπη μόλις πέρασε στους 32 του Γιουρόπα Λιγκ, με πέντε νίκες και μια ισοπαλία, και στις κερκίδες του Αρτέμιο Φράνκι μαζεύεται κόσμος και ντουνιάς για να απολαύσει την ομάδα της Φλωρεντίας.
Στα τελευταία παιχνίδια ο φακός της ιταλικής τηλεόρασης έπιασε τον, μεγαλύτερο παίκτη που έχει φορέσει ποτέ την βιολετί φανέλα, Γκαμπριέλ Μπατιστούτα να παρακολουθεί κι αυτός, ανάμεσα σε τόσους άλλους,την ομάδα της καρδιάς του. Αυτό μας θύμισε μια ωραία ιστορία που αφορά τον τραυματισμό του στο παιχνίδι με τη Μίλαν το 1999, την εποχή που η Φιορεντίνα διεκδικούσε επί ίσοις όροις το Σκουντέτο, και η απουσία του έκοψε την ομάδα στη μέση.
1999 λοιπόν, Κυριακάτικο απόγευμα Φλεβάρη στη βροχερή Φλωρεντία. Το Αρτέμιο Φράνκι είναι γεμάτο από κόσμο, άλλους κομψούς, άλλους με φαβορίτες, όλοι τους όμως με βιολετί κασκόλ στα χρώματα της ομάδας της πόλης, που υποδέχεται την Μίλαν που φορά την κλασική “ροσονέρο” μαυροκόκκινη εμφάνιση.
Όλοι κρατούν ομπρέλες και βλέπουν την ομάδα του Τζιοβάνι Τραπατόνι στην πρώτη θέση της βαθμολογίας του ιταλικού πρωταθλήματος, τρεις πόντους πάνω από τη Λάτσιο που βρίσκεται σε μια πολλή καλή φάση για την εποχή της. Οι τρεις πόντοι είναι το μαξιλαράκι για ένα στραβοπάτημα μεν, δεν αποτελούν μεγάλη απόσταση ασφαλείας δε. Οι Βιόλα “πετάνε” στο γήπεδο και φαίνεται πως ο τίτλος θα επιστρέψει στην όμορφη πόλη της Τοσκάνης μετά από 30 περίπου χρόνια.
Η Μίλαν είναι πολύ δυνατή -στο γήπεδο είχε παίκτες σαν τον Μαλντίνι, τον Αλμπερτίνι, τον Μπίερχοφ με (το λιβεριανό τέρας) Zoρζ Ουεά στην επίθεση και τον Kροάτη Ζβόνιμιρ Μπόμπαν, πίσω τους ακριβώς.
Στο 85ο λεπτό της αναμέτρησης, το σκορ στο 0-0 και στην αριστερή πλευρά που αμύνεται η Φιορεντίνα, εκτελείται κόρνερ. Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία, σε αυτό το κλειστό παιχνίδι, για την Μίλαν να ανοίξει το σκορ.
Παρένθεση. Στο παιχνίδι του πρώτου γύρου στο Μιλάνο, η Φιορεντίνα περνά με το εμφατικό 1-3 χάρις σε τρεις οβίδες του δεξιού ποδιού του μεγάλου Γκαμπριέλ Μπατιστούτα ενώ ο Γερμανός Μπίερχοφ μειώνει με πέναλτι σε 1-3.
Επιστροφή στο παιχνίδι του Φλεβάρη το ’99. Ο Μπατιστούτα βρίσκεται στην άμυνα να βοηθήσει. Το κόρνερ εκτελείται, η μπάλα πάει πάνω του, προσπαθεί να απομακρύνει κάπως άτσαλα, όλο αυτό πάει στραβά αφού ο Αργεντινός σούπερσταρ πιάνει το πόδι του. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ξαπλώνει στο γρασίδι και ζητά επίμονα το φορείο για να μεταφερθεί εκτός αγωνιστικού χώρου. Το παιχνίδι λήγει 0-0.
Εκεί ξεκινά η πτώση της Φιορεντίνα. Ο Μπατιγκόλ μένει τον επόμενο κρίσιμο μήνα εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων και τα όνειρα για το Σκουντέτο μειώνονται δραματικά. Ο Μπατιστούτα είναι κάτι παραπάνω από τον φυσικό αρχηγό της ομάδας. Είναι ο πνευματικός ηγέτης, ο leader, αυτός που δεν έφυγε από την ομάδα και την πόλη το 1993 στον υποβιβασμό, παρά τoν πακτωλό χρημάτων και τις προτάσεις για μεταγραφή που έρχονταν με συχνότητα μεγαλύτερη απ’ ότι γεμίζει το Μουσείο Ουφίτσι τις Πέμπτες. Αντίθετα, μένει και με τα γκολ του ανεβάζει την ομάδα στην κατηγορία που ανήκει σε χρόνο DT. Είναι ένας ημίθεος, o δικός τους Μποτιτσέλι στην ποδοσφαιρική αναγέννηση της Φλωρεντίας. Τα μαλλιά του είναι μακριά, έχει ένα ατίθασο λουκ, οι οπαδοί ταυτίζονται μαζί του, τον αγαπούν, είναι αυτός που δε θα του κρατήσουν κακία όταν φύγει για τη Ρώμη, για τη Ρόμα παίζοντας σπουδαίο ρόλο στο πρωτάθλημα του 2001.
Το στιλ του μέσα στο γήπεδο είναι μαχητικό, η φυσική του δύναμη μεγάλη, το δεξί του πόδι από τα πιο ισχυρά στην Ευρώπη. Τον λένε Μπατι-γκόλ, όλοι τον θαυμάζουν. Δεν είναι ντίβα, υπογράφει αυτόγραφα στην πρώτη ευκαιρία, μιλά πολύ με τον κόσμο, δεν ξεχνιέται στην επίθεση αλλά γυρνά πίσω να βοηθήσει. Η μπρουταλιτέ που βγάζει στον αγωνιστικό χώρο κάνει τις κερκίδες να παθιάζονται και τις γυναίκες να τον ερωτεύονται. Τα τελειώματα του θα τα ζήλευε ο καλύτερος επιθετικός στον κόσμο εκείνη την εποχή. Μα μισό λεπτό. Αυτός είναι ο καλύτερος επιθετικός στον κόσμο το 1999.
H Φιορεντίνα είναι η ομάδα του. Όταν αυτός είναι καλά, όλη η ομάδα λειτουργεί ρολόι. Όταν αυτός λείπει, τα πράγματα πάνε κατά διαόλου. Στο ρόστερ υπάρχουν σπουδαία ονόματα όπως είναι ο Ρούι Κόστα, ο βασικός τροφοδότης του Μπατι-γκόλ. Ακολουθούν οι Σάντρο Κόις, Γκιγιέρμο Αμόρ και ο Κριστιάν Αμορούσο στον χώρο του κέντρου, ο cult ήρωας Mαουρίτσιο Τοριστέλι στο δεξί άκρο της άμυνας, ο Γερμανός Χάινριχ στο αριστερό, κεντρικοί αμυντικοί ο Τσέχος Ρέπκα με τον Τζούλιο Φαλκόνε από το Άτρι της Ιταλίας και στο τέρμα κάθεται ο Φραντσέσκο Τόλντο, ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες τη γενιάς του, βασικός στην εθνική Ιταλίας λίγο πριν του κλέψει τη θέση ο Τζίτζι Μπουφόν. Στην επίθεση βοηθούν οι Εντμούντο και Λουίς Ολιβέιρα με τη διαφορά να έγκειται στο ότι ο πρώτος έμεινε στην ιστορία για τις εκτός γηπέδου επιδόσεις του (τσακωμοί, μπλεξίματα με την αστυνομία, ταξίδια στο Ρίο ντε Τζανέιρο όπου ξεχνούσε να γυρίσει, μεθύσια και αληθινοί χιμπατζήδες προσκεκλημένοι στο πάρτι γενεθλίων του γιου του) και ο δεύτερος δεν δικαίωσε τις προσδοκίες για μεγάλη καριέρα που είχε δημιουργήσει.
To μήνα που έλειψε ο Μπατιστούτα, η Φιορεντίνα κατέρρευσε. Τις πέντε εβδομάδες της απουσίας του, η επίθεση τα βρήκε σκούρα. Οι αλλαγές επιθετικών διδύμων ήταν πιο συχνές κι από βροχή στην πόλη του μήνα Νοέμβρη, και ο νεαρός Ρομπιάτι, ο Εντμούντο κι ο Ολιβέιρα δε βοήθησαν σχεδόν καθόλου με αποτέλεσμα το συν τρία να γίνει μείον τέσσερα από την κορυφή μέχρι την επιστροφή του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα. Αυτός ήρθε αλλά το μομέντουμ έμεινε κολλημένο στο 85ο λεπτό του παιχνιδιού με τη Μίλαν και τελικά η Φιορεντίνα τελείωσε τη σεζόν στην τρίτη θέση της βαθμολογίας.
Τώρα, 14 χρόνια μετά, όλοι στην κοιλάδα του Άρνου, εκεί που βρίσκεται η Φλωρεντία ανάμεσα στις πεδιάδες της Τοσκάνης, είναι ικανοποιημένοι για το παρόν και αισιόδοξοι για το μέλλον. Η ομάδα τους βρίσκεται στην πέμπτη θέση του πίνακα, δεκατρείς πόντους μακριά από την πρώτη Γιουβέντους, πέντε πόντους πίσω από την τρίτη προνομιούχο θέση που οδηγεί στο Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι ρεαλιστές, ξέρουν ότι δεν θα διεκδικήσουν (ούτε) φέτος το πρωτάθλημα και ο στόχος είναι συγκεκριμένος. Θέλουν το ευρωπαϊκό εισιτήριο γιατί (μέσω αυτού) τα έσοδα θα βοηθήσουν την ομάδα να ξεχρεώσει (κάποιες από τις) οικονομικές χασούρες του παρελθόντος ενώ γνωρίζουν καλά πως οι επόμενες κορυφώσεις (που θα έρθουν) θα είναι ευτυχισμένες, αφού έρχονται με σχέδιο και πλάνο -όχι τυχαία. Οι συντριπτικές απογοητεύσεις του παρελθόντος, για παράδειγμα ο υποβιβασμός στη Serie C ελέω Calciopolis, έχουν μείνει πίσω στην ιστορία.
Το ρόστερ τους είναι γεμάτο από παίκτες που ενδεχόμενες πωλήσεις θα γεμίσουν τα ταμείο με αρκετό ρευστό (η μισή Ευρώπη κοιτά τους Κουαρδάδο, Bαλέρο, Ρόσσι) και τα χαμόγελα είναι περισσότερα από ποτέ μιας και ο αναγεννημένος Τζουζέπε Ρόσσι και η παρέα του κάθε εβδομάδα φτιάχνουν ωραίες ιστορίες στα γήπεδα της Serie A.
