“Είναι τρελός ο πρόεδρος” …λέει το σύνθημα που δονούσε τις κερκίδες των ελληνικών ομάδων (αρχικά στο μπάσκετ, κατόπιν ποδόσφαιρο, ενίοτε και βόλεϊ) για να αποτυπώσει την «ανιδιοτέλεια», στα όρια της τρέλας, των προέδρων που αγόραζαν μεγάλους παίχτες για τη μικρή ελληνική «αγορά των σπορ».
Στην περίπτωσή μας αναφερόμαστε στον πρόεδρο της Άιντραχτ Φρανκφούρτης, τον Πίτερ Φίσσερ. Ο Φίσσερ είναι στην προεδρία της Γερμανικής ομάδας (που όλοι μάθαμε λίγο καλύτερα, επειδή έπαιξε εκεί ο Γιάννης Αμανατίδης, ο Νίκος Λυμπερόπουλος, ο Γιώργος Τζαβέλλας, ο Βαγγέλης Μάντζιος και ο Θεοφάνης Γκέκας) εδώ και δεκατρία χρόνια. Πρόσφατα, απάντησε σε μια σειρά ερωτήσεις στην ιστοσελίδα του 11 Freunde (ελληνιστί, 11 Φίλοι), ενός γερμανικού περιοδικού ποδοσφαιρικής κουλτούρας.
Παρακάτω θα διαβάσετε μια σύνοψη των ερωταπαντήσεων που θεωρούμε πως λένε και δυο-τρία πράγματα παραπάνω ελπίζοντας πως στο εγγύς μέλλον θα παρουσιάσουμε τη γερμανική αντίληψη για τη συμμετοχή στη διοίκηση του συλλόγου -το γνωστό «κανόνας του 50+1» (η συμμετοχή του… «μεγιστάνα» περιορίζεται στον αριθμό μετοχών που αντιστοιχούν στο 49,99%). Όλοι οι σύλλογοι ανήκουν στο λαό τους με μοναδικές εξαιρέσεις τη Βόλφσμπουργκ και τη Μπάγερ Λεβερκούζεν που θεωρούνται εκ της ιδρύσεώς τους «εργοστασιακές ομάδες».
Πολύς λόγος έγινε για τη δημοσίευση με φωτογραφίες του να μοιράζει σε ταξιδιώτες οπαδούς της Άιντραχτ μπουκάλια κονιάκ (αξίας €250) μετά τον προκριματικό αγώνα play off για το Europa League με την Καραμπάχ Ακμπάμ (έληξε 0-2 υπέρ των Γερμανών). Ερωτήθηκε αν μέσω του αλκοόλ προσπάθησε να συνδεθεί με τους οπαδούς κι απάντησε πως «τα σφηνάκια δεν αποτελούν λύση», αλλά ήταν «σίγουρα μια καλή ιδέα για όσους οπαδούς ταλαιπωρήθηκαν με τις πολύωρες καθυστερήσεις». Ήταν μια πάσα για την ερώτηση που έχει να κάνει με τις σχέσεις του με τα 23.000 μέλη του συλλόγου και τους 750 (!!!) συνδέσμους. Και εκεί δεν μασάει τα λόγια του δηλώνοντας πως «έχω σαφές πλεονέκτημα μιας και το Waldstadion ήταν το δεύτερο σπίτι του». Μιας και «από μικρό παιδί πήγαινε στο γήπεδο κι είχε εισιτήριο διαρκείας για το ¨G-Block¨, το μέρος που κάθονται οι συνδεσμίτες της Άιντραχτ Φρανκφούρτης”. Ύστερα από μια αναφορά σε αναμνήσεις που περιλαμβάνουν ακόμη και τον Λάγιος Ντέταρι (έπαιξε τη σεζόν 1987-88 σκοράροντας 11 γκολ σε 33 αγώνες) αναφέρει πως την άγρια δεκαετία του 1970 είχε εμπλακεί σε διάφορες συρράξεις (με το ύψος του να φτάνει τα 201 εκατοστά έγινε, προφανώς, αναγκαίος σε τέτοιες καταστάσεις…), ενώ προσπαθεί ακόμη και τώρα να μπαίνει στο πετσί του απλού οπαδού που φωνάζει: «Έξω η διοίκηση». Αποκαλύπτει πως μέχρι και την πρώτη του σύζυγο τη γνώρισε στο γήπεδο και ότι είναι και δικό του όνειρο να μπει σε έναν αγώνα και να σκοράρει το νικητήριο γκολ με κεφαλιά (με αντίπαλο την Γκρόϊτερ Φιρτ).
Στο κρίσιμο ερώτημα για την οπαδική αντιπαλότητα, δηλώνει, επιτέλους, πως φυσικά και είναι μέρος του παιχνιδιού αφού δίχως αυτές δεν υφίσταται νικητής/ηττημένος. Αποδέχεται όλων των ειδών τις λεκτικές εκφράσεις πλην, φυσικά, των ξενοφοβικών/ρατσιστικών/φασιστικών εκφράσεων και πάσης έκφρασης που ασκεί διαχωρισμό. Όπως δηλώνει χαρακτηριστικά «Αντίπαλοι οπαδοί, τους οποίους βρίζω, μπορούν να κλείσουν τα αυτιά τους».
Στο ερώτημα σχετικά με το άναμμα των πυρσών/καπνογόνων (ένα ζήτημα που απασχολεί καιρό τώρα την οπαδική σκηνή στη Γερμανία όπως μπορεί να διαβάσει κάποιος στην ιστοσελίδα Pyrotechnik Legalisieren! Emotionen Respektieren!) δηλώνει αφενός ότι δεν θέλει να στερήσει τη μαγεία και ότι ανατριχιάζει ακόμη και τώρα με την κόκκινη ομίχλη των καπνογόνων, αλλά αφετέρου δεν επιθυμεί να χάνεται ο έλεγχος που ασκεί η πυροσβεστική υπηρεσία στο σύνολο των κερκίδων. Αναζητώντας και αυτός την ασφαλέστερη λύση παίρνει τελικά αρνητική θέση. Όμως, παρόλα αυτά, δηλώνει πως πέραν των καπνογόνων η σημερινή οπαδική σκηνή δεν είναι πιο βίαιη σε σχέση με πριν από 10, 20, 30 χρόνια. Βέβαια, τονίζει πως το πρόβλημα των ναζί στις εξέδρες είναι υπαρκτό.
Αφού καταδικάζει τις ξύλινες ατάκες μεγαλοδημοσιογράφων (π.χ. «οπαδοί-ταλιμπάν») που συγκρίνουν ανόμοια μεγέθη (π.χ. το Αφγανιστάν με έναν καυγά μεταξύ αντίπαλων οπαδών) παίρνει ξεκάθαρη στάση απέναντι στο πρόβλημα της εμφάνισης των Ναζί στις κερκίδες λέγοντας πως «Κάθε αξιοπρεπής κερκίδα πρέπει μόνη της να πετάξει έξω τους φασιστες (das braune Pack). Αυτό κάναμε εμείς στο παρελθόν. Αυτό γίνεται και σήμερα στην Άιντραχτ και είμαι περήφανος. Για αυτό έχουμε μια τόσο μεγάλη και πολύχρωμη κερκίδα, όπου πραγματικά ο καθένας, που η καρδιά του χτυπά για την Άιντραχτ, είναι ευπρόσδεκτος».
Aλήθεια, τι άλλο να ζητήσει κανείς εδώ στη χώρα των «μεγαλο-προέδρων» που ασχολούνται με τον αθλητισμό ως ένα ακόμη πάρεργο; Μήπως ένα βετεράνο αθλητή όπως ο Ούλι Χένες στη Μπάγερν Μονάχου; Χμμμ, νομίζουμε πως βρήκαμε ένα πρότυπο. Μας μένει μόνο να πάρουμε κι εμείς στα χέρια μας τους Συλλόγους (πιο ορθά, όλα τα τμήματα των Συλλόγων), ή όχι…
Όσοι ξέρετε Γερμανικά, δείτε κι αυτό:
*ευχαριστίες για τη βοήθειά του στη μετάφραση, στον γκάσταρμπάιτερ Κώνο*
